Vikan - 30.05.1991, Blaðsíða 34

segja frá því í kvöld hve illa hann fór með líkama
sinn. Og þið hafið heyrt..."
Herb slökkti á sjónvarpinu.
„Herbert Smith!" Hún var næstum búin að
missa poppkornið. „Ég var að horfa á þetta! Þetta
var... “
„Johnny er vaknaður."
....Oral Roberts og ... “
Hún þagnaði í miðju orði. Hún virtist hnipra sig
saman eins og hann hefði slegið til hennar. Hann
horfði á móti, ófær um að segja meira, langaði til
að finna til gleði en var hræddur. Svo hræddur.
„Er Johnny..." Hún þagnaði, kyngdi og
reyndi aftur. „Johnny... hann Johnny okkar?"
„Já. Hann talaði við Brown lækni í rúmt kortér.
Þetta var ekki þessi svokallaða falsvaka. Hann er
aiveg í sambandi. Hann getur hreyft sig.“
„Er Johnny vaknaður?"
Hún setti hendurnar fyrir munninn og fyrir ofan
þær stækkuðu augun og stækkuðu þar til Herþ fór
að óttast að hún missti þau úr augntóttunum. Svo
lokaði hún þeim og örlítið mjálm heyrðist bak við
lófa hennar.
„Er allt í lagi með þig, Vera?"
„Góöi Guð ég þakka þér verði þinn vilji Johnny
minn þú færðir mér ég vissi að þú myndir gera
það, Johnny minn, góði Guð ég mun færa þér
þakkargjörð daglega fyrir Johnny minn Johnny
JOHNNY Rödd hennar var að hækka upp í
móðursjúkt, sigri hrósandi öskur. Hann steig fram
á við, tók i boðungana á sloppnum og hristi hana.
Skyndilega virtist tíminn hafa snúist við - þetta
hefði getað verið nóttin sem þau fréttu af slysinu,
í gegnum þennan sama síma í þessum sama
krók.
„Ó Guö Jesús ó Johnny minn kraftaverkið eins
og ég sagði kraftaverkið..."
„Hættu þessu, Vera!"
Augu hennar voru myrk og móðursýkisleg
„Finnst þér leitt að hann skuli vera vaknaður? Eftir
öll þau ár sem þú gerðir grín að mér? Sem þú
sagðir fólki að ég væri brjáluð?"
„Ég sagði aldrei neinum að þú værir brjáluð,
Vera.“
„ Þú sagðir fólki það með augnaráðinu!" öskraði
hún. „En Guð lét ekki að sér hæða. Eða hvað,
Herbert?“
„Nei,“ sagði hann. „Ætli það.“
„Ég sagði þér að Guð ætlaði sér eitthvað með
Johnny minn. Nú sérðu hönd hans að verki.“ Hún
stóð upp. „Ég verð að fara til hans. Ég verð að
segja honum þetta." Hún gekk að skápnum þar
sem kápan hennar hékk, að þvi er virtist án þess
að gera sér grein fyrir að hún var í slopp og
náttkjól. Hún var sem frá sér numin á svipinn.
Poppkorniö tróðst ofan í teppið undir bleiku inni-
skónum hennar.
„Vera.“
„Ég verð að segja honum af áformum
Guðs ..."
„Vera.“
Hún sneri sér að honum en augun voru fjarræn,
þau voru hjá Johnny hennar.
Hann gekk til hennar og setti hendurnar á axlir
hennar.
„Segðu honum að þú elskir hann ... að þú haf-
ir beðið fyrir honum. Hver á meiri rétt á því? Þú ert
móðir hans. Ég hef horft á þér blæða hans vegna
undanfarin fimm ár. Ég er ekki leiður yfir því að
hann skuli vera kominn aftur, það var rangt af þér
að segja það. Mér blædai líka hans vegna."
„Var það?“ I augnaráði hennar var stolt og
vantrú.
„Já. Og ég ætla að segja þér svolítið annað,
Vera. Þú heldur kjafti um Guð og kraftaverk og
stór áform þar til Johnny er kominn á fætur óg fær
um að ... “
Johnny teygði sig og tók hönd Weizaks læknis I báðar sínar.
Og allt í einu breyttist allt. Það var ómögulegt að útskýra
hvernig. „Hann er búinn að setja sig í einhvers konar
leiðslu,“ sagði Weizak. Weizak hallaði sér fram eins og til
að fara yfir árin með Johnny, eins og til að stökkva yfir þau,
eins og til að ...
„Ég segi það sem ég þarf að segja!"
....og fær um að hugsa skýrt. Þú gefur hon-
um tækifæri til að gera hlutina upp við sig sjálfur
áður en þú ferð að hræra í honum."
„Þú hefur ekkert leyfi til að tala við mig á þenn-
an hátt! Alls ekkert leyfi!"
