Vikan - 22.01.1987, Blaðsíða 55

borðið í herberginu með höfuðið og
handleggina fram á borðið. Hann
hafði verið barinn í höfuðið með
þungum hlut sem við fyrstu sýn var
ekki lengur í herberginu. Eftir sárinu
að dæma taldi lögregluforinginn að
þetta hefði verið hamar.
„Þetta hefur varla verið nógu mik-
ið högg til að drepa hann,“ sagði
Ellery.
„Pumpan í Mullane var farin að
gefa sig meðan hann var í grjótinu.
Högg plús hjartaáfall og hann er
dauður.“
Ellery leit í kringum sig. Það hafði
ekki verið gengið frá herberginu og
því ýmiss konar drasl á rúi og stúi.
Ellery byrjaði að muldra við sjálfan
sig: „Hann hefur ekki falið þetta í
húsgögnunum. Það er alltaf verið
að flytja þau milli herbergja, sem sé
ekki í neinu hreyfanlegu. Veggir og
loft eru máluð með gifsmálningu og
það er of áhættusamt að bæta gifs-
ið.“ Hann lagðist á fjóra fætur á
gólfíð og byrjaði að skríða.
Lögregluforinginn hélt sig í nám-
unda við skrifborðið.
„Blauvelt, hjálpaðu mér að reisa
hann upp.“
Líkið var ekki kólnað og því varð
Blauvelt að halda því uppi til að það
hlunkaðist ekki aftur fram á borðið.
Morgunsloppur Mullanes var gegn-
votur af bleki á ermum og kraga.
Hann hafði verið að skrifa eitthvað
um leið og hann féll fram á borðið
og velti blekbyttunni.
Lögregluforinginn leit í kringum
sig eftir handklæði en ekkert slíkt
var í herberginu.
„Velie, viltu fara inn á bað og ná
í handklæði. Ef við getum þurrkað
upp blekið komumst við kannski að
því hvað Mullane var að skrifa.“
„Það eru engin notuð handklæði
þar,“ sagði Velie.
„Komdu þá með hreint, aulinn
þinn,“
Velie kom út með hreint hand-
klæði og Queen lögregluforingi fór
að þurrka upp blekið. Eftir fimm
mínútna baráttu urðu aðeins þrjú
orð læsileg. „Peningarnir eru fald-
ir. . .“ Allt annað var falið undir
risastórri blekklessu.
„Hvers vegna skyldi hann hafa
viljað segja frá hvar peningarnir
voru faldir?" sagði Blauvelt undr-
andi. Hann hélt enn utan um lík
Mullanes.
Hann hlýtur að hafa fundið að
hann var að fá annað hjartaáfall
þegar hann fór á fætur í morgun,“
sagði Queen. „Þegar hann fékk fyrra
áfallið í fangelsinu munaði engu að
hann segði fangelsisstjóranum frá
peningunum. Hann hefur orðið svo
hræddur að hann settist niður og
skrifaði hvar hann hafði falið pen-
ingana, því næst hlunkaðist hann
fram á borðið, meðvitundarlaus eða
deyjandi. í því kom morðinginn inn
og taldi líklegt að hann væri sofandi
og drap hann. Áður en bréfíð varð
ólæsilegt fyrir blekklessum las morð-
inginn það. . .“
„ Og náði í þýfíð,“ sagði Ellery
undir rúminu. „Það er horfið,
pabbi.“
Blauvelt sleppti Mullane og þeir
tróðu sér allir undir rúmið. Undir
teppinu hafði verið útbúinn lista-
góður felustaður með því að losa
eina gólfQölina og þar hafði þýfíð
legið í tíu ár.
Þegar þeir stóðu upp var Ellery
að stumra yfír líkinu.
„Hvað ertu að gera, Ellery?“ sagði
Queen lögregluforingi. Jafnvel Velie
undirforingi fylltist andúð. Ellery
strauk lófanum undurblítt eftir
vanganum á líkinu.
„Gott,“ sagði hann.
„Gott?“
„Hann hefur rakað sig vandlega í
morgun, það getið þið séð á talkúm-
inu sem er enn á húðinni.“
Blauveltgapti.
„Nú skaltu fylgjast vel með, Blau-
velt,“ sagði Velie undirforingi og gaf
honum olnbogaskot svo hann greip
andann á lofti. „Nú fáum við að
heyra lausnina.“
„Já, svo sannarlega,“ sagði Ellery
glottandi. „Ég get upplýst ykkur um
hver morðingi Phillys Mullane er.“
Undirforinginn opnaði munninn.
„Haltu kjafti, Velie,“ drundi i
Queen lögregluforingja. „Jæja?“
„Hafí Mullane rakað sig í morg-
un,“ sagði Ellery, „hvar gerði hann
það þá?“
„Allt í lagi,“ sagði Velie, „ég gefst
upp. Hvar rakaði hann sig?“
„Þar sem flestir raka sig, í bað-
herberginu. En hefur þú einhvern
tíma rakað þig án þess að nota
handklæði?“
„Jæja, Ellery, hvað með það þótt
Mullane hafí notað handklæði?“
sagði löregluforinginn óþolinmóður.
„Hvað hefur þá orðið af því? Þú
baðst Velie um að ná í handklæði
af baðherberginu til að þurrka blek-
ið. Hann sagði að það væru bara
hrein handklæði þar og það voru
engin handklæði í herberginu. Hvað
kom Velie svo með út af baðinu?
Hreint handklæði. Með öðrum orð-
um, einhver kom eftir að Mullane
rakaði sig og tók óhreinu hand-
klæðin og setti hrein í staðinn. Þetta
er hótel og Mullane, sem venjulega
hafði þjófalæsinguna á, hleypti ein-
hverjum inn. . .“
„Herbergisþernunni...“
„Hárrétt. Mullane hleypti her-
bergisþernunni inn í morgun og hún
fór beint inn í baðherbergið en hún
komst aldrei til að þrífa svefnher-
bergið því Mullane fékk hjartaáfall.
Það var herbergisþernan sem
barði Mullane í hnakkann með
hamrinum sem hún hafði haft með
sér á hverjum morgni í von um að
geta notað hann.
Það var þernan sem las skilaboðin
frá Mullane og náði í peningana í
felustaðinn.“
„En fyrst hún hafði hamarinn með
sér hlýtur hún að hafa skipulagt
þetta fyrirfram og vitað hver það
var sem hér bjó,“ sagði Queen lög-
regluforingi.
„Hárrétt, pabbi, og ég held að
þegar þú hefur hendur í hári hennar
þá komi í ljós að herbergisþeman
morðóða sé engin önnur en Pitts-
burg Patience þótt hún hafí eitthvað
breytt útliti sínu. Patience grunaði
allan tímann að Mullane hefði falið
peningana á hótelinu og þegar henni
var sleppt fyrir þrem árum réð hún
sig í vinnu á Chancellor hótelinu og
beið eftir að fyrrum félagi hennar
léti sjá sig.“
4. TBL VIKAN 55