Vikan - 21.05.1987, Side 54

Maðurinn sem kunni vel við hunda
1
Það var glænýr, álgrár DeSótó fólks-
bíll fyrir framan dyrnar. Eg tók á mig
krók í kringum hann og fór upp þrjár
hvítleitar tröppur, inn um dyr með gler-
hurðum og síðan upp þrjár teppalagðar
tröppur í viðbót. Ég hringdi bjöllu sem
var á veggnum.
Hellingur af hundum gelti svo hátt að
þakið nötraði. Á meðan þeir góluðu,
gjömmuðu og ýlfruðu horfði eg inn í litla
skrifstofu, inn um glugga. 1 henni var
skatthol og í biðkrók voru leðurstólar
ættaðir af skransölu. Á veggnum héngu
þrjú viðurkenningarskjöl og á lúnu borði
lágu nokkur eintök af tímariti hundavina.
Einhver þaggaði niður í hundunum
bakatil, því næst opnuðust innri dyrnar
og lágvaxinn, smáfríður maður með yfir-
skegg, sem virtist vera teiknað á hann,
kom inn. Hann var í vinnusloppi og á
skóm með gúmmísólum. Hann brosti
alúðlega, leit í kringum sig en sá engan
hund við fætur mér. Brosið varð yfir-
borðslegra.
Hann sagði: - Ég er að reyna að venja
þá af þessu, en það tekst ekki. í hvert
sinn sem bjöllunni er hringt byrja þeir,
þeim leiðist og þeir vita að bjölluhljóð
þýðir gestur.
Ég sagði: - Jamm, og rétti honum
nafnspjaldið mitt. Hann las á það, sneri
því við og leit á bakið á því, sneri því
aftur við og las aftur framan á það.
- Einkaleynilögreglumaður, sagði
hann mjúkum rómi og vætti rakar varirn-
ar. - Jæja, ég er Sharp læknir. Hvað get
ég gert fyrir þig?
Ég er að leita að stolnum hundi.
Hann hvarflaði augunum í átt til mín,
herpti nettar varirnar. Andlitið á honum
roðnaði smátt og smátt. Ég sagði:
Ég er ekki að gefa í skyn að þú haf-
ir stolið hundinum, læknir. Hver sem er
gæti komið hundi fyrir á þessum stað
og það hvarflaði víst ekki að þér að neinn
kæmi með hund sem hann ætti ekki, er
það?
Maður er nú ekkert hrifinn af til-
hugsuninni, sagði hann settlega. Hvers
konar hundur er þetta?
- Lögregluhundur.
Hann sparkaði með tánni í þunnt tepp-
ið og horfði i hornið á loftinu. Roðinn
hvarf úr andlitinu á honum og hann varð
gljáandi og hvitur í kjölfarið á því. Eftir
drykklanga stund sagði hann:
Ég er ekki með nema einn lögreglu-
hund hérna og ég þekki fólkið sem á
hann. Svo ég er hræddur um að...
Þá hefurðu varla á móti því að ég
líti á hann, greip ég fram í og hélt í átt
að innri dyrunum.
Sharp læknir haggaðist ekki. Hann
sparkaði aftur i teppið. - Ég er hræddur
um að það standi ekki vel á núna, sagði
hann mildum rómi, kannski seinna í dag.
Það væri betra fyrir mig núna, sagði
ég og seildist í húninn. Hann hentist yfir
biðstofuna, að litla skattholinu. Hann
greip_ til símans með smágerðri hendi.
Ég skal. . . ég skal kalla á lögregluna
ef þú ætlar að fara í hart, sagði hann
hraðmæltur.
Flott, sagði ég. Biddu um Fulwider
yfirforingja. Segðu honum að Carmady
sé hjá þér. Ég var að koma af skrifstof-
unni hans.
Sharp læknir sleppti takinu af síman-
um. Ég glotti við honum og velti sígarett-
unni milli fingranna.
Svona nú, læknir sæll, sagði ég.
Hristu nú lubbann úr enninu á þér og
komdu. Vertu vænn og þá skal ég
kannski segja þér sögu.
Hann beit í báðar varirnar í einu og
starði á brúnan þerripappír á skrifborð-
inu sínu, fitlaði við hornið á honum, stóð
upp og gekk yfir gólfið á hvítu skónum,
opnaði dyrnar fyrir framan mig og við
gegnum inn eftir þröngum, gráum gangi.
