Vikan - 26.07.1990, Blaðsíða 28

ANTON CHEKOV
Sofía Petrovna, kona Lubyantsev
lögmanns, ung og lagleg - tuttugu
og fímm ára gömul — var á gangi
eftir ruddum skógarstígnum með
Ilyin lögfræðingi sem dvaldi í sumarleyfí
þar í grenndinni. Það var síðla dags, um
fimmleytið. Snjóhvít flókaský voru á
himni, á milli þeirra gægðist ljósblá heið-
ríkjan hér og þar. Skýin voru hreyfingar-
laus eins og limkrónur gömlu, stóru furu-
trjánna. Það var kyrrt veður og mollulegt.
Lengra framundan lá lágur, upphlaðinn
hryggur með járnbrautarteinum þvert yfír
gangstíginn. Varðmaður var þar á gangi
með byssu um öxl. Handan við hrygginn
var stór hvít kirkja með sex turnhvelfing-
um og ryðguðu þaki.
- Ég bjóst ekki við að mæta yður hérna,
sagði Sofia Petrovna um leið og hún leit
niður fyrir sig og rótaði í föllnu laufínu frá
í fyrra með sólhlífinni sinni, — og nú þykir
mér vænt um að við skyldum hittast. Ég
þarf að tala alvarlega við yður í eitt skipti
fýrir öll. Ég bið yður, Ivan Mihalovitch, ef
þér raunverulega elskið mig og virðið;
hættið að elta mig svona! Þér fylgið mér
eins og skuggi, þér horfíð stöðugt á mig
með brennandi ástaraugum, skrifíð mér
undarleg bréf og — ég veit ekki hvar þetta
endar allt saman. Hvers vegna, hvað er
unnið við þetta?
Ilyin sagði ekkert. Sofia Petrovna gekk
þegjandi nokkur skref og hélt síðan áffam:
— Og þessi gerbreyting á yður varð öll á
tveim eða þrem vikum, eftir fímm ára vin-
áttu. Ég þekki yður ekki, Ivan Mihalovitch!
Sofia Petrovna leit á förunaut sinn í
laumi. Hann horfði með ákefð á flóka-
kennd skýin. Andiitið var reiðilegt og með
gremjusvip, eins og hjá manni sem neydd-
ur er til að hlusta á einhverja leiðinda fjar-
stæðu.
— Mig furðar á að þér skulið ekki sjá
það sjálfur, hélt frú Lubyantsev áffam og
yppti öxlum. — Þér ættuð að vita að ffam-
koma yðar er ekki viðeigandi. Ég er gift. Ég
elska og virði manninn minn — ég á dóttur.
Getið þér ímyndað yður að allt þetta hafi
enga þýðingu? Auk þess þekkið þér, sem
gamall vinur, afetöðu mína til fjölskyldulífe-
ins og skoðun mína á helgi hjónabandsins.
Ilyin ræskti sig reiðilega og stundi.
— Helgi hjónabandsins, tautaði hann. —
Drottinn minn!
— Já, já — ég elska manninn minn, ég
virði hann og að minnsta kosti met ég mik-
ils friðhelgi heimilisins. Ég mundi heldur
láta drepa mig en valda Andrey og dóttur
minni óhamingju. Ég bið yður, Ivan Mihal-
ovitch, í guðsbænum látið mig í ffiði! Við
skulum vera góðir, sannir vinir eins og
áður og hættið þessum stunum og and-
vörpum sem hæfa yður í raun og veru alls
ekki. Þetta er ákveðið, við minnumst ekki
á það ffamar! Við skulum tala um eitthvað
annað.
Sofia Petrovna skotraði augunum á Ily-
in. Ilyin horfði upp í loftið. Hann var fölur
og beit gremjulega saman titrandi vörun-
um. Hún gat ekki skilið hvers vegna hann
var svona reiður en fölt andlit hans snart
huga hennar.
— Verið ekki reiður. Við skulum vera
vinir, sagði hún ástúðlega. — Hérna er
hönd mín.
Ilyin tók litla, bústna hönd hennar á
milli handa sinna, þrýsti hana og lyfti hægt
upp að vörum sér.
— Ég er ekki skóladrengur, muldraði
hann. - Vinátta konunnar, sem ég elska,
ffeistar mín alls ekki.
— Nóg um það! Það er útrætt mál. Við
erum komin að bekknum. Við skulum setj-
ast niður.
Það var þungu fargi Iétt af hjarta Sofiu
Petrovnu. Erfitt og viðkvæmt mál hafði
verið til umræðu og var nú algerlega
útrætt. Nú gat hún strokið um frjálst höfuð
og horft beint í augu Ilyins. Hún leit á
hann og hin eigingjarna meirimáttarkennd
konunnar gagnvart manninum, sem elskar
hana, kitlaði hégómagirnd hennar nota-
lega. Það gladdi hana að sjá þennan stóra,
sterka mann, með karlmannlegt, reiði-
þrungið andlit, svart, mikið skegg — gáfað-
an og menntaðan — setjast við hlið hennar
og beygja höfúðið í sorgbitinni hlýðni.
— Það er alls ekki útrætt mál, byrjaði
Ilyin. — Þú þylur yfir mér stílabókarspak-
mæli. Ég elska og virði eiginmann
minn ... helgi hjónabandsins. Ég kann það
28 VIKAN 15TBL. 1990