Vikan - 07.09.1989, Blaðsíða 42

5MA5AC5A
— Gott... eftir klukkutíma, svaraði Harry
Pierce.
- Þér verðið að slá á frest öllum við-
tölum sem ég var búinn að lofa fyrir há-
degi, sagði Boyce við einkaritarann. — Ég
þarf að vera staddur í Mitchellbygging-
unni.
Þrem stundarfjórðungum síðar ók
Boyce inn á stæðið bak við Mitchellbygg-
inguna. Stúlkan í skrifstofunni sagði að enn
hefði ekki neinn komið þangað sem kvaðst
heita Harry Pierce. Boyce tók sér sæti og
beið.
Hann beið í fúlla klukkustund, árang-
urslaust. Þá hringdi hann til einkaritara
síns sem sagði honum símanúmer það sem
Harry Pierce hafði beðið um að hringt
yrði í. Hann hringdi, og drjúg stund leið
uns karlmannsrödd svaraði.
— Get ég fengið að tala við herra Harry
Pierce? spurði Boyce.
— Við hvern, segið þér?
— Harry Pierce, endurtók Boyce.
— Allt í lagi, kunningi, svaraði karl-
mannsröddin. — Þetta er almennings-
símaklefinn á brautarstöðinni...
Boyce skellti símtólinu á. Hann fann
kaldan svitann hríslast út á enni sér. Síðan
hljóp hann við fót út á bílastæðið. Og hann
átti spölkorn ófarið að bíl sínum þegar
hann sá að enn var sprungið á öðru fram-
hjólinu.
Eldrauður í andliti laut hann niður og
dró enn mjóan, fjögurra þumlunga nagla
út úr hjólbarðanum. Og enn einu sinni
herptist magi hans saman eins og í
krampaflogum.
Um kvöldið, þegar Boyce gekk inn í
svefhherbergið, hélt hann á viskíglasinu í
hendinni. Konan hans var að ljúka við að
klæðast í samkvæmiskjól.
— Hvert skal halda? spurði Boyce.
— Hitta einn af skjólstæðingum mínum,
svaraði hún stutt og laggott.
Boyce urraði við. — Hvað heitir hann?
spurði hann kaldranalega. Hún svaraði
ekki og Boyce fékk sér vænan teyg úr glas-
inu. — Svei mér ef ég ekki held að þú hafir
orðið þér úti um fastakunningja, sagði
hann.
— Og hvað ef svo væri? varð henni að
orði. - Hef ég kannski ekki fullt leyfi til
þess, þegar það er tekið með í reikninginn
hve þú átt þér margar fastavinkonur?
— Hvaða vinkonur? hreytti hann út úr
sér. — Þú hefur ekki minnstu hugmynd um
hvað þú ert að segja.
— Auðvitað ekki, svaraði Jean hæðnis-
lega. - Auðvitað álít ég, að allir þessir
reikningar ffá blómaverslunum, veitinga-
húsum og skartgripasölum séu aðeins'
kostnaðarjiður í sambandi við rekstur fast-
eignasölunnar.
— Einmitt, sagði Boyce. - Það hefúr
kostnað í för með sér að reka slíkt fyrir-
tæki.
— Veit ég vel, varð Jean að orði um leið
og hún seildist eftir handtösku sinni. - Þú
skalt ekki gera þér það ómak að vaka eftir
mér. Ég kem áreiðanlega seint heim. Mjög
seint...
Svefúherbergishurðin féll að stöfum á
hæla henni. Boyce grýtti viskíglasinu,
rauður af reiði, í dyrastafinn af slíku afli að
það fór í þúsund mola. Afbragð, elskan
mín, hugsaði hann, en þú skalt þurfa að
leggja þig alla fram til að snúa á mig. Hann
gekk að símanum og hringdi.
— Halló, svaraði lág kvenmannsrödd.
— Lana... það er Boyce. Ertu ein heima?
— Já, vinur minn.
— Farðu ekki neitt. Ég er að koma.
Hann hafði fataskipti. Lana var ekki
beinlínis stórkostleg, það varð hann að
viðurkenna, en hún var hógvær og auð-
veld viðfangs og það hefúr líka sína kosti.
Það var að minnsta kosti ekki sambærilegt
að skreppa til hennar og að kúldrast aleinn
heima allt kvöldið.
Það tók hann ekki nema nokkrar mínút-
ur að aka þangað, sem hún átti heima. Hún
bjó skammt ffá byggingunni, þar sem hann
hafði skrifstofur sínar og afgreiddi í versl-
uninni, þar sem hann keypti sígaretturnar.
Hann lagði bílnum á stæði spölkom ffá
húsi hennar; eiginlega hefði hann átt að
fera henni einhverja smágjöf — þess háttar
hugulsemi hafði allajafúa tilætluð áhrif, en
nú var það um seinan séð.
