Vikan - 12.03.1987, Blaðsíða 36

alla daga á spítalanum og aðra hverja nótt.
Af 168 stundum vikunnar var ég 120 á spítal-
anum. Næstu sex mánuði var þetta Jauflétt"
því þá þurfti ég bara að vera á spítalanum
þriðju hverja nótt! Tveimur eða þremur árum
síðar gerðu unglæknar í Bretlandi uppreisn
og heimtuðu að fá greidda yfirvinnu. Það var
talsverður hiti í kringum þetta á þeim tíma.
A lægstu þrepunum í breska spítalakerfinu
er maður bara þræll sem er alltaf á staðnum.
Fyrir 120 tíma vinnuviku fékk ég sömu viku-
laun og ritari í íslenska sendiráðinu fékk fyrir
40 tíma.
Við hjónin vorum með íslenskar stelpur hjá
okkur öll árin í London og vorum alveg sér-
lega heppin. Það var mikil ábyrgð sem hvíldi
á þeint þar sem ég var svona mikið fjarver-
andi. Þessi ár kenndu ntanni nægjusemi. Við
höfðum ekkert en við uppgötvuðum að það
gerði ekkerl til. Það var líka mjög hollt að
kynnast viðhorfum Breta til lífsins. Þar er
ekki stundaður eltingaleikur við gullkálfinn í
sama mæli og hérlendis. Þeir hafa enga þörf
fyrir kristalsljósakrónur en eru hins vegar
duglegir að fægja hjá sér hurðarhúnana! Þeir
síðan voru tvær fiðlur, lágfiðla og selló. Eg
sló til og við æfðum saman í nokkra mán-
uði. Þetta er hin sanna kantmermúsík og
óskaplega gaman. Ég hef ekki enn fundið
neina hér heinta sem eru nógu lélegir til að
spila nteð mérí svona bandi. En éger að leita.
Fjölskyldulíf
Við urðunt fyrir þeirri sorg að missa dreng-
inn okkar í umferðarslysi skömmu áður en
við fluttum heim. Það er reynsla sem ég held
að maður komist aldrei að fullu yfir. Þessi
atburóur hefur breytt okkur báðum. Þó að
við höfum eignast fieiri börn hefur það ekk-
ert dregið úr sársaukanum. Þessi drengur,
Einar Vésteinn. var einstaklega skýr og athug-
ull, ntjög músíkalskur og velti fyrir sér hinum
ótrúlegustu hlutum. Hann var afar hændur
að föður sínum og stóð einhvern veginn þann-
ig að sínu að það þurfti aldrei að setja ofan
í við hann. Það var eins og hann skildi alla
hluti fyrirhafnarlaust. Hann var fimnt ára
þegar hann dó og væri því þrettán ára núna
hefði hann lifað. Osjálfrátt fylgist maður allt-
Úr fertugsafmæli Katrínar. Við hlið hennar er Valgarður Egilsson, eiginmaður hennar. Aðrir á
myndinni eru Ágúst Fjeldsted, Einar Sveinsson og Gunnar Eydal.
var hugsað enda hefur námsval kvenna nán-
ast ekkert breyst þrátt fyrir aukið svigrúm og
ný viðhorf i þjóðlelaginu. Ég verð að játa að
það varð mér töluvert áfall að uppgötva það
nýverið. Ég talaði gegn frumvarpinu á fjöl-
mennum fundi á Hótel Sögu ásamt Magnúsi
Kjartanssyni. Það er eina skiptið sem ég var
sammála Magnúsi. Á móti voru Hannibal
Valdimarsson og Níels Chr. Níelsen lækna-
nemi. Frumvarpið var fellt og okkur þótli það
stór sigur. Hins vegar þótti mér rniður að
þegar upp var staðið var það Kvennaskólinn
sem leið fyrir þessi átök.
Úurnar störfuðu í hópunt þótt í raun væri
þetta ekkert skipulagt starf. Einn hópurinn
fór til dæmis gegnum launamál og kynnti sér
hvernig karlar feta sig áfram upp metorða-
og launastigann meðan konur sitja eftir, hvað
sem menntun líður. Annar hópur fór yfir
barnabækur til að skoða gildismatið sem þar
birtist. Þarna var enginn pólitískur ágreining-
ur. Ég man eftir Silju Aðalsteinsdóttur, Ásdísi
Skúladóttur og Maríu Jóhönnu Lárusdóttur
úr þessuin ltópi. Þetta voru konur á miðju
stjórnmálanna og til vinstri en við vorum
ekki að fjalla um pólitík í venjulegum skiln-
ingi þess orðs. Það gerðu aftur á móti
Rauðsokkurnar sem síðar spruttu upp úr
þes;sum hópum. Þær vildu bylta þjóðfélaginu.
