Vikan - 26.07.1990, Blaðsíða 35

KROSSGÁTUGERÐ: GUÐJÓN BALDVINSSON
hana af mér og keyrði öxina inn í heila á henni.
Hún hneig niður dauð án þess að nokkur
stuna heyrðist í henni.
Þegar ég hafði framið þetta hræðilega morö
var fyrst og fremst um að gera að fela líkið. Nú
var ég oröinn alveg rólegur aftur og fór að
íhuga hvað ég ætti að gera. Mér var Ijóst að
ekki væri þorandi að fara með líkið út úr hús-
inu, hvorki að nóttu né degi, án þess að eiga á
hættu að grannarnirtækju eftir því. Ég hugsaði
ýmis úrræði.
Loks fékk ég hugmynd sem mér fannst betri
en allar hinar. Ég afréð að múra líkið inni niðri
[ kjallaranum. Ég hafði lesið að munkarnir
hefðu gert þetta á miðöldum við þá sem þeir
drápu.
Kjallarinn minn hentaði ágætlega til þess.
Steinveggirnir voru lauslega hlaðnir og nýlega
múraðir. Steinlímið var ekki oröið þurrt. í ein-
um veggnum var innskot - það hafði verið ætl-
unin að gera eldstó þar. En ekkert hafði orðið
af því svo að múrað hafði verið fyrir gatiö til að
gera vegginn sléttan. Ég gæti losað steinana
þarna, lagt Ifkið inn og hlaðið fyrir holuna aftur.
Engin manneskja gæti séð neitt grunsamlegt.
Þetta reyndist eins og ég hélt. Ég losaði
steinana, lagði lík konunnar mínnar inn í hol-
una og múraði svo fyrir aftur. Ég útvegaði mér
kalk og sand með svo mikilli leynd sem mér
var unnt og svo múrhúðaði ég vegginn svo að
ekkert bæri á verksummerkjunum. Þegar ég
hafði lokið þessu þóttist ég sannfærður um að
vel hefði tekist. Ég hreinsaði vel eftir mig á
gólfinu og sagði sigri hrósandi við sjálfan mig:
- Þetta hefur þú þó að minnsta kosti gert
vel!
Það næsta sem þurfti að gera var að leita
uppi köttinn sem átti sökina á þessum ófarn-
aði. Ég hafði afráðið aö drepa hann. Ef ég
næði í kvikindið væri úti um það en hann hafði
auðsjáanlega orðiö hræddur við mig og forðað
sér.
Ég get ekki lýst hve vel mér leið að hafa ekki
kvikindisóhræsið fyrir augunum. Ég sá hann
ekki heldur þegar ég kom heim um kvöldið svo
að líklega mundi veröa rólegt hjá mér um nótt-
ina, aldrei þessu vant. Já, ég svaf vært - þó ég
hefði morð á samviskunni.
Svo liðu tveir dagar og ekki kom kvalarinn
minn aftur. Mér létti og fannst ég vera að verða
frjáls maður. Kötturinn hafði þá orðið svo
hræddur að hann hafði flúið fyrir fullt og allt. Nú
slapp ég við að sjá hann framar. Ég var sæll.
Glæpurinn, sem ég hafði framið, olli mér ekki
neinum sálarkvölum. Ég hafði oft verið spurður
um konuna mína en aldrei látið standa á svari.
Gestina mína grunaði ekki neitt. Mér fannst ég
vera orðinn öruggur um aldur og ævi.
En fjórða daginn eftir morðið komu einhverjir
lögreglumenn. Þeir fóru að kanna húsið hátt og
lágt. Ég var viss um að þeir mundu aldrei finna
felustaðinn svo að ég var ekkert hræddur en
hagaði mér eðlilega í alla staði. Lögreglu-
mennirnir vildu láta mig fylgja sér um húsið og
það gerði ég.
Þeir snuðruðu í hverjum krók og kima. Loks
fóru þeir niður í kjallarann aftur - það var í
þriðja eða fjórða skiptið. Ég brá ekki svip.
Hjartað sló rólega. Ég fór með þeim um endi-
langan kjallarann með krosslagðar hendurnar.
Lögreglumennirnir voru orðnir grunlausir og
bjuggu sig til að fara. Þá varð gleðin of rík í
mér og ég mátti til með að segja eitthvað. Þeir
voru komnir að stiganum þegar ég kallaði:
- Það gleður mig mjög að ykkur er horfinn
grunurinn. Ég óska ykkur til hamingju með
starfið í framtíðinni en ég vildi óska að þið
sýnduð ofurlítið meiri nærgætni. En finnst ykk-
ur þetta hús ekki vera skrambi vel byggt? Ég
fullvissa ykkur um að það er þaö. Lítiö þið bara
á þessa þykku veggi - hvað er þetta, eruð þið
að fara? Hafið þið nokkurn tíma séö svona
trausta veggi?
Hugsiö ykkur! I ofmetnaði mínum barði ég
með stafnum á vegginn, einmitt þar sem ég
hafði grafið lík konunnar minnar...
Varðveiti guð mig fyrir klóm satans! Hljóðiö
eftir höggið var tæpast þagnað fyrr en ég fékk
svar. Ég heyrði rödd úr gröfinni! Fyrst veinandi
og kveinandi eins og barnsgrát - svo langt,
skerandi vein. Annarlegt vein sem líktist ekki
manneskjuveini. Það var hatur og hræðsla í
veininu - en Kka sigurgleði. Það væri fásinna
að ætla sér að gera grein fyrir tilfinningum mín-
um þessa stund. Ég slagaði hálfmeðvitundar-
laus upp að veggnum. Lögreglumennirnir við
dyrnar stóðu fyrst í stað hreyfingarlausir, lam-
aðir af hræðslu. En svo tóku þeir sig á og eftir
dálitla stund höfðu þeir náð í verkfæri og fóru
að brjóta vegginn. Steinarnir losnuðu og nú
sást opið.
Brátt kom líkið í Ijós. Það var orðið mikið
breytt. En það sem okkur varð starsýnast á var
það sem sat á höfði konunnar minnar - ógeðs-
legt kvikindi með uppglenntan rauðan hvoftinn
og vítiseldur virtist brenna í augunum. Þetta
var kvikindið, sem átti sök á því að ég hafði
myrt konuna mína. Nú hafði það með veini
sínu ofurselt mig böðlunum ...
Án þess að vita af hafði ég múrað köttinn
inni í gröfinni! □
,-JÍ / TAUTÁ/^ RÓ Ml/- l'/K Kuftt PtFft/T Kfl Tft TEiKuK F/ltha, FjÓLL Z EíaJS SÓL- Ór uÐ Mjt> i-KU/?- AFuRöi'R
Tr? 1 ^ b
TT ]
jt LITA F\R-k V > *v \/ > 1
OV/* Lo fLutS- aas > R 1 / v s T 7
A/íöJ A Tób] \/ 5l/E-i' sívh 7-
"OL~ ST oT-A EÍG.M/K Uf TiN 5
Ai'Sti' lakvfl 3 ,/ > L PÍLf\ Pajöí
mvKft MiGfl Z v
Kom- iST SflFÍ 1 EÍAJ5
1 z 3 Y r (s> S T OLH
Lausnarorð 1-6: ÆRINGI
15 TBL. 1990 VIKAN 35