Vikan - 12.03.1987, Blaðsíða 61

Vín.. .
Guðrún er Reykvíkingur og
byrjaði í Myndlista- og handíða-
skólanum þegar hún var sextán
ára.
„Ég var alltaf ákveðin í að fara
ekki í Menntó. Ég var sífellt teikn-
andi og var ntikil handavinnu-
kona. Svo ég ákvað að fara i
Myndlista- og handíðaskólann.
Líklega má segja að það hafí ver-
ið einhver hugljómun því ég ákvað
þetta svo að segja upp úr þurru
einn daginn. Nú. ég tók inntöku-
pról' og komst inn. En ég var
langyngsti nemandinn og þurfti
að fá undanþágu til að kornast inn
í skólann."
Varstu þá ekkert hissa á að
komast inn?
„Nei, nei," segir hún og ég velti
því fyrir mér hvort hún hafi alltaf
verið svona örugg og ákveðin í
því hvað hún vildi. „Ég vissi alltaf
að ég kæmist inn. En þarna byrj-
aði lilið fyrir mér. Eftir forskólann
fór ég í málaradeild. Eiginlega var
málaradeildin ekki til þá. en hún
var stofnuð fyrir okkur tvær sent
vildurn komast í málaradeild á
þesunt tíma. Ég vissi alltaf hvað
ég vildi, ég vildi mála. Svo æxluð-
ust málin þannig að við fórum til
Parísar, vinkona mín og ég. Mér
fannst París ömurleg, skólinn
ömurlegur og bara allt ömurlegt.
Ég var í eitt ár í París en fór svo
til Múnchen. Þar komst ég inn í
Akademie dc Bildenden Kúnste.
Fyrst þurfti ég að ganga þessa
klassísku píslargöngu, sern allir
þurfa að fara í gegnum sern vilja
komast inn á Akademíuna, að
ganga á milli kennara með möpp-
una sína. Því fyrsl þarf maður að
finna kennara sem vill taka mann
i sinn bekk. Þetta er eldskírn út
af fyrir sig. Ég var heppin því ég
komst í frjálslegan bekk og fékk
mina eigin vinnustofu."
Varstu þá eingöngu í mál-
verkinu?
„Nei, eftir smátíma gaf ég skít
í málverkið og hætti alveg að
mála. Ég datt alveg ofan í filósóf-
ískar pælingar og fór að fást við
ljósmyndun. Ég notaði sjálfa mig.
minn eigin líkama, sem viðfangs-
efni. Vinnustofan mín breyttist í
skrifstofu og ljósmyndakompu.
Mér gekk vel í skólanum. Ég vann
mikið og var óskaplega áhuga-
söm. En eftir tvö ár í þessum
hugmyndafræðilegu spekúlasjón-
um var ég búin að fá mig alveg
fullsadda á myrkraherberginu og
skrifstofunni. Ég byrjaði þá að
mála aftur og fannst ofsalega
gaman. Ég hafði orðið mikla þörf
fyrir að skvetta úr klaufunum. Ég
kynntist Múnchen ekkert að ráði
fyrstu tvö árin sem ég var þar.
Ég var alltaf í skólanum eða því
umhverfi sem tengdist honum. Ég
svafjafnvel á vinnustofunni. Þetta
var óskaplega frjór tími hjá mér.
Ég fékk svo miícla' útrás. Og ég
er mjög þakklát fyrir þennan tíma
og að hafa fengið þessi tækifæri.
Ég kláraði skólann 1983. Loka-
prófsverkefnið mitt var lit-
skyggnusýning. Ég notaði tvö
hundruð og fimmtán skyggnur.
Mér fannst ég hafa svo mikið efni
að ég gæti ekki hengt upp á einn
vegg en það var það pláss sem
manni var úthlutað. Fyrir þetta
fékk ég verðlaun, var valin besti
nemandi sem útskrifaðist það
árið. Skólastjórnin velur árlega
einn af þeim sern útskrifast til að
kynna út á við með einkasýningu.
Verðlaunin voru fimm þúsund
mörk sem áttu að standa undir
kostnaði af veglegum katalog urn
sýninguna. Þetta var í fyrsta sinn
sem útlendingur varð fyrir valinu.
Eitthvað fór það fyrir brjóstið á
menntamálaráðuneytinu í Bayern
því það tók tvo mánuði að fá þá
þar til að santþykkja og greiða
út verðlaunin. Síðan fékk ég styrk
frá Engelhorn Stiftung zur Förd-
erung bildender Kunst Gmbh.
Fyrir styrkinn átti ég að kaupa
efni. Það gleymdist bara að gera
ráð fyrir að ég þyrfti að éta. Það
er enn svo ríkjandi þessi hugsun-
arháttur að listamenn eigi að
svelta fyrir listina og eigi bara að
vera þakklátir fyrir það sem að
þeirn er rétt.
Það var hálfgert sjokk að hætta
11. TBL VIKAN 61