Vikan - 26.07.1990, Blaðsíða 21

hún lagði barnið aftur í vögguna, gaf því mjólk-
urdreitil, vaggaði því í svefn og hélt síðan af
stað til giftrar systur sinnar sem bjó í öðrum
borgarhluta. Um tíuleytið hélt hún í fylgd með
mági sínum um strætin þar sem drukknir sold-
átar fögnuðu sigri, út í borgina til að leita frú
Zingli uppi, móður barnsins. Hún barði á
garðshliðið að stóru húsi og var það opnað litið
eitt eftir góða stund. Karlkrangi einn gægðist út
í gættina. Það var föðurbróðir frú Zingli. Anna
skýrði móð og másandi frá því að Zingli bóndi
væri dauður en barnið lægi enn inni í húsinu
óskaddað. Karlinn festi fiskiaugu sín kuldalega
á henni og lýsti yfir því að bróðurdóttirin væri
þar ekki stödd og að hann vildi ekkert skipta
sér af afkvæmi mótmælandans. Því næst lok-
aði hann hliðinu. Þegar þau héldu á brott tók
Anna eftir því að tjald bærðist fyrir glugga og
sannfærðist um að frú Zingli væri þar inni. Hún
blygðaðist sin bersýnilega ekki fyrir að afneita
sínu eigin barni.
Anna og mágur hennar gengu þögul um
hríð. Svo kvaðst hún vilja fara og sækja
barnið. Mágur hennar, sem var hygginn og
ráðsettur maður, varð skelfingu lostinn og
reyndi að fá hana ofan af þessari hættulegu
fyrirætlun. Hvaða skyldur átti hún að rækja við
þetta fólk? spurði hann. Hún hefði ekki einu
sinni átt þar gott atlæti.
Anna hlustaði á fortölur hans og hét því að
flana ekki að neinu en hún yrði að koma við á
sútunarverkstæðinu og líta eftir því að ekkert
amaði að barninu. Og hún ætlaði að fara þang-
að ein.
Hún fékk vilja sinum framgengt. Barnið lá í
vöggu sinni mitt í allri viðurstyggð eyðilegging-
arinnar og svaf vært. Yfirkomin af þreytu lét
Anna fallast niður á stól og virti það fyrir sér um
stund. Hún þorði ekki að kveikja Ijós en hús
nágrannans logaði enn og hún sá barnið harla
greinilega við eldsbjarmann. Það hafði lítinn
fæðingarblett á hálsinum.
Þegar stúlkan hafði setið þannig langa hríð,
kannski klukkustund, og horft á hvernig barnið
dró andann og saug litlu hnúana, varð henni
Ijóst að hún hafði dvalist þarna alltof lengi og
séð alltof mikið til þess að hún gæti haldið á
brott án þess að taka barnið með sér. Hún stóð
upp með erfiðismunum, vafði rekkjuvoðinni
gætilega utan um það, tók það í faðm sér og
yfirgaf húsið. Hún skimaði flóttalega í allar áttir
eins og væri hún þjófur eða hefði slæma sam-
visku af einhverjum öðrum ástæðum.
Eftir langar bollaleggingar við systur sína og
mág fór hún með barnið upp í sveit eftir hálfan
mánuð, til þorpsins Grossaitingen þar sem
eldri bróðir hennar var bóndi. Kom þeim sam-
an um að fyrst í stað skyldi hún trúa bróður
sínum einum fyrir því af hverjum barnið væri
komið. Hún þekkti ekki hina ungu eiginkonu
hans og það var aldrei að vita hvernig hún
kynni að taka á móti svo hættulegum gesti þó
að smár væri.
Anna kom í þorpið einmitt í þann mund þeg-
ar bróðirinn og mágkona hennar sátu að há-
degisverði með hjúum sínum. Hún hlaut ekki
slæmar móttökur en þegar hún hafði litið mág-
konu sína ákvað hún að láta sem hún ætti
barnið sjálf. Seinna sagði hún þá sögu að
eiginmaður sinn ynni við myllu í borg nokkurri
langt í burtu og vænti þess að hún kæmi aftur
heim með barnið að nokkrum vikum liðnum.
Leit þá kona bónda á barnið og dáðist að því af
allri kurteisi.
Eftir hádegi hélt hún með bróður sínum út í
skóg þar sem hann ætlaði að höggva eldivið.
Hún settist á trjástubb og tók hann tali. Hún
fann að hann var heldur ókátur. Hann var ekki
enn orðinn öruggur í húsbóndasessinum og
mat hann það mjög við Önnu að hún skyldi
ekki hafa trúað konu hans fyrir neinu. Það var
Ijóst að hann treysti hinni ungu eiginkonu sinni
ekki til að sýna barni mótmælanda neitt sér-
stakt eðallyndi. Hann vildi því að þau héldu
leiknum áfram.
