Vikan - 26.07.1990, Blaðsíða 26

Eftir þaö gaf húsbóndinn hvoru okkur dálag-
lega peningaupphæö. „Ég arfleiði ykkur ekki
aö neinu,“ sagöi hann. „En á hverju ári, sem
ég á eftir ólifað, skuluð þið fá vissa upphæð til
að eiga í varasjóð þegar ég er horfinn." Og
það efndi hann sannarlega.
Poirot hugsaði sig um. - Vissuð þið hvað
Marsh tók sér fyrir hendur eftir að þið skrifuðuð
undir í seinna skiptið.
- Hann fór niður í þorpið til að borga heim-
ilisreikningana.
Þetta virtist ekki álitlegt. Poirot reyndi aðra
aðferð. Hann rétti fram lykilinn að skrifborðinu.
- Er þetta rithönd húsbónda ykkar?
Ég hef kannski látið ímyndunina hlaupa með
mig í gönur en mér fannst líða örstutt stund
áður en Baker svaraði: „Já, herra minn, það er
hans rithönd." Hann er að skrökva, hugsaði
ég. En hvers vegna?
- Leigði húsbóndi ykkar nokkurn tíma
húsið? Hefur komið nokkurt ókunnugt fólk hér
síðastliðin þrjú ár?
- Nei, herra minn.
- Engir gestir?
- Aðeins ungfrú Violet.
- Engir ókunnugir af neinu tagi komið inn í
þetta herbergi?
- Nei, herra minn.
- Þú gleymir smiðunum, Jim, sagði kona
hans.
- Smiðum? Poirot sneri sér snöggt við. -
Hvaða smiðum?
Konan gaf þá skýringu að fyrir um það bil
hálfu þriðja ári hefðu komið smiðir til að annast
viðgerð. Hún var dálítið óviss um hvers konar
viðgerð þetta hefði verið. Hún virtist vera þeirr-
ar skoðunar að þetta hefðu bara verið duttl-
ungar úr húsbóndanum og alveg óþarfi að
gera við nokkuð. Smiðirnir höfðu haldið sig
nokkuð af tímanum inni í skrifstofunni en hún
gat ekkert um það sagt hvað þeir hefðu verið
aö gera þar. Húsbóndinn hafði hvorugu þeirra
hleypt inn á meðan þeir voru við vinnu sína.
Þau gátu því miður ekki munað nafnið á verk-
stæðinu sem hafði annast verkið en að það
hafði verið í Plymouth.
- Okkur miðar áfram, Hastings, sagði Poir-
ot og neri hendur sínar þegar Baker hjónin
voru farin fram. - Hann hefur sýnilega gert
aðra erfðaskrá og fengið svo smiði frá Ply-
mouth til að útbúa hentugan felustað. ( stað
þess að rífa upp gólfið og berja í veggina skul-
um við fara til Plymouth.
Eftir nokkra fyrirhöfn fengum við upplýsing-
arnar sem okkur vanhagaði um. í þriðju at-
rennu fundum við verkstæðið sem hafði starf-
að fyrir Marsh. Smiðirnir voru allir búnir að
vinna þar í mörg ár svo það reyndist auðvelt
að finna mennina tvo sem höfðu unnið undir
stjórn Marsh. Þeir mundu vel eftir því hvað þeir
höfðu gert. Meðal annarra minni háttar við-
gerða höfðu þeir tekið upp einn af múrsteinun-
um í gamla arninum, útbúið hólf undir honum
og gengið frá steininum svo ekki var hægt að
sjá samskeytin. Það var hægt að lyfta honum
með því að þrýsta á annan múrsteininn frá
endanum. Þetta hafði verið æði snúið verkefni
og gamli maðurinn hafði verið ákaflega vand-
látur. Sá sem gaf okkur þessar upplýsingar hét
Cogan. Hann var hár og lotinn maður með
grátt yfirskegg. Þetta virtist vera skynsamur
náungi.
Við snerum aftur til Crabtree Manor í besta
skapi og bjuggum okkur undir að nota þessa
nýfengnu vitneskju okkar eftir að við höfðum
læst hurðinni að skrifstofunni. Það var ekki
hægt að sjá nein verksummerki á múrsteinun-
um en þegar við ýttum á einn, eins og okkur
hafði verið sagt, kom strax í Ijós djúpt hólf. Po-
irot stakk hendinni með ákafa ofan í það.
Skyndilega hvarf ánægju- og hreyknisviþurinn
á andliti hans fyrir ofboði. í hendinni hélt hann
aðeins á sótugum leifum af stífum pappír. Fyrir
utan það var ekkert í holunni.
- Sacré! hrópaði Poirot gremjulega upp yfir
sig. - Einhver hlýtur að hafa verið á undan
okkur.
Við athuguðum pappírsmiðann áhyggjufull-
ir. Þetta var sýnilega hluti af því sem við vorum
aö leita að. Nokkuð af undirskrift Bakerhjón-
anna var þarna enn en ekkert sem benti til
þess hvert innihald erfðaskrárinnar hefði verið.
Poirot settist á hækjur sínar. Svipurinn á
andliti hans hefði verið skoplegur ef okkur
hefði ekki verið svona þungt í skapi. - Ég skil
þetta ekki, urraði hann. - Hver eyðilagði þetta?
Og hver var tilgangurinn?
- Bakerhjónin kannski? sagði ég.
- Pourquoi? Hvorug erfðaskráin gerir ráð
fyrir neinu handa þeim og það var miklu senni-
legra að þau yrðu hér áfram hjá ungfrú Marsh
heldur en ef húsið yrði eign einhvers sjúkra-
húss. Hvernig getur það verið nokkrum manni
í hag að eyðileggja erfðaskrána? Það kemur
sjúkrahúsunum að vísu að gagni - en maður
getur ekki tortryggt stofnanir.
- Kannski gamli maðurinn hafi skipt um
skoðun og eyðilagt hana sjálfur, sagði ég.
Poirot reis á fætur og burstaði af hnjánum á
sér með sinni venjulegu vandvirkni. - Getur
verið, viðurkenndi hann. - Þetta er einhver
skynsamlegasta tilgátan þín, Hastings. Jæja,
við getum ekki gert neitt meira hér. Við erum
búnir að gera allt sem er á valdi dauðlegra
manna. Við höfum stefnt vitsmunum okkar
með góðum árangri gegn vitsmunum Marsh
sáluga en því miður er frænka hans ekkert bet-
ur stödd þrátt fyrir þennan góða árangur.
Með því að aka í skyndi af stað til stöðvar-
innar náöum við lestinni til London, sem ekki
reyndist þó vera hraðlestin. Poirot var niður-
dreginn og óánægður. Sjálfur var ég þreyttur
og mókti úti í horni. Rétt þegar lestin var að
leggja af stað út af stöðinni í Taunton gaf
Poirot allt í einu frá sér skerandi vein. - Vite,
Hastings! Vaknaðu og stökktu út! Stökktu, segi
ég!
Áður en ég vissi af stóðum við úti á stöðvar-
pallinum, berhöfðaðir og töskulausir, meðan
lestin hvarf út í myrkrið. Ég var bálreiður. En
Poirot hirti ekkert um það.
26 VIKAN 15TBL. 1990