„Ég er að beita rétti mínum sem pabbi
Johnnys," sagði hann hörkulega. „Kannski í síð-
asta sinn á ævinni. Og það er eins gott að þú
hindrir það ekki, Vera. Skilurðu það? Ekki þú, ekki
Guð, ekki sjálfur Jesús. Ertu með?“
Hún starði á hann með fýlusvip en sagði ekkert.
„Hann mun eiga fullt í fangi með að sætta sig
við að hafa veriö sofandi í fjögur og hálft ár. Við
vitum ekki hvort hann getur gengið. Við vitum að
hann þarf að fara í liðbandaaðgerð ef hann svo
mikið sem ætlar að reyna að ganga; Weizak sagði
okkur það. Trúlega fleiri en eina aðgerð. Og alls
konar meðferðir og margt af þessu á eftir að verða
afar sárt. Svo þú verður ekkert annað en móðir
hans á morgun."
„Vogaðu þér ekki að tala svona til mín! Vogaðu
þér það ekki!“
„Farir þú að prédika, Vera, skal ég draga þig á
hárinu út úr herberginu hans.“
Hún starði á hann, föl og titrandi. Gleðin og
reiðin börðust um yfirráðin í augum hennar.
„Klæddu þig,“ sagði Herb. „Við þurfum að fara
að leggja af stað."
Ökuferðin til Bangor var löng og þögul. Ham-
ingjan, sem þau hefðu átt að finna til, var ekki til
staðar; aðeins heit og herská gleði Veru. Hún sat
þráðbein á farþegasætinu með Biblíuna í kjölt-
unni, opna á tuttugasta og þriðja Davíðssálmi.
•6*
Kortér fyrir níu næsta morgun kom Marie inn til
Johnnys og sagði: „Foreldrar þínir eru komnir, ef
þér líöur nógu vel til að taka á móti þeim.“
„Já, það líst mér vel á.“ Honum leið miklu betur,
fannst hann sterkari og ekki eins áttavilltur. En til-
hugsunin um að sjá þau skelfdi hann svolítið. Eftir
því sem meðvitað minni hans sagði til um hafði
hann séð þau fyrir um fimm mánuðum. Faðir hans
hafði verið að vinna við grunn húss sem nú hafði
líklega staðið i þrjú ár eða meira. Móðir hans
hafði útbúið heimabakaðar baunir og eplaböku í
eftirrétt og smellt í góm yfir því hve mikið hann
hefði horast.
Hann greip máttlaust í hönd Marie þegar hún
var að fara.
„Líta þau sæmilega út? Ég á við ... “
„Þau líta Ijómandi vel út.“
„Ó. Gott.“
„Þú mátt ekki tala við þau nema í hálftíma
núna. Lengur í kvöld ef taugakerfisprófanirnar
þreyta þig ekki of mikið."
„Skipaöi Brown svo fyrir?"
„Hann og Weizak læknir.“
„Allt í lagi. [ bili. Ég veit ekki hve lengi mig lang-
ar til að láta pota og pikka í mig.“
Marie hikaði.
„Eitthvað?" spurði Johnny.
„Nei... ekki núna. Þú hlýtur að bíða spenntur
eftir foreldrum þínum. Ég skal senda þau inn.“
Hann beið, órór. Hitt rúmið var autt. Meðan
Johnny svaf af sér valíumsprautuna hafði krabba-
meinssjúklingurinn verið færður.
Dyrnar opnuðust. Foreldrar hans gengu inn.
Johnny brá og létti í senn: brá vegna þess að þau
höíðu elst, þetta var allt satt; létti vegna þess að
breytingarnar virtust enn ekki banvænar. Og ef
hægt var að segja það um þau var kannski hægt
að segja það um hann líka. En eitthvað í honum
hafði breyst, breyst á róttækan hátt - og það gæti
verið banvænt.
Og svo voru handleggir móður hans komnir
utan um hann, fjóluilmurinn sterkur í nösum hans
og hún hvíslaði: „Guði sé lof, Johnny, Guði sé lof,
Guði sé lof að þú ert vaknaður."
Hann faðmaði hana sem mest hann mátti -
handleggir hans voru enn máttlausir - og allt í
einu, á sex sekúndum, vissi hann hvernig komið
var fyrir henni, hvað hún hugsaði og hvað myndi
henda hana. Svo var það farið, dó út eins og
draumurinn um dimma ganginn. En þegar hún
rauf faðmlagið til að líta á hann var íhugul nær-
gætni komin í stað ofstækisfullrar gleðinnar sem
verið hafði í augum hennar áður.
Orðin virtust koma út úr honum af sjálfu sér:
„Leyfðu þeim að gefa þér meðalið, mamma. Það
er best.“
Augu hennar stækkuðu, hún vætti varirnar - og
34 VIKAN 11. TBL 1991