Vikan - 14.12.1989, Blaðsíða 15

velt fyrir mig að fara í ferðalög hér áður
fyrr. Ég gifti mig sautján ára og eignaðist
Elísabetu þegar ég var átján. Á þessum
árum fór ég að starfa sem blaðamaður — og
byrjaði reyndar á Vikunni en maðurinn
minn, Jökull Jakobsson, var þá ritstjóri. Ég
man vel eftir fyrsta viðtalinu mínu, en það
var við Dóru Þórhallsdóttur forsetafrú. Ég
var ekki nema átján ára þannig að þetta var
mjög spennandi verkefhi fyrir jafn unga
blaðakonu. Ég skrifaði síðan nokkrar skáld-
sögur á árunum frá tvítugu til þrítugs, sú
fyrsta var Ást á rauðu Ijósi, og kom hún út
árið 1960 þegar ég var tvítug.
Um það leyti sem við Jökull skildum fór
ég að vinna á Morgunblaðinu. Ég var þá 27
ára og við áttum þá þrjú lítil börn; Elísa-
betu, Illuga og Hrafn. í starfi mínu þá ferð-
aðist ég mikið hér innanlands og einnig á
sumrin þegar krakkarnir voru í sveit og
kynntist þá landinu mjög vel — þannig að
það er ekki hægt að segja að ég hafl ekki
þekkt mitt eigið land áður en ég fór að
ferðast í útlöndum.
Hélt að krakkarnir myndu fá
andstyggð á þessu starfi
Ritlistin virðist vera börnum þeirra Jó-
hönnu og Jökuls í blóð borin því öll hafa
þau lagt hana fyrir sig. Frá Elísabetu og
ljóðabók hennar, Dans í lokuðu herbergi,
sögðum við hér í Vikunni ekki alls fyrir
löngu og þeir bræður Illugi og Hrafh hafa
einnig sent frá sér ýmis ritverk. „Ég er feg-
in því,“ segir Jóhanna. „Ég hélt nefhilega
að þau myndu fá svo mikla andstyggð á
þessu starfi, því þegar ég var ein með þau
lítil þá var blaðamannsstarflð enn dálítið
gamaldags. Ég þurfti þá að vinna frá klukk-
an 1 til 9 á kvöldin suma daga, 10 til 1 á
nóttunni aðra, auk næturvakta og laugar-
dagsvinnu. Þau þurftu því að taka á sig
ýmsar skyldur sem aðrir krakkar sluppu
við. En svo hafa þau öll skrifað, meira að
segja er Kolbrá yngsta dóttir mín sem er
18 ára búin að skrifa sína fyrstu grein.
Hún er núna skiptinemi í Panama, en ég
var mjög ánægð þegar hún valdi að fara til
Panama en ekki til einhvers þeirra hefð-
bundnu landa sem krakkar velja sér einna
helst. Henni finnst þetta mjög ævintýra-
legt allt saman og nú er hún allt í einu far-
in að hugsa um hluti sem hún gerði aldrei
áður, eins og t.d. pólitík og afstöðu hinna
ýmsu fjölskyldumeðlima innan fjölskyld-
unnar. Hún er hjá bændafólki og fýrst eftir
að hún kom til þeirra þá stóð hún upp eftir
matinn og tók af borðinu — eins og þau
krakkarnir eru vön að gera hér heima — en
þá ætlaði allt vitlaust að verða. Þetta var
verk húsmóðurinnar og hennar einnar.
Krakkarnir á heimilinu unnu engin heimil-
isstörf, hvað þá heimilisfaðirinn. Enda
skrifaði Kolbrá mér að hún hefði aldrei
fengið aðra eins þjónustu og þarna. Hún
skrifaði síðan grein sem hún kallaði „Dag-
bók skiptinema" og birt var í Lesbók Morg-
unblaðsins. Ég held að það sé öllum krökk-
um mjög hollt að kynnast öðru landi og
lífevenjum fólksins á þennan hátt. Þetta
vildi ég hafa gert, en þegar ég var 17 ára þá
var ég að gifta mig — ekki það að ég sjái
neitt eftir því. Hinir krakkarnir hafa einnig
ákveðna þörf fýrir að ferðast sýnist mér.“
Máritíus fannst
Jóhönnu að hlyti að vera
paradís líkust. Hér er hún í veiðiferð
með eyjaskeggja, en að vísu veiddu þau ekki bröndu.
25. TBL. 1989 VIKAN 15