Vikan - 12.03.1987, Blaðsíða 55

um á tækinu. Það var greinilega eitthvað
að í útvarpinu líka. Þulurinn talaði slitr-
ótt og með æsingi, eins og hann hefði
ekkert að lesa. Hún heyrði hann segja:
„Ég endurtek, ég endurtek: Mikið neyð-
arástand ríkir nú um land allt. Allir
bókstafir og tölustafir eru horfnir. Eng-
inn veit hvað veldur þessu en ljóst er að
dagskrá útvarps og sjónvarps fer öll úr
skorðum. Við vitum ekki hvernig við eig-
um að bregðast við þessu en við munum
reyna eftir bestu getu að láta vita jafn-
harðan og nýjar fréttir berast."
Þulurinn gerði smáþögn. „Hlustendur
eru vinsamlega beðnir að athuga að við
getum ekkert lesið, við höfum ekkert að
lesa, en við reynum að spjalla og láta
ykkur vita af gangi mála. Takk fyrir.“
Núna varð langt hlé. „Ja, hérna,“
siundi Eiríkur og hellti mjólkinni á disk-
inn. „Ja, hérna, djöfullinn sjálfur, hvað
á þetta að þýða?“ hélt hann áfram. Hún
benti honum vinsamlega á að hann hefði
ruglast á mjólkinni og súrmjólkinni.
Hann brást reiður við. „Hvernig á ég að
geta þekkt þessar fernur í sundur?" hróp-
aði hann. „Vertu ekki svona æstur,
Eiríkur rninn," sagði hún stillilega, „það
þarl' bara að einbeita sér pinulítið og
muna að mjólkin er blá og súrmjólkin
græn.“ Hann góndi á hana: „Ertu orðin
galin, manneskja. Hvernig dettur þér í
hug að ég fari að einbeita mér að mjólk
og súrmjólk við þessar aðstæður?" Hann
starði ofan í mjólkina á diskinum.
Hún hafði aldrei séð hann svona niður-
brotinn. Það lá við að hún vorkenndi
honum örlítið. Þetta var svo ólíkt þeini
Eiríki sem hún þekkti svo vel. Hann sem
geislaði af sjálfsöryggi, að minnsta kosti
svona vanalega.
Hún lagði hönd sína á hans. „Þetta
hlýtur að fara að lagast, Eiki minn,“
sagði hún blítt. Það var eins og hann
hefði brennt sig. Hann kippti að sér hend-
inni. „Bankinn," stundi hann, „hvað
skyldi vera að gerast þar?“
Hann þaut á fætur og næstum hljóp
fram i forstofuna og að símanum.
„Hérna vantar líka alla tölustafi," kall-
aði hann og hún heyrði að hann átti í
einhverjum vandræðum. Það reyndist
erfitt að fá són en það tókst þó.
Hann náði eftir nokkrar mínútur. Hun
heyrði hann tala æstri röddu en hlustaði
ekkert frekar eftir þvi sem hann sagði.
„Hver hefur sinn djöful að draga," hugs-
aði hún og fór að ganga frá i eldhúsinu.
Henni leið vel. Það var eins og hún hefði
unnið eitthvert einkastríð. Það voru eig-
inlega óskrifuð lög á heimilinu að hún
hugsaði óaðfinnanlega um húsverkin og
börnin en hann um allt utanaðkomandi.
Núna var ekkert fjær henni en að fara
að taka til. Hún henti diskum og öðru
leirtaui í vaskinn án þess svo mikið sem
skola af því. Henni fannst þetta allt
skemmtileg tilbreyting. „Ég fer niður í
bæ á eftir og skoða," hugsaði hún og
varð enn léttari í skapinu. Hún var farin
að raula án þess að taka eftir því. Skrítið
að eftir því sem Eiríkur, já, og reyndar
öll þjóðin, varð æstari varð hún rólegri.
Hana langaði ekki einu sinni að vita
hvernig þetta ástand var komið til. Hana
langaði bara að njóta þess rækilega. Ei-
ríkur kom inn í eldhúsið og var æstur.
„Ég verð að fara i bankann, það er
allt að verða vitlaust þar.“
Hann æddi að fatahenginu, þreif frakk-
ann sinn og fór í hann. Um leið ruddi
hann niður nokkrum yfirhöfnum sem
duttu í gólfið og flæktust fyrir fótunum
á honum. „Hver andskotinn," æpti hann
og var nærri fallinn um koll.
„Sérðu hvað þú ert búinn að gera?“
kallaði hún á eftir honum um leið og
hann þaut út án þess að kveðja. „Þú ert
búinn að traðka á fötunum, nú verð ég
að fara með þau í hreinsun." Hann skellti
hurðinni. Hún andvarpaði og hengdi upp
yfirhafnirnar. Að þvi loknu settist hún
niður við eldhúsborðið og fór að hugsa
um þetta allt saman.
