Vikan - 26.11.1987, Side 44

Þorgerður
Traustadóttir
skrifar:
Að koma aftur
heim til Fjöllu
Nefið, jafiivel svona útflatt
á rúðunni, gat aðeins til-
heyrt einni manneskju.
(Ekki það, að fleira en nefið
eitt gerir hana vinu mína
Fjöllu auðþekkta).
Þegar hún sá að ég hafði orð-
ið hennar vör, upphófúst miklar
bendingar og andlitsfettur. Eftir
því sem ég nálgaðist gler-
skilrúmið, ýktist þetta látæði
Fjöllu.
Indridi G. Þorsteinsson
KEIMUR AF SUMRI
gerist í Ijúfu andrúmslofti
fyrirstríðsára, þegar íslenska
þjóðin er að vakna til lífs af
löngu skeiði breytingarleysis.
Fyrstiþytur nýrra tíma fer um
byggðir, en hindurvitni og
skondnir tilburðir eiga rætur
aftur í tímanum.
Indriði G. Þorsteinsson
er höfundur sem eykur við
sagnaauð þjóðar sinnar hvenær
sem hann stingur niður penna.
REYKHOLT
BÓKAÚTGÁFA
HOFÐATÚNI 12
SlMI 91-62 12 18
Á milli tannvíðra brosa, fing-
urkossa og handaveifs til krakk-
anna og Asgeirs — en þau biðu
álengdar og svöruðu í sömu
mynt — var eins og Fjalla fengi
flogaköst sem sífellt elnuðu.
Hápunktur hverrar grettu var
langt og mikið ó-ó-ó. Víð munn-
glenna fylgdi hverri ó-grettu, en
þykkt glersins hleypti engu
hljóði í gegn. Þó stóð ég alveg
upp við það.
Ég þóttist vita hvað Fjöllu
lægi á hjarta. Þegar hún hóf bak-
foll mikil, með aðra hönd reista
í átt að munni, tók það þó af all-
an vafa. Ég kinkaði því ákaft
kolli, brosti breitt, og myndaði
síðan með vörunum „já, já —
bjórinn, bjórinn “
Þar með, til allrar lukku, linnti
látum Fjöllu. Var ekki seinna
vænna, því óttasleginn skarinn
sem þyrpst hafði að glerinu til
að fúllvissa sig um heimkomu
ættingja, vina, eða annarra
áhangenda var auðsæilega far-
inn að hopa frá kellu. Hugsan-
lega hafa sumir verið farnir að
óttast að skautfaldurinn myndi
hremma þá í auga eða nös þegar
hún mundaði sig til við að
svolgra úr könnu.-
Nú voru Ásgeir og krakkarnir
búin að hlaða ferðakoffortunum
(já, og bjórnum) á kerrur. Þá
var haldið á vit tollsins. Elsku-
legur maður veifaði okkur í
gegn þegar við sögðumst vera
að snúa heim eftir margra ára
sleitulausa fjarveru.
Hinum megin við dyrnar beið
svo opinn faðmur Fjöllu. „Elsk-
urnar mínar, hvað þið eruð búin
að vera lengi í burtu. — Finnst
ykkur ekki hún Leifsstöð flott? —
Hvað þið haflð nú vaxið. — Elsk-
urnar mínar, hvað er gott að sjá
ykkur aftur. Gerða mín, hefiír
ekki bara tognað úr þér líka? —
Svona, komiði, hérna er drossí-
an. — Þið hljótið að vera þreytt.
Það bíða eftir ykkur kaffi og
pönnukökur heima.“ Þetta síð-
asta sagði hún á innsoginu.
Fjalla losaði bíllyklana af
stokkabeltinu, opnaði dyr og
farangursgeymslu, og hafði yfir-
umsjón með stöflun í og á
drossíuna sína. Hún stóð eins og
verndarengill, möttullinn og þó
einkum slæðan blöktu fyrir
vindi, og hún hafði margt að
segja á meðan. Hún var rétt að
ljúka við að hnika til skautfaldin-
um svo hann rækist ekki í bíl-
þakið og kippa upp kyrtilfaldinu
til að „ná betur á pedalana", þeg-
ar skyndilega varð þögn.
„Þið hafið gleymt einhverju af
Fríhafnarpokunum," hrópaði
Fjalla upp yfir sig. — „Nei, það
var bara þessi eini og svo
bjórinn.“ — En allt makkintossið
og tobblerónið og það allt?" —
„Við keyptum bara tollinn og
erum svo með konfektkassa og
ilmvatn handa þér í farangrin-
um.“
„Drottinn minn. Hvað ætlið
þið að hafa til að stinga upp L
gesti og gangandi sem koma til
að heilsa ykkur? Fólk sem fer út
í nokkra daga kaupir fyrir allt
upp í tíu þúsund krónur."
Nú kom andartaks vandræða-
leg þögn. Með ábúðarfúllu
augnaráði horfði Fjalla þung í
augu okkar, eitt af öðru, og ekki
var laust við að tortryggni gætti
í röddinni. — „Eruð þið kannski
ekki með Visa?“
Fyrstu mistök okkar höfðu
auðsæilega verið alvarleg, en
hér var hugsanlega enn alvar-
legra brot á óskráðum lögum
komið í ljós.
Við flýttum okkur því að fúll-
vissa Fjöllu um að við myndum
drífa okkur í fyrstu búð og
kaupa þann vaming sem vantaði.
Nú var frjáls álagning loks kom-
in á og því eflaust góð tilboð á
hverju strái. Við ætluðum meira
að segja afkríta allt á Visa.
Nú hýrnaði Fjalla. Verst var
þó að við skyldum misnota
svona aðstöðuna í Leifebúð.
44 VIKAN