Vikan - 14.12.1989, Síða 7

VIKAV Og þama er alveg nýtt
„sánd“ á ferðinni.
Gaukur: Finnst þér það?
VIKAN: Já.
Gaukur: Mér finnst ég alltaf heyra sjálf-
an mig í gegn, alveg frá því í gamla daga,
en ég hef náttúrlega meiri tækni núna til
að búa til hljómsveit og skrifa fyrir hana.
Ég er miklu fljótari að því og öruggari.
VIKAN: Hvemig finnst þér að hlusta
á gamlar plötur sem þú hefur sett út?
Gaukur: Mér finnst nú ... (Hann hugs-
ar málið um stund en á meðan stingur
Svanhildur því að mér að hann hlusti
aldrei á gömlu plöturnar sínar.) Þær ber
nú fyrir eyru einstöku sinnum og útsetn-
ingalega séð sé ég náttúrlega stundum
marga galla á þeim. Sumt er ágætt, annað
lakara eins og gengur og reyndar finn ég
kannski einhverja galla á nýju plötunni
líka. Eftir á að hyggja, þegar maður er bú-
inn að gera verk getur maður, sem músík-
ant, líklega alltaf fúndið einhverja galla. Ég
er aldrei alveg ánægður með það verk sem
ég skila. Aldrei.
VIKAN: Nú er þessi plata mikið til
unnin á hljóðgervil en skrifúð fyrir
hljómsveit.
Gaukur: Já. Með hljómsveit gæti ég
tekið upp alla músíkina á svona plötu — við
skulum bara gefa henni rúman tíma — á
svona tveim fjögurra tíma sessjónum. En
til þess þyrfti náttúrlega stórt stúdíó og
tæknimenn sem væru vanir að taka þannig
upp, hljómsveitarmenn sem væru vanir að
spila þannig og tvo stjórnendur sem ynnu
vel saman; annan til að stjórna hljómsveit-
inni og hinn í upptökuherberginu. Svo-
leiðis vinnubrögð eru ekki tíðkuð hér
ennþá.
VIKAN: En ef einhvers staðar kemur
feill í svoleiðis upptöku; sellóið er
kannski ekki alveg eins og þú vilt hafa
það, er þá ekki betra að eiga við það
þegar þú beitir þeirri upptökutækni
sem þú notar núna?
Gaukur: Jú, en með hinni tækninni, ef
menn eru vanir, þá heyra þeir það strax.
Sellistinn gefúr þá merki um að eitthvað sé
að. Sannleikurinn er sá að í Bandaríkjun-
um, þar sem menn eru sums staðar vanir
að taka upp heilar hljómsveitir, kemur
svona lagað ekki fyrir. Skrifararnir eru svo
vanir að skrifa eðlilega fyrir hljóðfærin að
þetta gerist ekki.
Nú kemur Anna Mjöll inn, heilsar blaða-
manninum brosandi og tyllir sér í einn
sófann.
VIKAN: Hvemig fannst ykkur
mæðgunum að vinna svona saman?
Anna Mjöll: Það var svaka gaman.
VIKAN: Þið eruð kannski ekkert
ólíkar músíklega.
Svanhildur: Við erum alveg þrælólíkar.
En það er ekki svo mikið sem við syngjum
saman.
Anna Mjöll: Bara tvö lög á plötunni.
Gaukur: Hitt syngja þær sín í hvoru
lagi.
VIKAN: Kom eitthvað upp á milli
ykkar meðan á upptökum stóð?
Mæðgurnar hlæja og Anna Mjöll hristir
höfuðið brosandi.
Svanhildur: Neinei. Okkur semur
mjög vel og hefur alltaf gert.
Anna Mjöll: Andstyggilega vel.
Svanhildur: Já. Hún hefur farið með
okkur í næstum öll okkar ferðalög til út-
landa ásamt syni okkar, Andra Gauki, sem
er nýútskrifaður læknir.
VIKAN (við Önnu Mjöll): Þetta er nú
svolítið ólíkt því sem þú hefúr fengist
við áður.
Anna Mjöll: Já já. Þetta er allt öðruvísi
en látúnsbarkakeppnin fræga og sýningin
Gæjar og glanspíur sem ég tók þátt í síð-
asta vetur. Það var það skemmtilegasta við
þetta allt saman; að fá að takast á við eitt-
hvað nýtt.
Gaukur: Anna Mjöll hefur nokkuð
breiðan tónlistarsmekk. Hún hefur gaman
af ýmiss konar músík, ekki bara gaddavírs-
rokki.
VIKAN: En svo að við snúum okkur
aftur að tónlistarnáminu. Nú ertu bú-
inn að vera sjö sumur vestanhafs.
Mæðgumar Anna Mjöll og Svanhildur
framan við CBS sjónvarpsstöðina í
Los Angeles.
