Vikan - 26.03.1987, Qupperneq 58

Listin á
alls staðar helma
Sigþrúður Pálsdóttir er ein af okkar ungu myndlistarkon-
um sem að mati margra hafa ekki hlotið verðskuldaða
athygli. Skýringin er ef til vill sú að henni hefur ekki staðið
til boða að sýna í hinu stærri og viðurkenndari sýningarsöl-
um borgarinnar. En Sissú, eins og Sigþrúður er alltaf kölluð,
er allrar athygli verð, bæði sem listakona og persóna. Það
varð mér fljótt ljóst þegar ég heimsótti hana einn rigningar-
dag snemma i mars, en Sissú er nýbúin að halda sýningu í
Gallerí Jútópía að Hverfisgötu 57a. Það er hvorki hátt til
lofts né vítt til veggja í íbúðinni hennar Sissúar i vesturbæn-
um þar sem hún býr ásamt litlu dóttur sinni, henni Guðrúnu
Sunnu. En híbýlin bera íbúa sínum vitni. Hér ríkir sama
rósemin sem einkennir allt fas Sissúar. Á hippatímabilinu
hefði líklega verið talað um góðar víbrasjónir í þessu til-
felli. Það er líka greinilegt að hér býr listamaður. Veggirnir
eru málaðir í pastellitum, jafnvel myndskreyttir, og málverk
og grímur upp um alla veggi. Það fyrsta sem mér dettur í
hug, þegar ég virði fyrir mér myndirnar hennar Sissúar, er
hvort hún hafi dvalist langdvölum í Suður-Ameríku. Litirn-
ir og mótífin hafa einhverja skírskotun til listar indíánanna
í Mexíkó og Suður-Ameríku. Þegar ég spyr hana hvort svo
sé hlær hún við. „Þú ert ekki sú fyrsta sem spyrð mig að
\/iðtal: Unnur Úlfarsdóttir
þessu,“ segir hún, „kannski er það litameðferðin, ég veit það
ekki, en ég hef hvorki verið í Mexíkó né Suður-Ameríku.
Eg er frekar seinþroska í myndlistinni og var lengi að ákveða
mig. Þegar ég var sautján ára fór ég í nám í skreyti- og
auglýsingalist til Kaupmannahafnar. Mér þótti hundleiðin-
legt í skóla. Það eina sem ég hafði áhuga á var teikning og
íþróttir. Þegar til Kaupmannahafnar kom reyndist ég of ung
til að komast inn á Kunsthándværkskolen. Ég innritaðist
því í Bergholz Reklame Fagskole. Á þessum tíma hafði ég
mestan áhuga á hönnun eða leiktjaldagerð. Þegar ég byrjaði
að mála fannst kennurunum mínum að málverkin mín
minntu helst á leiktjöld,“ segir Sissú og hlær við. „Eftir eins
árs dvöl í Kaupmannahöfn hafði ég áhuga á að komast til
Ítalíu. En þá kom annað vandamál upp úr dúrnuni. Ég
þurfti að kunna ítölsku, að minnsta kosti eitthvað. Nú, þá
kom ég heim og vann við gluggaskreytjngar og var á ítölsku-
námskeiði á kvöldin. Svo fór ég til Ítalíu og innritaðist í
Universita Per Stranieri í Perugia. Þar tók ég ítölsku fyrir
útlendinga. Eftir smátíma gafst ég upp á Ítalíudvölinni og
dreif mig til Kaupmannahafnar. Þar var ég að vinna og
sótti kvöldnámskeið í akademískri teikningu.“
Myndir: Valdís Óskarsdóttir og fleiri
58 VtKAN 13. TBL