Vikan - 04.04.1991, Blaðsíða 7

SYRGJENDUR SEGJA FRA
Hamingjusöm fjölskylda og ekkert farið
að bjáta á. Einína og Magnús ásamt
börnunum Ólöfu, Brynhildi, Helenu og
Magnúsi. Neðri myndin var tekin árið
eftir að Magnús féll frá. Tveimur árum
síðar dundi annað reiðarslag yfir - Ólöf
dó mjög skyndilega.
myrkrid
veiktist. Hann var liðlega fertugur þegar hann
fékk kransæðastíflu og stuttu síðar veiktist
hann af krabbameini sem dró hann til dauða.
Faðir minn var 47 ára gamall þegar hann lést.
Þetta var mér mikill reynslutími. Þar sem ég er
elst af systkinum mínum og samband okkar
móður minnar mjög náið sótti hún til mín mik-
inn stuðning. Ég var trúnaðarvinkona hennar
og deildi með henni bæði ótta og áhyggjum.
Þegar faðir minn lést hrundi tilvera móður
minnar gjörsamlega til grunna og hún náði
aldrei að fóta sig í lífinu eftir það. Sjálf lést hún
mjög skyndilega úr hjartasjúkdómi árið 1975,
þá rúmlega fimmtug.
- Telur þú að þessi lífsreynsla hafi gert þig
betur undir það búna að takast á við veikindi
mannsins þíns?
Ég er ekki í nokkrum vafa um það. Þessi lífs-
reynsla herti mig mikið. Eitt vil ég þó nefna
sem mótaði mig öðru fremur og það er hversu
mikilvægt er að hinn sjúki hafi von um bata.
Þegar faðir minn lá banaleguna var hann hress
og jákvæður þar til honum var sagt á óbeinan
hátt af nunnu á sjúkrahúsinu að hann ætti stutt
eftir ólifað. Ég gleymi aldrei hvað honum brá.
Það var eins og hann missti samstundis lífsvilj-
ann og nokkrum klukkustundum síðar var
hann allur. Mér skildist þá hversu hættulegt
getur veriö aö svipta þann sjúka voninni. Þess
vegna var það að ég gætti þess ætíð að Magn-
UÓSMVNDASTOFA PÓRIS

7.TBL1991 VIKAN 7
UÓSMYNDASTOFA ÞÓRIS