Vikan - 10.11.1988, Page 9

Húsið sem Anderlecht lætur Amóri og Ólöfú í té er í vinalegu þorpi sem heitir
Brussegem. Á meðan boltinn skoppar hjá þeim hjónum gengur allt í haginn, en þau
hafa upplifað bæði góða og slæma daga þau tíu ár sem þau hafa búið í Belgíu.
stoppistöð á Grensásvegi til að sjá hvort
þau kæmu ekki með næsta strætó. Það var
snjókoma og ískalt. Við fórum eitthvað að
tala betur saman og ákváðum að skella
okkur í Tónabæ saman fyrst vinir okkar
klikkuðu. Við dönsuðum og svoleiðis, urð-
um hrifin og það varð ekki aftur snúið eftir
þetta. Strætisvagnaferðin var því happa-
drjúg fyrir okkur....
Síðan þetta gerðist er mikið vatn runnið
til sjávar, eins og gömlu mennirnir myndu
segja. Arnór spilar nú með Anderlecht
Amór Guðjohnsen var kjörinn íþrótta-
maðöur ársins á íslandi í fyrra eftir að
hafa orðið Belgíumeistari með liði sínu.
Hann er nú metinn á 125 milljónir ís-
lenskra króna. Ljósmynd: Sverrir Vilhelmsson
eins og flestir vita og hefur orðið meistari
með þeim. Núna hef ég gaman að tala um
fótbolta. Fóbolti er lífið og það er undir
velgengni Arnórs komið hvað við getum
leyft okkur. Við erum búin að eiga flotta
bíla, búum í góðu húsi og skreppum til
annarra landa að vild. En það er misskiln-
ingur hjá mörgum að þetta sé allt leikur.
Við erum búin að reyna svörtu og björtu
hliðar atvinnumennskunnar, ef atvinnu-
maður meiðist og fæturnir eru ekki í lagi,
þá getur allt verið búið á augabragði.
Það þarf ekki nema sekúndubrot til að
binda enda á feril knattspyrnumanns og
stundum er ég hrædd um framtíðina sök-
um þessa. Arnór er meiddur núna sem er
talsvert áfall. Við vorum viss um að við
værum búin að taka út okkar skerf af
meiðslum, rúmlega tvö ár í allt. Ég var á
leiknum sem hann meiddist í og hélt fyrst
að hann væri bara með krampa þegar hann
lagðist í grasið. Svo áttaði ég mig á því að
hann væri meiddur og þegar heim kom
vorum við dálítið óróleg. Þetta var líka al-
varlegra en við héldum, Iærvöðvi rifnaði
illa og Arnór fór til sérffæðings í Munchen.
Það er mikil pressa frá liðinu að Arnór
komist í gagnið aftur, enda hefur hann
verið einn af máttarstólpum þess.
Þetta sýnir best hvað þetta er ótryggt.
Við fórum ung utan og erum bæði
ólærð, þó ég hafi verið að fikta við ýmiss
konar nám með heimilisstörfunum. Arnór
myndi aldrei setjast fyrir ffarnan skrifborð
ef hann hætti fótboltanum, hann þarf
hreyfingu og þjálfun væri nærri lagi. Við
tókum út langan tíma í meiðslum, þegar
Arnór þurfti að fara í uppskurð. Þá var fullt
starf hjá mér að halda honum í góðu skapi
allan daginn. Hann var það illa meiddur að
hann mátti sig hvergi hræra, át kex upp í
sófa og horfði á myndbönd. Ég hugsa að
við höfum leigt allar spólur á tveimur
myndbandaleigum þetta tímabil.
Stundum vildi ég fara út, skrapp kannski
út til að dytta að garðinum. Þá stóð
Arnór stundum upp og klessti nefið á
rúðuna og horfði á mig. Þá vorkenndi ég
honum svo mikið að ég kom inn aftur, því
hann langaði ekki að vera einn. Ef ég
skaust eitthvað í nokkra klukkutíma varð
ég að gefa nákvæma lýsingu á atferlinu,
hvert ég hefði farið. Hann var bundinn
heima og ég skildi alveg hvernig honum
Ieið. Það er líka mikið atriði að styðja við
bakið á honum, atvinnumennskan er erfið
og ég vil leggja minn skerf til málanna. Ég
á góðan eiginmann, sem er framarlega á
sínu sviði og því engin spurning að styðja
hann vel. Ég veit að hann mun og hefur
þegar stutt mig í því sem ég tek mér fyrir
hendur.“
Belgískar konur
hneysklaðar
„Ég fór út í það að selja sérstaka æfinga-
bekki til íslands og það gekk vel, starf sem
ég hafði mikið gaman af. Ég hef dútlað í
ýmsu síðustu árin, fór m.a. á námskeið til
að læra að skipuleggja gestamóttöku,
svona svipað og þegar Reagan og Gorba-
chev komu til íslands.... og varð um leið
leiðsögumaður, tók kúrs í mannlegum
samskiptum. Það hefur líka mikill tími far-
ið í vefnað, ég bý til litlar myndir og hef
selt talsvert af þeim. Ég skrapp líka á
ljósmyndanámskeið og á allar græjur
heima, en hef ekki haft tíma til að fikta
með þær. Svo hef ég gert svolítið af því að
taka þátt í tískusýningum. Margar belgísk-
ar konur eru hneykslaðar á framferði
mínu, því að ég skuli taka mér eitthvað
fýrir hendur, sé ekki bara að þrífa allan
daginn heima.
Mjög algengt er að eiginkonur belgískra
knattspyrnumanna og reyndar eiginkonur
yfirhöfuð hætti að hugsa um sjálfa sig þeg-
ar þær giftast. Þær byrja að fitna, hætta að
mála sig og loka sig inn á heimilunum.
Konurnar hanga heima og kallarnir enda á
pöbbunum. íslenskar konur er mun sjálf-
stæðari í hugsun og ég þyki því vera frek
Eiður Smári, sonur Ólafar og Amórs, er
þegar farinn að láta að sér kveða. Ander-
lecht, lið Arnórs, vill að hann skrifi strax
undir samning þó hann sé aðeins tíu ára.
Hér fagnar hann markakóngstitli.
Ljósmynd: Vilmar Pétursson
25. tbl. 1988 VIKAN 9