Hún kom til dyra. Eins og venjulega var
hún klædd aðskornum síðbuxum og í að-
skorinni peysu og eins og venjulega voru
þær flíkur í harla ósamstæðum lit. Hún
hafði einnig venju samkvæmt, málað varir
sínar glórauðar. Það kom fyrir að hann
óskaði þess að hún væri eilítið smekklegri
í sér en að því slepptu var hún svo við-
kunnanleg að hann sigraðist auðveldlega á
óbeit sinni og kyssti hana.
Andartaki síðar sátu þau á legubekk,
hvort með sitt glas, dmkku og þögðu. Lana
hafði ekki hugmynd um hvaða samræðu-
efhi mundi tiltækast þá stundina og Boyce
var með hugann hjá konu sinni. Tónlistin
frá útvarpsviðtækinu ómaði sem lágur
undirleikur við þögn þeirra.
Þá hringdi síminn allt í einu.
Lana rétti út hendina eftir talnemanum.
..................
— Halló, svaraði hún og hlustaði síðan
andartak. Síðan leit hún spyrjandi á Boyce.
— Það er spurt eftir þér, hvíslaði hún.
Hönd hans skalf, þegar hann tók við
talnemanum.
— Halló? mælti hann hikandi. Hann var
undir það búinn að það væri Jean sem
hefði njósnað um ferðir hans. En það var
karlmannsrödd.
— Herra Harper? Já, þetta er á Ajax-við-
gerðarverkstæðinu. Okkur skilst að þér
hafið átt við tíðar hjólbarðabilanir að
stríða að undanförnu. Við vildum bara láta
yður vita að við tökum ekki nema einn
dollar fyrir bætinguna.
— Hver emð þér og hvað er það í raun-
inni sem þér emð að fara? hrópaði Boyce.
Um leið kvað við lágur smellur, sem gaf
ótvírætt til kynna að símtólið hefði verið
lagt á.
Boyce skellti á. — Ég verð að fara, sagði
hann, öllu fremur við sjálfan sig en Lönu.
— Vinur minn, maldaði stúlkan í móinn.
- Þegiðu... hreytti hann út úr sér um
leið og hann þreif jakkann sinn og bindið
og var farinn. Hann varð fúrðu lostinn,
þegar hann kom út á bílastæðið og sá að
ekki var vindurinn úr neinum barðanum.
Hann settist undir stýrið. Þá hlaut það að
vera hreyfillinn sem þeir höfðu athugað.
En hann fór samstundis í gang og hagaði
sér að öllu eðlilega, og það lá við sjálft að
Boyce yrði fyrir vonbrigðum. Hann varp
öndinni léttara og jók hraðann.
Hann hafði þó skamman spöl ekið, þeg-
ar rjúka tók úr bílnum og stybbuna lagði
inn með hitaleiðslunum. Boyce hóstaði og
varð að draga niður rúðu til að kafna ekki.
Sem betur fór var opið viðgerðarverk-
stæði á næsta götuhorni.
— Athugið af hverju þessi reykur stafar,
sagði hann við manninn sem hraðaði sér á
vettvang. Það var sem eldur logaði í maga
Boyce; hann varð að ganga yfir að næsta
sjálfsala og kaupa sér pappahyrnu með
sódavatni til að sefa kvalirnar. Það hlaut
einhver að hafa njósnað um ferð hans til
Lönu. Hafði Jean kannski sigað á hann
einkaspæjara? Nei, því gat hann ekki trúað.
Því skyldi hún taka upp á því? Henni var
það ekki síður bagalegt en honum að til
skilnaðar kæmi. Nei, skýringin hlaut að
vera önnur.
Boyce tæmdi hyrnuna. Kaldur drykkur-
’inn slökkti kvalirnar í maganum — að
minnsta kosti í bili. Kannski hafði Jean líka
rétt fyrir sér. Kannski var það einhver af
fýrrverandi vinkonum hans sem vildi
koma fram við hann hefndum. Jú — hann
hafði átt þær margar. Og hann varð að
viðurkenna, að hann hafði heitið mörgum
þeirra öllu fögru en svo orðið leiður á þeim
og þá hafði minna orðið úr efndunum. Að
vísu var það alltaf karlmaður sem hringdi
og líka hlaut það að hafa verið karlmaður
sem kafrak naglana í hjólbarðana hans en
það var eins víst að það væri kvenmaður
sem stóð á bak við.
— Það er helst að sjá að einhver hafi
gert yður grikk, sagði viðgerðarmaðurinn.
— í rauninni er ekki um bilun að ræða. Það
40 VIKAN 18. TBL.1989