„Hvernig skyldu peningarnir líta út?“
Hún náði i veskið sitt og gáði í það. Það
var sem hana grunaði, seðlarnir voru
auðir, nema myndirnar voru náttúrlega
á sínum stað. Henni datt í hug að gá
hvort hún héti eitthvað og í því skyni
athugaði hún vegabréfið sitt sem var
vandlega geymt i skúffu í skápnum í stof-
unni. Mikið rétt, ekkert nafn, engir
stimplar, aðeins mynd af brosandi, ljós-
hærðri konu sem leit út fyrir að vera
fullkomlega eðlileg og venjuleg mann-
gerð, ekkert sérstakt við hana, nema ef
væru augun, stór og brún og spyrjandi.
Þetta var sex ára gömul mynd og henni
fannst hún hafa breyst mikið síðan. Hún
fékk sér kaffi. Það var sterkt og hress-
andi. Hún teygði sig í sígarettupakka og
sá um leið að græni pakkinn var nafn-
laus, reyndar eins og hún sjálf. „Nafnlaus
kona reykir nafnlausa sígarettu ogdrekk-
ur nafnlaust kaffi." Henni var skemmt.
Það eina sem hún saknaði á þessari
stundu var að geta ekki kíkt í Moggann.
Ekki þar fyrir, hún vissi vel að hún kæm-
ist af án hans, þetta var bara gróinn vani.
Henni fannst alltaf svo gott að slappa
af yfir kaffibolla og blaðinu þegar hún
var orðin ein á morgnana, svona áður
en hún dreif í morgunverkunum. En í
dag yrðu engin morgunverk heldur skyldi
hún skemmta sér vel yfir öllu írafárinu
sem stafaleysið virtist skapa.
Henni varð hugsað til barnanna sem voru
í heimsókn hjá foreldrum hennar á Patreks-
firði. „Hvernig skyldi þetta vera þar?“
Hún gekk að símanum og ætlaði að fara
að hringja vestur en þá kom gamla vanda-
málið, hún gat aldrei munað númerið eftir
að þau fluttu frá Súganda.
Hún hafði það skrifað stórum stöfum á
töfluna í eldhúsinu en nú sást ekkert.
Ekki þýddi að gá í símaskrána, þar sást
örugglega ekkert heldur.
„Jæja, þau koma hvort eð er um helg-
ina,“ hugsaði hún. Hún gat vorkennt
krökkunum að þetta skyldi ekki hafa
komið upp í vetur þegar skólarnir voru í
gangi, þá hefði örugglega orðið fjörugt.
„Uss, svona á maður ekki að hugsa.“
Hana langaði að tala við einhvern. Auð-
vitað Jóhönnu, hvern annan? Þær höfðu
verið vinkonur lengi, alveg síðan í húsó á
Laugarvatni. Jóhanna var sú eina sem hún
hafði haldið tryggð við; samt voru þær svo
ólíkar, á ytra borðinu allavega. Jóhanna
bjó á Vesturgötunni og rak leirkeraverk-
'stæði í kjallaranum heima hjá sér. Hún
var gift trésmiði og áttu þau þrjú börn
og fjóra ketti, að minnsta kosti í bili; ein
læðan var kettlingafull.
Eiríki var einhvern veginn ekki um Jó-
hönnu og fjölskyldu hennar, fannst svo
mikið rótleysi á þeim, og hann talaði oft
um útlitið á Jóhönnu.
„Að sjá þessa kellingu," sagði hann
oft, „eins og drusla til fara, hugsar aldrei
neitt um útlitið, alltaf eins og argintæta."
Hún svaraði honurn aldrei þegar hann
skammaðist út i Jóhcnnu. Ekki þar fyr-
ir; hún hafði oft reynt að fá vinkonu sína
til að klæðast ofurlítið borgaralegar, en
af langri reynslu vissi hún að það þýddi
ekki. Samt kunni hún vel við allt „rót-
leysið" á heimili Jóhönnu, þar var allt
svo afslappað og þægilegt, enginn að
pæla í því þótt uppvaskið biði nokkra
daga eða gleymdist að kaupa í matinn
af og til. Og kettirnir, þeir voru skemmti-
legir. Hana hafði oft langað í kettling -
en Jóhanna tók ekki í mál að setja „sak-
lausan" kött inn á heimili þar sem allt
var svona „steriliserað", eins og hún orð-
aði það, enda myndi Eiríkur aldrei vilja
hafa kött á heimilinu.
Framhald í næsta blaði.
11. TBL VIKAN 55