Ég var ekki mjög virk í stúdentapólitíkinni
en var einu sinni á námsárum mínum neðar-
lega á lista Sjálfstæðisfiokksins í borgarstjórn-
arkosningum. Þá talaði ég fyrir algjörlega
daufum eyrum um græna byltingu - en hún
kom seinna. Sá sem helst hafði áhrif á mig
og var áhugasamastur unt að koma mér út í
pólitík var Ármann heitinn Sveinsson. Hann
var stórmerkilegur persónuleiki og í MR vor-
um við ekki i vafa um að hann væri okkar
upprennandi stjórnmálaleiðtogi.
Ég byrjaði í læknadcildinni 1966 eins og
áður sagði og eignaðist fyrsta barnið mitt,
Jórunni, 1969, tók próf í fyrsta hluta i maí
og átti barnið í júni. I miðhlutanum eignaðist
ég ekkert barn en 26. júní 1973, sex dögum
eftir að ég tók embættispróf, eignaðist ég
mitt annað barn, Einar Véstein. Ég var búin
að kvíða því dálítið að komast ekki á böllin
kringum útskriftina, en það tókst!
Valgarður fór til London 1972. Ég var úti
í átta mánuði, ætlaði að reyna að lesa og taka
einhverja kúrsa úti en átti eftir „filuna" heima,
tvo kúrsa og embættispróf. Ég kom heim, tók
prófin og náði þeim og átti barnið. Þetta er
alltaf svona hjá mér. Allt virðist lenda á sama
tímapunktinum og maður spyr sjálfan sig
hvort allt muni hrynja eða ganga upp eins
og púsluspil. Sú hefur alltaf orðið raunin hing-
að til.
/ London
Þegar við fiuttum til London seldum við
• íbúð sem við höfðum keypt þegar Valgarður
var læknir á Eskifirði. því hann fór út upp á
að vera launalaus og fékk aðeins lítils háttar
styrki að heiman. Hann var við nám og starf
i krabbameinsrannsóknum og vann að dokt-
orsritgerð. Það fór vel um okkur i London
en þar ríkir allt annar vinnumórall en hér.
Fyrstu sex mánuði kandidatsársins vann ég
kynda ekki nema á ákveðnum árslíma, hvað
sem veðri líður, og stöku sinnum sópa þeir
undir teppið. Það tók okkur um það bil tvö
ár að skjóta rótum og hætta samanburðar-
hugsunarhættinum að allt sé betra á íslandi.
Fólkið. sem við kynntumst þarna, var ekki
eins mikið að einblína á sjálft sig og sinn rétl
eins og fólk gerir hér heinta. Bretarnir eru
bara í þvi að láta hlutina ganga upp, hvort
sem það er í umferðinni eða mannlegum sam-
skiptum. Mér þótti miklu minna stress milli
fólks þar en hér er og átti sérstaklega ánægju-
legar samverus;tundir með surnu samstarfs-
fólki mínu. Ég bý til dæmis lengi að
stundunum með læknakammersveitinni. John
Salinsky, heintilislæknir í Wembley, kennari
minn i heimilislækningum, komst að því að
ég hefði lært á fiðlu og bað mig að spila með
hópi sem hittist reglulega og lék saman, sjálf-
um sér til ánægju. Jolm spilaði á klarínett.
af með börnum á hans reki og vcltir því
stöðugt fyrir sér hvernig manneskja hann
væri ef liann væri í þcirra hópi. Margir veigra
sér við að minnast á dáin börn annarra og
tala unt börnin manns þrjú, eins og Einar
Vésleinn hafi ekki verið lil. Mér finnst ég í
raun eiga Ijögur börn og þegar ég er spurð
um Ijölskyldustærð vil ég að það komi fram
að af íjórum börnum míiuim eru þrjú á lífi.
Öll stór álöll í lifi manns víkka sjóndeildar-
hringinn og hjálpa manni lil að skilja annað
fólk en mig vantar alltaf þennan dreng.
Eftir því scm árin líða linnst mér Ijölskyldu-
líf og samskipti kynslóðanna æ mikilvægari.
Ég er alin upp við stöðugleika og aðgang að
mér eldra fólki og linn glöggt hvað vantar
mikið þar scm þetta er ekki fyrir hendi. F.r-
lcndis eru þessi samskipli viða að verða
óþekkl en við erum svo lá að við getum alveg
haldið í þau. Það er ómetanlegl fyrir börn
36 VIKAN 11. TBL