Vikan


Vikan - 19.04.1990, Blaðsíða 44

Vikan - 19.04.1990, Blaðsíða 44
s - ^jmasagan Frh. aft>is. 23 Þeim kom saman um aö hittast klukkan níu morguninn eftir. Um leiö og frú Beauvais borg- aöi drykkinn og fór út af barnum heyröi hún, að hr. McGrath pantaöi sér „bourbon". Hann hef- ur því líklega drukkiö sauterne af tillitssemi við hana. Þessi hr. McGrath, hugsaöi hún meö sjálfri sér, er líklega rúmlega fimmtugur. Ekki er ó- sennilegt, að hann hafi einhvern tíma verið tryggingasali eöa eigandi bílaleigu. Hann var einn af þessum blíðlegu, ísmeygilegu, slyngu mönnum sem hún þekkti svo vel. Hann var vel klæddur og smekklegur hvar sem á hann var litið. Neglur hans voru vandlega snyrtar og gleraugun geröu þaö aö verkum aö hann var eins og ugla í framan. Hún haföi veitt því eftir- tekt aö hælarnir á skónum hans voru frekar háir enda þótt hann væri næstum sex fet á hæö. Hégómans hégómi, hugsaði frú Beauvais um leið og hún gekk yfir anddyriö. „Frú Beauvais!" Þetta var Jerry. Hún sneri sér viö og fagnaði honum af barnslegri gleöi: „Gott kvöld, Jerry! Það gleöur mig innilega aö sjá þig. Ég...“ Hann greip fram í fyrir henni, hrukkaöi ennið og augu hans lýstu áhyggjum og svolitlum kvíða. „Ég veit aö mér kemur þaö ekkert við, frú, en mig langar samt til aö segja yður svolítiö. Þessi maður sem þér voruð að tala viö inni á barnurn..." „Áttu við hr. McGrath?" „Já. Ég mundi vara mig á honum ef ég væri í yðar sporum, frú. Ég hef ekkert á móti honum persónulega, skiljið þér. En hann hefur verið að flækjast hérna á hótelinu mánuöum saman og er alltaf á höttunum eftir, -ja, konum, ef þér skiljið hvaö ég á við.“ Einkennileg sælukennd fór um frú Beauvais. „Ég þakka þér kærlega fyrir hugulsemina, Jerry minn. Og ég skil mætavel aö þú skulir hafa haft áhyggjur af þessu. En hlustaðu nú á mig. Það er ekki svo oft sem ungur piltur eins og þú lætur sér annt um velferð gamallar konu. Ég er orðin býsna veraldarvön, eins og sagt er. Á ferðum mínum hef ég kynnst mörgum mönnum, sem eru nákvæmlega eins og hr. McGrath. Ég sé um hann - og sjálfa mig!“ „Jæja, allt í lagi. Mérfannst bara að ég þyrfti endilega aö minnast á þetta við yður.“ „Og ég er þér afar þakklát fyrir hugulsemina og umhyggjuna. En nú langar mig til aö biðja þig að kaupa handa mér stærsta sápustykkiö sem þú getur fundið í nágrenninu. Hérna!" Hún rétti honum dollaraseðil. Hann hristi höfuðið, augu hans urðu aftur skær og glaðleg og hrukkurnar hurfu af enni hans í einni svipan. „Ég geri vinum mínum greiöa meö ánægju, frú Beauvais - og fyrir ekki neitt." Frú Beauvais hugsaöi með sjálfri sér að lífið væri vissulega þess virði að lifa því meðan til væri fólk eins og Jerry. Hún fór upp á herberg- iö sitt og lagðist í rúmið en gat ekki hvílst. Ég er ekki taugaóstyrk, sagði hún við sjálfa sig, en ég er búin að eyða hættulega miklu af pening- unum mínum. Ég verð að taka eitthvað til bragðs í þeim efnum og það fyrr en seinna. Af einhverju verö ég aö lifa í framtíðinni. Hún sá fyrir sér andlit lans McGrath á hvítu loftinu og brosti til þess. Hún otaði fingrinum að því en ekki var gott að segja til um hvort hún var að aðvara hann eða gefa honum undir fótinn með þessu. Hún tók upp símtólið og bað um harðsoðin egg, te og ristað brauð. Að því búnu fór hún inn á baðherbergið og háttaði. Hún kom aftur fram að vörmu spori í rauöum silkislopp, settist á rúmið meö tannburstann í hendinni og las ef til vill í hundraöasta skipti það sem stóð utan á honum: Made in Japan. Hún tók lokið af og dró fram samanvöðlaða seðlabúntið sem var aleiga hennar. Hún breiddi seðlana á rúmið, hvern fyrir sig. Þetta voru þrjú hundruð og tveir dollarar, að viðbætt- um tveimur dollurum sem voru í handtöskunni hennar og fjórum pennyum. Hún gat mælt framtíð sína með þessum seðlum og kopar- peningum! Henni varð hverft við þegar bankað var á dyrnar. Hún flýtti sér að safna saman pening- unum og kallaði fram: „Hver er það?“ „Hr. lvory,“ var svarað. Hún varð ringluð andartak. Hún þekkti eng- an með því nafni. Þá rann allt í einu upp fyrir henni Ijós. Hún lét peningana eiga sig á rúminu og opnaði fyrir Jerry sem rétti henni risastórt sápustykki. Áður en hún gat þakkaö honum kallaði hann upp yfir sig: „Heyrið þér mig! Þér skuluð ekki láta alla þessa peninga liggja svona á glámbekk! Það er ekki öruggt að geyma peninga á svona stað.