Það reyndist þó allt annað en auðvelt þegar
til lengdar lét.
Anna hjálpaði til við uppskeruna og annaðist
barn „sitt“ þess á milli og var þá á hlaupum
milli akurs og bæjar þegar aðrir tóku sér hvíld.
Barnið dafnaði og fitnaði og var í sólskins-
skapi; reyndi sem það gat að lyfta höfðinu frá
svæflinum þegar Anna kom inn. Svo gekk vet-
ur í garð og mágkonan tók að sþyrja Önnu um
eiginmann hennar.
Ekkert var því til fyrirstöðu að Anna dveldist
á býlinu þar sem hún gat rétt hjálparhönd.
Hvimleiðast var að grannarnir voru farnir að
stinga saman nefjum um hver sá faðir væri
sem ekki kæmi til að sjá barn sitt. Gæti Anna
ekki sýnt föður að barninu mundi fjölskyldan
liggja undir ámæli.
Sunnudagsmorgun einn spennti bóndi hesta
fyrir vagn og kallaði til Önnu að hún skyldi aka
meö honum. Hann ætlaði að skreppa til næsta
þorps að sækja kálf. Vagninn skrönglaðist eftir
veginum og bóndi sagði við Önnu að hann
hefði leitað uppi mann handa henni. Það var
helsjúkur leiguliði sem varla mátti lyfta sínum
holdkroppaða haus frá óhreinni rekkjuvoðinni
þegar þau gengu inn í lágan kofa hans.
Hann var til í að þau yrðu gefin saman. Anna
og hann. Við höfðalag hans stóð fölbleik kerl-
ing og var það móðir hans. Hún átti að fá skild-
ing fyrir greiðann sem þau gerðu Önnu.
Eftir tíu mínútur var frá samningum gengið
og Anna og bróðir hennar gátu haldið áfram
ferð sinni og keypt kálfinn. Hjónavígslan fór
fram seinna í vikunni. Sjúklingurinn varð ekki
einu sinni að líta hálfbrostnum augunum upp á
Önnu á meðan klerkur las ritúalið. Bróðir henn-
ar var ekki í neinum vafa um að senn hefði hún
dánarvottorðið í höndunum. Það mundi merkja
að eiginmaður hennar og barnsfaðir hefði látist
einhvers staðar í grennd við Augsborg þegar
hann var á leið til þeirra og enginn gat haft neitt
við það að athuga þó að hún settist að hjá
bróður sínum.
Önnu var létt í skapi þegar hún kom heim úr
þessu undarlega brúðkaupi sínu þar sem
hvorki hafði verið hringt klukkum né horn þeytt,
hvorki brúðarmeyjar né gestir látið sjá sig.
Brúðkaupsverð sinn snæddi hún frammi í búri,
brauðsneið með fleski ofan á, og fór síðan út í
hlöðu til bróður síns með barnið sem nú hafði
eignast föður. Hún vafði að því rekkjuvoðina
og brosti til bróður síns.
En dánarvottorðið lét á sér standa.
Svo leið vikan og sú næsta að kerling lét
ekkert frá sér heyra. Anna hafði sagt frá því
heima á bænum að nú væri maðurinn sinn á
leiðinni og þegar einhver spurði hana hvað
mundi tefja hann benti hún á að fannir væru á
vegum og því seinfarið. En þegar enn liðu þrjár
vikur hélt bróðir hennar, sem farinn var að
hugsa margt, af stað til bæjarins í grennd við
Augsborg.
Þegar hann kom aftur var langt liðið á kvöld.
Anna var ekki háttuð og þegar hún heyrði
vagninum ekið heim hljóp hún til dyra. Henni
varð þungt fyrir hjarta þegar hún sá hve hægt
bróðir hennar fór sér við að spenna hestinn frá.
Hann hafði leiðar fréttir að færa. Þegar hann
gekk inn í hreysi hins helsjúka manns hafði sá
hinn sami setið þar snöggklæddur með gúl-
troðinn munninn af mat. Hann kenndi sér nú
ekki nokkurs meins.
Bóndinn varaðist að Ifta framan í Önnu á
meðan hann hélt áfram frásögn sinni. Maður-
inn - hann hét reyndar Otterer - og móðir hans
höfðu bæði virst undrandi yfir hinum óvænta
bata og greinilega ekki ráðið það við sig enn
hvað gera skyldi. Honum hafði ekki litist sem