Vikan - 14.12.1989, Qupperneq 10

á tímabili og fundum fyrir því í nafhlaus-
um hringingum og alls konar ófögnuði.
Það var ýmist gott eða slæmt; gaman að ná
til stórs hóps sem hefur ánægju af að
hlusta á mann og svo líka slæmt þegar ein-
hverjir vitleysingar eru að hringja með
svínarí á vörum og kannski söguburð.
VIKAN: Hvemig söguburð?
Gaukur: Hann var af ýmsum toga.
Svanhildur: Ég man að menn voru að
hringja og segja: „Manstu hérna þegar við
vorum hérna ..(Hlær.) Ýmislegt svona.
Þetta voru ímyndunarveikir menn eða
bara bilaðir.
Gaukur: Og svo kemur orðrómurinn,
skilurðu. Þá heyrir maður sögurnar.
Svanhildur: Maður heyrir víst minnst
af þeim sjálfur.
Gaukur: En við heyrðum svona ýmis-
legt. Svanhildur var flugfreyja einu sinni
og ein sagan var á þá leið að hún hefði
verið aðalinnflytjandinn á eiturlyfjum —
fýrir mig!
Svanhildur: Nú, svo komu svona sögur
sem fýlgja öllum söngkonum sem syngja
með hljómsveitum. Það virðist vera mjög
vafasöm staða því að konan á þá að vera
með hálfri ef ekki allri hfjómsveitinni og
svo er hún búin að eiga feiknin öll af
börnum, fara í alls konar fóstureyðingar og
eitt og annað. Þetta eru voðalega leiðin-
legar sögur. Mér dettur helst í hug að þær
komi frá konum sem myndu haga sér
svona sjálfar í þessari aðstöðu.
VIKAN: Kemur þetta ekki bara frá
einhverjum litlum körlum og konum
sem vilja slá sér upp á því að þykjast
þekkja fólkið? Og þegar fólk hefur
engar bitastæðar sögur verður það
bara að búa þær til.
Gaukur: Það getur verið.
Svanhildur: Við fórum einu sinni á
skemmtistað, hittum þar mann sem við
könnuðumst við og hann sagði við mig:
„Fyrirgefðu, Svanhildur mín. Ég sagði að
við hefðum verið saman.“ Svona segja
sumir menn og allir trúa þeim auðvitað.
Svo var sagt við mig fyrir svona einu ári:
„Heyrðu, hverjum varstu aftur gift þarna
áður? Var það ekki sjónvarpsvirki eða eitt-
hvað?" „Nei.“ „En þú áttir barn með
honum.“ „Nei nei. Ég hef alltaf verið gift
sama manninum og á bara tvö börn.“ „En
ég hef þetta ffá fyrstu hendi,“ kemur þá og
viðkomandi ætlaði ekki að trúa mér. Ég
veit ekki hver þessi fýrsta hönd var ef ég
var það ekki. Ahjæ, frá fyrstu hendi...
(getur ekki annað en hlegið svolítið). Mér
fannst það svolítið sterkt.
VIKAN (við Önnu Mjöll): Svona í
framhaldi af kjaftasögunum. Er eitt-
hvað til í því að þú hafir samið lög?
Anna Mjöll: Lag, öllu heldur. Pabbi
fékk bréf ffá FTT (Félagi tónskálda og
textahöfunda) þar sem sagt var ffá söng-
lagakeppni sem er haldin árlega á vegum
Billboard í Ameríku. Svo ég ákvað að
semja lag og texta. Úrslitin veit ég ekki
enn.
VIKAN: Hefúrðu samið eitthvað af
lögum áður?
Atma Mjöll: Nei nei. Ekkert af viti.
VIKAN: Hefúrðu þetta frá pabba
þínum?
10 VIKAN 25.TBL. 1989
Ólafur Gaukur léttklæddur við tón-
smíðar og gítarleik - það er heitt í veðri
fyrir vestan haf og þarf ekki að kapp-
klæðast.
■ Svanhildur: Svo var sagt við
mig fyrir svona einu ári:
„Heyrðu, hverjum varstu aftur
gift þarna áður? Var það ekki
sjónvarpsvirki eða eitthvað?“
„Nei.“ „En þú áttir barn með
honum.“ „Nei nei. Ég hef alltaf
verið gift sama manninum og á
bara tvö börn.“ „En ég hef þetta
frá fyrstu hendi,“ kemur þá og
viðkomandi ætlaði ekki að trúa
mér.
Gaukur: Hún er alin upp við að þetta sé
ekkert mál. Þess vegna er þetta ekkert mál.
VIKAN (við Gauk): Þegar þú byrjað-
ir að semja texta í gamla daga, þá hafð-
irðu svona svipaða afstöðu til þess og
við erum að tala um núna, ef ég fer
rétt með.