“ Hún lofaði Jerry að hún skyldi setja þá í ör- yggishólf gistihússins en sagði honum ekki, aö hún treysti ekki slíkum öryggishólfum - ekki frekar en öryggi sinnar eigin framtíðar. Þegar Jerry var farinn og þjónn kominn með eggin og teið tók hún til matar síns og naut sérhvers munnbita. Hún reyndi aö horfa ekki á verð- skrána sem stóð á borðinu og minnti hana óþyrmilega á hversu óheyrilega mikiö svona lítil máltíð kostaöi. Loks stóðst hún ekki mátið lengur, stóð á fætur, reif verðskrána í tætlur og fleygði henni í ruslakörfuna. Hún var eins og unglingsstúlka á leið í fyrstu skógarferðina sína og spjallaði glaölega við hr. McGrath um leið og þau stigu um borð í bátinn. Það var óvenju heitur júnímorgunn, heiður himinn og glaða sólskin. „Ég var farinn að óttast að þér kæmuð ekki,“ sagði McGrath um leið og þau settust á aftur- dekk bátsins. „Voru miðarnir dýrir?" spurði hún. „Ferðir á töfrateppum eru alltaf dýrar," sagði McGrath glaðlega. „En þær eru peninganna virði." Síðar tók hún eftir áhyggjufullu glotti á andliti hans og var í þann veginn aö vekja máls á því þegar skipsflautan var þeytt og báturinn mjak- aðist hægt frá bryggjunni. Þau sigldu niður Hudson-fljót og inn í mynni úthafsins þar sem frelsisstyttan stóð tígurleg álengdar og haf- skipin komu og fóru allt í kring. Litlu síðar sigldu þau upp East River, snæddu pylsur, hölluðu sér fram á handriðið og virtu fyrir sér freyðandi slóð bátsins. Hún tók eftir því að McGrath glotti enn, en þegar hann varð var við aö hún gaf honum gætur í laumi brosti hann og reyndi aö segja eitthvað skemmtilegt. Hann sagði meðal ann- ars að eyjan hefði einhvern tíma veriö seld fyrir aðeins tuttugu og fjóra dollara. Einnig spurði hann hana hvort hana langaði ekki til aö bregöa sér í froskmannabúning og kafa niður á hafsbotn. Hún hafði gaman af þessu, sér- staklega hinu síðarnefnda. En ferðin tók brátt enda; báturinn lagöist að bryggju og þau stigu fimlega í land. „Ég þakka kærlega fyrir, hr. McGrath," sagði hún. Þau stóðu á bryggjunni í heitri sólinni og urðu allt í einu bæði vandræðaleg; vissu ekki almennilega hvað þau ættu af sér að gera. „Ég hafði gaman af að fara þessa ferð og skemmti mér mjög vel,“ sagði hún hraðmælt. „Næst skulum við fara i dýragarðinn," sagði hann. „Ég hef heyrt sagt aö þar séu kentárar og gammar og alls konar skepnur." „Ó, það verður gaman! Ég hef ekki séö gamma síðan ég var fimm ára gömul. Og kent- ára aldrei!" Næsta kvöld hittust þau af tilvilkjun eða svo virtist þeim báðum. Það var í anddyri gistihúss- ins. McGrath var eitthvað óstyrkur og eftir nokkur venjuleg kurteisisorð bað hann hana að hafa sig afsakaðan og fór. Þegar hann haföi gengið fáein skref frá henni kallaði frú Beauva- is á eftir honum. Hann stansaði, hún gekk til hans og leiddi hann til sætis í sófa. „Það er eitthvað að?“ sagði hún. „Segið mér hvað það er!“ „Ó, kæra frú,“ mótmælti McGrath og gerði sér upp reiði. „Yður er óhætt að segja mér það. Hvað er það sem amar að yður?“ „Er það augljóst mál að eitthvað sé aö mér?“ „Já, yður tekst ekki að leyna því.“ „Jæja, ég skal þá segja yður það fyrst þér endilega viljið: Hvað er það sem veldur fólki oftast áhyggjum? Jú, auðvitaö peningar, það er að segja skortur á þeim. Þeir voru aö hóta að fleygja mér út af hótelinu ef ég greiddi ekki reikninginn upp í topp á stundinni. Þetta er að vísu ekki há upphæð en það vill svo illa til að ég hef ekki nægilegt fé handbært í svipinn." Frú Beauvais skildi þetta alltof vel. Hvað í ósköpunum var hægt að gera i málinu? „Hve há er skuldin, lan?“ spuröi hún. Svipur hans mildaðist andartak eins og hún hefði klappað honum á kinnina. Hún haföi nefnt hann með fornafni og það var sannar- lega góðs viti. „Eitt hundrað áttatiu og fjórir dollarar," taut- aði hann. Henni þótti þetta svimandi upphæð en lét ekki á neinu bera. Þvert á móti hló hún og sagði: „Er það allt og sumt? Maður hefði getað haldiö að þetta væru þúsundir dala eftir svipn- 44 VIKAN 8. TBL. 1990
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.