Gaukur: Já. Ég fékk að gera þetta svo-
leiðis. Þetta er tveggja heilla ára nám; átta
annir alls. Sjö þeirra tók ég á staðnum en
eina utanskóla — gegnum kassettur.
VIKAN: Þegar þú ert búinn að læra
svona í Ameríku, kynnast fúllt af
heimsfrægum mönnum og vinna
með þaulvönu atvinnufólki, hvemig
er þá að koma heim og vinna með
fólki sem þekkir ekki þessi vinnu-
brögð?
Gaukur: Ja, Jon Kjell, sem vann með
mér núna, þekkir talsvert inn á þetta.
Hann les nótur og hefur lært músík, senni-
lega í Noregi. Ég finn að hann veit alveg
hvað er að gerast. Hann þekkir svona
vinnubrögð og svona útsetningar.
VIKAN: Hvað voruð þið mæðgur að
gera meðan hann var að stúdera í
Ameríku?
Svanhildur: Meðan hann sat í dimmri
íbúðinni og skrifaði sátum við í sólskini úti
við sundlaug. (Gaukur hlær.) Eða þá að
við fórum niður á strönd. Svo eigum við
ágætis kunningjafólk þarna.
Anna Mjöll: Ég fór líka með vinum
mínum út á kvöldin að spila billiard, horfa
á leiki, fara í bíó, á rúntinn í Beverly H ills
og ýmislegt fleira.
Svanhildur: Svo fórum við stundum út
að keyra og skruppum í leikhús og á
hljómleika. Gaukur gat náttúrlega ekki set-
ið við skriftir endalaust.
VIKAN: Þið hljótið að kunna helling
af skemmtilegum sögum.
Anna Mjöll: Það hringdi einu sinni
maður í mömmu og sagði: „Til hamingju!
Þú ert búin að vinna fyrsta vinning í happ-
drætti. En“ bætti hann við, „þú þarft að
borga þrjátíu dollara til þess að fá miðann
sem ég er með hérna handa þér, en út á
hann færðu ferð til Hawaii, nýjan bíl...“
og ég veit ekki hvað og hvað. Og hann
sagði „Hefúrðu þessa peninga handbæra?
Má ég koma á eftir og sækja þá?“
Svanhildur: Ég sagði bara já já, alveg
grunlaus, og gaf honum upp síma og
heimilisfang (hlær og hristir höfúðið).
Anna Mjöll: Hann spurði líka: „Ertu
með ávísun eða reiðufé?" Hún sagði:
„Reiðufé“ Ha? Ég meina, konan var með
þetta í seðlum. En svona kortéri seinna er
bankað á hurðina og sagt með svertingja-
rödd: „Ég er hérna með ókeypis bækling."
Við sögðum: „Við viljum engan ókeypis
bækling. Það er enginn hér. Þetta er vit-
laus íbúð.“
Svanhildur: Þá vorum við búin að átta
okkur á að þetta hlaut að vera einhver vit-
leysa. Ég hringdi í lögregluna og spurði
hvað ég ætti að gera og lögreglumaðurinn
sagði strax: „Ekki opna. “
Gaukur: Þetta var eitt fyrsta sumarið
okkar úti.
Svanhildur: Maður þarf að passa sig
þarna, vera á verði.
Anna Mjöll: Og munið þið eftir mótor-
hjólagæjunum sem eltu okkur í að minnsta
kosti 25 mínútur síðasta sumar?
Gaukur: Anna Mjöll brosti út um
gluggann til þeirra.
Anna Mjöll (hlær): Þeir voru við hlið-
ina á okkur og veinuðu: „Símanúmerið
þitt, símanúmerið þitt.“ Ég vinkaði bara —
svona að gamni.
Gaukur: Það þýðir ekkert.
Anna Mjöll: Pabbi fór að keyra í hringi
til að sjá hvort þeir myndu elta. Þeir voru
alltaf á eftir okkur og við fórum út á hrað-
braut en við ætluðum aldrei að losna við
þá, ekki fyrr en pabbi tók eldsnögga
beygju út af hraðbrautinni. Gæjarnir náðu
ekki beygjunni nógu fljótt og urðu eftir.
Svanhildur: Þetta var svolítið slæmt
vegna þess að um þetta leyti gekk einhver
skothríðaralda á þjóðvegunum. Það voru
menn í bílum að skjóta. Tóku upp byssu
og skutu á næsta mann í næsta bíl. Það var
mikið um þetta á tímabili og var auðvitað
alveg hrikalegt.
VIKAN: En hvað þá með bjartari
hliðamar á tilverunni?
Gaukur: Þetta voru dökku hliðarnar en
það er yndislegt að vera þarna.
Svanhildur: Maður á bara að fara eftir
reglum samfélagsins í Ameríku og annars
staðar.
Gaukur: Það er fjarri því að allt sé fúllt
25. TBL. 1989 VIKAN 7