Vikan - 12.03.1987, Blaðsíða 13

En það hefur líka komið fyrir að nemendur
á þessum námskeiðum hafi verið algerlega
ólæsir.
Kennslu minni hefur að vísu verið á þann
veg háttað síðustu tvö þrjú árin að ég get
ekki talað af eigin reynslu um það hvort eins
mikið hefur verið um þessa nemendur og
áður. En ég verð var við þetta í gegnum starfs-
félaga mína og ég tel að þetta sé nokkuð
algengt.
Þetta eru yfirleitt karlmenn á aldrinum tutt-
ugu til þrjátíu ára. Þeir hafa fengið mjög litla
menntun, barnaskólapróf eða ámóta. Þeir
hafa farið snemma út i atvinnulífið og hafa
verið að keyra í tíu fimmtán ár. Svo kemur
upp sú staða að þeim býðst að keyra stærri
bíla og þurfa þá að fara í meirapróf. En þá
er þessi litla lestrarkunnátta, sem þeir höfðu,
horfin í tímans rás.
Margir þessara manna hafa líka hlotið mjög.
lélega kennslu í lestri, hún hefur verið hrað-
soðin og sett fram með miklum gusugangi.
Ég reyndi auðvitað alltaf að aðstoða þessa
einstaklinga eftir föngum. Og það sorglega
við þetta var að þeir sem áttu í svona miklum
erfiðleikum voru oft þeir allra samviskusöm-
ustu og mættu í hvern einasta tíma.
Þegar nemendur áttu í mjög miklum erfið-
leikum með lesturinn þá var það til í dæminu
að við lásum námsefni inn á segulbandsspólu,
ellegar konur þeirra eða kærustur lásu upp-
hátt fyrir þá.
Þessir einstaklingar hafa líka komið beint
til mín og beðið um aðstoð og ég hef bent
þeim á vissa hluta af námsefninu sem þeir
geta einbeitt sér að fremur en öðru.
Þetta hefur alltaf verið mikið vandamál en
það var á árunum frá 1967 til ’76 sem þetta
var verst. Síðan grunnskólalögin gengu í gildi
hefur auðvitað dregið úr þessu því börn eru
í skólanum að minnsta kosti til fjórtán ára
aldurs. En ég verð var við að þetta er til enn
þann dag í dag.
11. TBL VIKAN 13