Vikan - 12.03.1987, Blaðsíða 18

Lesendur skrifa:
RÓÐUMNN
Saga frá Seyðisfirði eftir Karólínu Þorsteinsdóttur
Það var björt og hlý sumarnótt
og léttur andvari.
Trillukarlarnir litu til lofts um leið
og þeir komu út. Já, það leit út fyr-
ir gott sjóveður. Þeir röltu hver af
öðrum niður í smábátahöfnina og
fóru að huga að bátum sínum. Síðan
laumuðust þeir hver á fætur öðrum,
eins hljóðlega og þeir gátu, út úr
höfninni.
Þeir fóru hægt af stað og litu allt
í kringum sig, svona rétt eins og
þeir væru óknyttastrákar að stelast.
En síðan létti smám saman yfir þeim
og þegar þeir voru komnir út á
fjörðinn settu þeir á meiri ferð og
fóru að tala, hver við annan, gegnum
talstöðina, um veiðihorfur.
Þetta virtist ætla að verða einn af
þeim dýrðardögum þegar sjómaður-
inn kemst í sem nánasta snertingu
við fegurð alheimsins og honum
fmnst hann vera konungur í ríki
sínu.
Þá kom hún. Fallegur, nýr bátur-
inn hennar klauf ölduna léttilega.
Og þegar hann dansaði framhjá
þeim minnti hann helst á ljóshærða
yngismey sem sveif í ferskleika æsk-
unnar um Austurstræti á afmælis-
hátíð borgarinnar í veislu Davíðs.
Það varð algjör þögn. Það var svo
sem líkt kvenmanni að koma svona
aftan að þeim þegar þeir voru orðn-
ir vissir um að hún kæmi ekki. A
undanförnum árum hafa konur
(nánast án þess að karlarnir tækju
eftir því fyrr en of seint) komist í
fleiri og mikilvægari stöður. Þær eru
orðnar þingmenn og ráðherrar. Og
því er jafnvel fleygt að þær vilji kom-
ast í bankastjórastöður - þó að allir
viti að fjármálavit þeirra er af skorn-
um skammti.
Á sama tíma eru sífellt fleiri karlar
að vaska upp og hræra í pottunum.
Sumar konur eru víst meira að segja
búnar að henda þessu forna stöðu-
tákni sínu, eldhússvuntunni. Og nú
keyrir hún fram úr körlunum á fal-
lega bátnum sínum og treðst inn í
þennan lokaða heim karlmannsins.
Sólin er að koma upp þegar bát-
arnir koma út á fíóann.
Litskrúð himinsins er stórkostlegt.
Brátt er sólin komin hátt á loft og
sendir hlýja geisla yfír þetta hrjóstr-
uga en fagra land norðursins sem
brátt skartar sínu fegursta í hrein-
leika og kyrrð dagrenningarinnar.
En karlarnir taka lítið eftir því að
þessu sinni. Veiðihugurinn er kom-
inn í algleyming. Dagurinn lofar
góðu og nú verða þeir að hafa
heppnina með sér. Þeir dreifast um
fíóann og þorskurinn, gull norður-
hafa, lætur ekki á sér standa.
Allir gleymdu sér í önn dagsins.
Þegar kvöldaði fóru þeir hver af
öðrum að búast til heimferðar.
Þreyttir en ánægðir keyrðu þeir inn
fjörðinn. Þeir kölluðu hver í annan
í talstöðinni og ræddu um aflann.
Hressir með sinn hlut lögðu þeir að
bryggju og það var byrjað að landa.
Þá heyrðist enn vélarhljóð, þeir
höfðu næstum gleymt henni, en
þarna keyrði hún inn fjörðinn. Karl-
ana setti hljóða. Hún leggst faglega
að bryggjunni. Hún hoppar léttilega
upp úr bátnum og með litlu, smá-
gerðu höndunum bindur hún bátinn
við bryggjupollana og heilsar hressi-
lega upp á mannskapinn á bryggj-
unni.
Trillukarlarnir láta fara lítið fyrir
sér, þeir dunda við að snyrta hitt
og þetta í bátunum og bíða þögulir.
Síðan laumast þeir einn af öðrum
inn á smábátahöfnina án nokkurrar
reisnar. Enn eitt vigi karlanna er
fallið. Hún var aflahæst.
18 VIKAN 11. TBL