Vikan - 28.08.1986, Blaðsíða 62

„Við leggjum ekki í vana okkar að
spæna upp nýgræðinginn á örfoka
landinu. Við keyrum á malbiki."
Þormar, Snigill númer þrettán.
■ Fundi er lokið. Bifhjólamenn og
-konur týnast út í nóttina, aka í
röð niður í miðbæ og æfa sig fyrir
hópakstur morgundagsins. Þú hefur
ímyndað þér að þetta lið sé kúl, töff
og röff en að það lifí tvöföldu lífí; verði
nýtt fólk á kvöldin þegar vinnudegi
er lókið, þegar það fer úr hárgreiðslu-
sloppnum eða drullugallanum og í
leðursamfestinginn. En þú áttar þig á
að bankamaðurinn, sem býr á móti
þér, fer jafnan úr jakkafötunum eftir
sitt níutilfimm strit og sést svo í baðrn-1
ullargalla úti í garði á kvöldin. Þú
hefur í rauninni ímyndað þér allt
mögulegt og reynir nú að imynda þér
hvernig fundum Snigla og Hrekkja-
lómafélagsins beri saman í Eyjum. Þú
ímyndar þér athöfnina þegar taka á
Áma Johnsen inn í bifhjólasamtökin,
kímir að þeirri staðreynd að tvöhundr-
uðasti félagi þeirra var gerður að
heiðursfélaga og að hann heitir Ómar
Ragnarsson. Þú keyrir á blikkbeljunni
þinni niður Smiðjuveginn þegar Þorm-
ar grípur fram í fyrir þér, í síðasta
skipti: „Mitt mottó sem bifhjólamaður?
Lifa sem lengst
og keyra sem mest.“
ÖKUBÆN
Trúarjátning bifhjólamannsins
„til styrktar veikum hugum þegar þeir leggja
út í ólgusjó íslenskrar umferðarmenningar"
Ég trúi á bifhjólið, tákn frelsisins.
Ég trúi á heilagt tvíeyki, bifhjólið og manninn.
Ég trúi á lífið og bensínið,
bremsurnar og dauðann
og inngjöf að eilífu.
Amen
62 VIKAN 35. TBL