I gegnum opnar dyr sást í skurðstofu-
borð. Við fórum inn um dyr sem voru
lengra inn með ganginum og inn í autt
herbergi með steingólfi. í horninu var
þó gashitari með vatnsskál við hliðina
og meðfram einum veggnum búr á tveim
hæðum með þungu vírneti fyrir.
Hundar og kcttir störðu þögul á okk-
ur, cflirvæntingarfull, bak við vírnetið.
Lítill chihuahuahundur þcfaði undir
stóran, rauðan, persneskan með loðkraga
um hálsinn. Þarna var líka einn skoskur,
súr á svipinn, og blendingur mcð hár-
lausan fót, silkigrár angóraköttur og
sealyhami, tvcir blendingar í viðbót og
hnífbeittur fox terrier með mikið trýni
og hárrétta sveigju á nefbroddinum.
Þarna voru rök trýni og leiftrandi augu
og allir vildu vita hvern ég væri að heim-
sækja.
Ég leit yfir hópinn. Þetta eru leik-
föng, læknir sæll, sagði ég i nöldurtón.
Ég cr að tala um lögregluhund, gráan
cða svartan, ekki brúnan. Hund! Niu ára
gamlan. Fullkominn í útliti nema hvað
skottið á honum er helst til slutt. Leiðist
þér?
Hann starði á mig, fálmaði citthvað út
í loftið, vansæll á svip.
Já, en. .. tautaði hann. Jæja,
komdu þá þessa leið.
Við fórum aftur út úr herberginu. Dýr-
in voru vonsvikin á svipinn, ekki síst
chihuahuahundurinn, sem reyndi að
brölta í gegnum vírnetið og tókst það
hérumbil. Við fórum út um bakdyr og í
steinsteypt port þar sem tveir kofar voru.
Annar þeirra var tómur. Hinn var með
hálfopnar dyr, í honum var drungalegur
kassi, aftast í honum stór hundur í keðju.
Hann lá með skoltinn niðri á gömlu teppi
sem var fletið hans.
Varlega, sagði Sharp. Hann er ansi
villtur stundum. Ég var fyrst með hann
inni en hann hræddi hina.
Ég fór inn í kofann. Hundurinn urr-
aði. Ég fór í áttina til hans og hann
skutlaðist með miklum dynk eins langt
fram og keðjan leyfði. Ég sagði:
Sæll, Voss. Heilsaðu.
Hann lagði niður trýnið, ofan í teppið.
Eyrun á honum komu hálfa leið í átt til
mín. Hann var mjög stillilegur. Augun í
honum voru úlfsleg, svartyrjótt. Síðan fór
hringað skottið, sem var áberandi stutt,
að slást í gólfið, hægt. Ég sagði:
Heilsaðu, drengur, og rétti honum
höndina. í dyrunum stóð dýralæknirinn
og sagði mér að vera gætinn. Hundurinn
nálgaðist hægt á stórum, grófgerðum
þófunum, speiTti eyrun og lyfli vinslri
framlöppinni. Ég heilsaði honum.
Smávaxni dýralæknirinn sagði i kvört-
unarrómi: Þetta kemur mér mjög á
óvart, hcrra. . . herra. . .
Carmady, sagði ég. Já, því gæti
ég trúað.
Ég klappaði hundinum á kollinn og
við fórum aftur út úr skúrnum.
Við fórum inn í húsið, inn á biðstofu.
Ég ýtti tímaritunum frá og sctlist á horn-
ið á lúna borðinu, horfði rannsakandi á
litla, laglega manninn.
Ókei, sagði ég. Láttu það flakka.
Hvað heitir fólkið sem kom mcð hann
og hvar býr það?
Hann Imgsaði sig um, fýldur. Þau
heita Voss. Þau eru fiutt á austurströnd-
ina og ætluðu að senda cftir hundinum
þegar þau væru búin að koma scr fyrir.
Krúttlegt! sagði ég. Það cr hundur-
inn scm heitir Voss cflir þýskri stríðs-
fiugvélatcgund. Fólkið hcitir í höfuðið á
h undinum.
Þú hcldur að ég sé að Ijúga, sagði
maðurinn og honum var grcinilcga hcitt
í hamsi.
Ónci, nci, þú ert of fijótur að verða
hræddur til að gcta verið bófi. Ég held
að einhver hafi viljað taka hundinn úr
umferð. Það sem gcrðist var að stúlka,
54 VIKAN 21. TBL