Gaukur: Ég samdi texta í fýrsta skipti
vegna þess að við í KK-sextettinum vorum
að taka upp Iag sem við áttum á hljóm-
plötu á dönsku. Við skildum ekki allan
textann eins og hann var sunginn á plöt-
unni og gátum ekki komið honum á blað.
Við gátum heldur ekki flutt lagið nema
með einhverjum orðum svo að ég henti
þarna niður einhverjum orðum. Síðan
þurfti ég að gera þetta æ offar og hef aldrei
tekið þessa iðju mína sem skáldverk enda
eru textar dálítið annað en Ijóð. Ég hef
heldur aldrei gert texta nema af því að það
vantaði texta.
VIKAN: Hvað hét svo þessl fyrsti
texti?
Gaukur: Ætli það hafi ekki verið Mærin
ffá Mexíkó? Síðan er ég búinn að gera fullt
af þessu. Lengi vel var ég með stærstu
textaskúffuna í útvarpinu — þangað til þú
tókst við og ert núna með stærri skúffu.
VIKAN: Er eitthvað til í því að þú
viljir ekki viðurkenna alla textana
þína? Einhvem tima heyrði ég að þú
hefðir aldrei verið sáttur við „Ó, æ,
aumingja ég“.
Gaukur: Það er eini textinn, ef texta
skyldi kalla, sem ég vil alls ekki viður-
kenna og sem ég hef aldrei gefið leyfi til að
yrði settur á plötu. Ég samdi hann ein-
hvern tíma fýrir eitthvert „show“ í Austur-
bæjarbíói, algerlega út í bláinn.
Svanhildur: Mér finnst þetta góður
texti, Gaukur minn.
Gaukur: Mér finnst hann alveg hrylli-
legur — og ég vissi ekki fýrr en hann var
kominn á plötu. Það var ekki einu sinni
hringt í mig. Þeir hljóta að hafa tekið þetta
einhvern veginn upp í Austurbæjarbíói og
allt í einu var búið að gefa það út undir
mínu nafni, algerlega án míns vilja — sem
minnir mig á það sem þú hlýtur líka að
hafa orðið var við, að það er oft farið svo-
lítið frjálslega með þessi hugverk, ef hug-
verk skyldi kalla. Menn hafa ekki einu
sinni fyrir því að spyrja hvort manni sé
ekki sama þótt þetta sé sungið fyrir alþjóð.
Og fara ekki einu sinni rétt með það litla
sem maður er að hnoða saman. Mér er
ekki vel við það. Þetta er ekki það merki-
legt að það megi við því að missa neitt.
Svanhildur: Það eru til dæmis ekki fáar
útgáfurnar sem hafa komið út af textanum
„Hátíð í bæ“.
Gaukur: Sem var bara saminn einu
sinni.
VIKAN: Semurðu músíkina með
öðru hugarfari?
Gaukur: Ég hef aldrei tekið sjálfan mig
hátíðlega í músík.
VIKAN: Nú áttu ættir að rekja til
Suðumesja eins og margir músíkant-
ar. Er það eitthvað á Suðurnesjum
sem gerir menn að músíköntum?
Gaukur: Ég vil endilega trúa því.
Kannski hefur Grindavíkurhaflð haft ein-
hver áhrif. Hins vegar er ég Reykvíkingur
og vesturbæingur en ég fór alltaf til afa og
ömmu í Grindavík þegar frí var í skólan-
um. Fór sama daginn og kom ekki heim
fýrr en daginn áður en skólinn byrjaði. Sig-
valdi Kaldalóns var læknir í Grindavík á
þessum árum og kom oft til afa og ömmu.
Ég man eftir að hafa staðið fyrir utan
gluggann hjá honum og heyrt menn vera
að syngja fýrir innan — til dæmis MA-kvart-
ettinn og fleiri góða menn. Þarna komu
margir músíkalskir menn. En ég man líka
eftir því að á sama tímabili hlustaði ég
með mikilli áfergju á danshljómsveitir
Þóris Jóelssonar og Bjarna Böðvarssonar í
ríkisútvarpinu.
Nú fórum við út í aðra sálma og fórum
að tala um Gítarskóla Ólafc Gauks, starf
hans sem ritstjóra VR-blaðsins, ffönsku-
nám Önnu Mjallar við háskólann og starf
Svanhildar á Ríkisútvarpinu þar sem hún
vinnur á tónlistardeild og sér um tvo fasta
þætti í hverri viku; efni sem gæti fyllt heila
opnu í viðbót en við verðum að sleppa
hér. Ég spurði Gauk líka hvað honum
fýndist almennt um lög sem íslenskir
músíkantar væru að setja saman til að
reyna að koma á framfæri erlendis og hann
sagði: „Mörg eru ágæt en önnur eiga enga
möguleika sem útflutningsvara." Svo feng-
um við okkur meira kaffl og tókum upp
léttara hjal. □