Vikan - 30.05.1991, Blaðsíða 50

ÞÝÐING: LÍNEY LAXDAL
Strákurinn okkar borðar
allt sem hann kemst í,
segir mamma hans.
Aðeins tveggja ára vegur hann
yfir 50 kíló! Þessi litli „stóri"
strákur, sem á heima í bænum
Chikan [ Kína, verður með
sama áframhaldi bráðum jafn-
þungur og faðir hans. Ef hann
fær ekki mat étur hann bara
þaö sem hendi er næst, þar á
meðal ýmis skordýr. Einu sinni
sat hann og át mold.
- Jin Li var svo stór og
þungur við fæðingu að það var
ekki hægt að vigta hann. Eng-
inn veit því hvort hann er
þyngsta barn sem fæðst hefur
I heiminum. Konurnar í þorp-
inu segjast aldrei hafa séð
annað eins, segir mamman.
Hún heitir Mei og er þrítug að
aldri.
Hann hefur alltaf þurft mikið
að borða. Um sex mánaða
aldur borðaði hann fimmtán
skálar af pasta á dag. Núna er
hann tveggja ára, vegur yfir 50
MATSEÐILL JIN Ll:
Morgunmatur. Fimm skálar af
núðlum, tvær skálar af hrís-
grjónum og eitt kíló af fiski.
Hádegismatur: Fimm skálar af
núðlum, fjórar skálar af hrís-
grjónum, eitt til eitt og hálft kíló
af fiski og grænmeti.
Kvöldmatur: Heill kjúkl-
ingur, eitt til eitt og
hálft kíló af fiski,
fimm núðluskálar,
ein skál af hrís-
grjónum og ein
af ferskum
ávöxtum.
kíló og borðar minnst einn fisk
í hverja máltlð. Foreldrar hans
hafa ekki efni á að kaupa allan
þennan fisk svo að pabbi hans
fer á veiðar á nóttunni svo að
þau séu viss um að eiga nóg
handa honum. Eftir aö hafa
sporðrennt fiskinum getur
hann borðað nokkrar skálar af
grænmeti og núðlum. Hann
passar að enginn matur fari til
spillis og er ekki eins og flest
börn sem sulla matnum niður
og út um allt. Það er nú
kannski engin uppörvun fyrir
foreldrana.
Læknar, sem hafa skoðað
þennan snáða, segja að um
sjö ára aldur verði hann með
þessu áframhaldi
orðinn 150 kíló.
Aörir segja aö
hann verði helst
að fara í megrun
og þaðermikið til
í því. Það er engin
von til þess að hann lifi lengi ef
hann úðar svona í sig mat.
ELDHUGINN
OLGA DÍS
Frh. af bls. 27
því sem The Judds eru að
gera.
Sigrún kom eins mikið af
fjöllum og ég en svo förum við
að pæla betur I þessu og slá-
um til. Okkur fannst þetta fyrst
og fremst skemmtilegt. Við
byrjuðum að kaupa allar plötur
The Judds og völdum okkur
tvö lög; annað hratt og hitt ró-
legt eins og lög gerðu ráð
fyrir. Svo áttum við að líta út
eins og stjörnurnar. Það var
ekki svo erfitt þar sem við
erum báðar rauðhærðar eins
og þær, mæðgur og svolítill
svipur með okkur. Við klædd-
um okkur eins og þær, mætt-
um í keppnina og allt gekk
slysalaust. Þarna voru tu ttugu
„stjörnur"; Johnny Cash,
Marty Robins, Randy Travis
og fleiri. Við litum nú fyrst og
fremst á þetta sem grln en við
lentum í öðru sæti. Svo hélt
þetta áfram. Við tókum þátt I
svipaðri keppni ( hinum
endanum á fylkinu og unnum
hana. Við gerðum svolítið að
þessu um tíma en bara að
gamni okkar. En út úr þessu
komu beiðnir um að ég syngi á
hljómleikum og góðgerðar-
skemmtunum með hljómsveit-
inni.
- Hvernig er svo þessi
músík?
- Þegar ég minnist á coun-
try-dansa við Islendinga koma
þeir annaðhvort af fjöllum eða
segja: Square dance! En squ-
are dance er allt öðruvísi. Það
er gamall, stjórnaður sveita-
dans. Country-dansarnir eru
alveg sér í flokki og þeir eru
margs konar; hraðir og hægir
en alltaf mikið að gerast. Fólk
dansar hvort við annað. Karl-
maðurinn leiðir mann I gegn-
um alls konar snúninga sem
eru ógurlega skemmtilegir. Og
af því ég get aldrei verið að-
gerðalaus hef ég fengið þá
hugmynd að kynna þetta fyrir
Islendingum. Sýna og kenna.
Ég veit að íslendingum finnst
svo gaman að dansa og
skemmta sér að ég er viss um
að þeir verða ástfangnir af
þessu. Það eru líka svo hrein-
ar rætur í þessari músík. Hún
fjallar um traust, sannleika,
hreinlyndi og vináttu. Það er
ekki sungið um eiturlyf,
drykkju eða kvennafar, morð
og svoleiðis. Það er saga í
hverjum texta og fjallað um
einföldu hlutina í daglega líf-
inu. Ég held að þetta sé að
koma aftur. Fólk er búið að
fara hringinn, djöfladýrkun, eit-
urlyf og hvaðeina, en nú vill
fólk eitthvað hreint og ómeng-
að. Og Islendingar geta lært
hvað sem þeir vilja svo lengi
sem þeir halda að það sé ekki
sveitó.
- Þú hefur samið nokkur
country-lög sjálf. Hefurðu
komið þeim á framfæri?
- Nei, nei. Ekki einu ein-
asta. Þetta er bara mitt
einkamál. Þetta kemur þér
ekkert við - nema þú getir
samið nokkra texta fyrir mig;
gott country rock!
- Hvað hefur komið þér
mest á óvart eftir langa fjar-
veru erlendis?
- Mér finnst eiginlega
skrýtnast hvað íslendingar
hafa lítið breyst. Mér finnst
þeir vilja halda I þaö að breyt-
ast ekki. Og ástæðan er eigin-
lega - af því bara. Þetta er
aþþíbara-ástæða. En það er
nauðsynlegt að þróast í sam-
ræmi við umheiminn því annars
er hætta á stöðnun sem gæti
leitt til afturfara. Og til að kom-
ast af nú á dögum verður mað-
ur að fylgjast með. En Islend-
ingar eru svolítið þrjóskir. Mér
finnst stundum að þeir vilji ekki
breyta til af því aö þá halda
þeir að þeir séu að apa eftir
öðrum og halda að þeir tapi
einhverju af sjálfstæði sínu I
leiðinni. En þetta heitir ekki að
apa eftir. Þetta heitir að læra af
öðrum og við ættum að geta
það eins og hver annar.
- Hvernig stendur svo á
því að þú ert komin heim?
- Maður þíðir ekki „klaka“
svo glatt. íslendingurinn fer
aldrei úr manni. Ég hef komið
hingað af og til en núna fékk
ég ársleyfi frá störfum til aö
sinna persónulegum erindum
hérna. Ég er búin að fá spenn-
andi vinnu og hef endurnýjað
kynni við vini og ættingja sem
yrði erfitt aö skilja við aftur.
Þetta er mitt land. Ég er
kannski meiri íslendingur en
margir sem hafa átt heima
hérna síðastliðin tuttugu ár.
Þess vegna kem ég aftur. Ég
gæti auðveldlega snúið baki
við því lífi sem ég átti í Banda-
ríkjunum, vegna þess að hér
eru rætur mínar. □
50 VIKAN n.TBi. i99i