Vikan - 26.11.1987, Síða 31

Indriði G. Þorsteinsson - „Kelmur af sumri“, nýjasta skáldsaga hans er að koma út, skemmti
leg saga norðan úr landi sögð af mikilii leikni.
er eiginlega hvergi nærri í léttri
frásögninni. í fyrri bókum sín-
um hefur Indriði verið nálægur
lesandanum, stíllinn hefur
þrengt sér að; svo er ekki í nýju
sögunni. Það er eins og Indriði
hafl tekið léttar um pennann að
þessu sinni.
„Mér þykir vænt um mína
samtíð. Það kemur væntanlega í
gegn í textanum."
Það eru sjö ár síðan Indriði G.
sendi síðast frá sér skáldsögu. Sú
hét „Unglingsvetur" og gerist
einnig í hans tíma fyrir norðan.
„Ég hef vasast í mörgu," sagði
Indriði, þegar undirritaður
spurði hvort hans meðgöngu-
tími væri sjö eða átta ár. „Stund-
um gleymi ég því að það er
kominn tími til að skrifa bók.
Annars finnst mér ég vera svo
ósköp lítill rithöfúndur. Ég hef
aldrei fúndið til þess að ég til-
BÆKUR V
heyrði þeirri stétt manna sem
skrifar bækur.
En söguefni leita á mann.
Maður skilur þetta eftir. Þegar
maður er allur og kominn ofan í
jörðina þá eru þessar bækur eft-
ir eins og maður sé enn með vit-
in ofar moldu. Mig langar ekki
til að einhverjir eftirkomendur
geti sagt: sjáið þið nú þennan,
mikil lifandis skelfing hefúr
maðurinn verið vitlaus."
Fjórar bækur
óskrifaðar
En það er fleira en vandvirkn-
in sem tefúr Indriða. Eins og
hann segir sjálfur, þá vasast
hann í mörgu. Nú um hríð fer
mestur tími í að ritstýra dag-
blaði. Kannski kemur að því að
léttilega sagðar skáldsögur
streyma frá honum eins og
sumarmjólkin úr skagfirskri kú.
„Ætli ég eigi ekki fjórar bækur
eftir óskrifaðar," sagði Indriði
hugsandi og saug reyk úr rettu.
— Hefúr ekki staðið til að
skrifa skáldsögu úr blaða-
mennskunni.
„Pappírsveislan"? Það hefúr
lengi staðið til; það er ágætt ráð
að boða mönnum skáldsögur.
Þá verða þær kannski á endan-
um skrifaðar. En menn skrifa
reyndar allt of mikið.“
Hvernig hlutirnir
gerjast
„Maður á að láta hlutina
gerjast," segir Indriði hér að
framan. Eflaust rétt. Einkum
vegna þess að á meðan sarnfé-
lagið fer sín heljarstökk í þróun-
inni, þá gerjast sitthvað innra
með þeim sem síðar ætlar að
skrifa. „Blýlóðin hverfa," —
kannski er sá Indriði sem ætlaði
að skrifa um sinn sumarkeim
fyrir tíu eða tuttugu árum ger-
breyttur og sér hlutina í nýju
Ijósi. Eða kannski fer hann sjálf-
krafa í létt skap þegar hann segir
manni sögu aftan af fjórða ára-
tug, laus við dagblaðserjur nú-
tíðarinnar og pólitíska verki.
Hvemig sem því er farið, þá hef-
ur Indriði G. Þorsteinsson sent
frá sér bráðskemmtilega sögu af
fólki; lifandi fólki sem skilur eft-
ir sig mjög svo notalegan keim —
keim af sumri, keim af aldar-
hætti, keim af húmor, keim af
konum og körlum, strákum og
stelpum. —GG
VIKAN 31