Vikan - 30.05.1991, Side 15

■NNARS HEIMS
EINAR BJARNASON SEGIR FRÁ REYNSLU SINNI AF HANDAYFIRLAGNINGU OG FJARHEILUN
Einar Bjarnason er sérstakur maður
með óvenjulega hæfileika. Hann hefur
í nær áratug starfað að söiu- og mark-
aðsmálum. Samhliða áhuga á mark-
aðsmálum hefur ávallt blundað með
honum áhugi á því sem ófreskum aug-
um er ekki hulið. Fyrir einu og hálfu ári
uppgötvaði hann hæfileika sína til
lækninga. Síðan hefur hann hjálpað á
annað hundrað manns með handayfir-
lagningu og fyrirbænum.
Blaðamaður Vikunnar hafði spurnir af kraft-
lækningum Einars óskaði hann eftir að hann
svaraði nokkrum spurningum um starf sitt á
þessum vettvangi
- Hvenær og hvernig atvikaðist það að
þú fórst að leggja fyrir þig heilun?
„Ég var í Sálarrannsóknarfélagi Suðurnesja
í mörg ár. Þar sótti ég marga skyggnilýsinga-
fundi og var svo lánsamur að kynnast ýmsum
læknamiðlum. Það sem mér er efst í huga frá
þessum árum eru kynni mín af þremur miðlum
sem voru frá Englandi, Sviþjóð og Bandaríkj-
unum. Ég kynntist þeim sínum í hverju lagi á
mismunandi tíma og þeir staðhæfðu allir að frá
höndum mínum streymdi heilunarorka en að
minn tími væri enn ekki kominn.
Síðan gerist það skömmu eftir áramótin
1990 að vinkona mín segir mér frá sérstæðu
helgarnámskeiði með Erlu Stefánsdóttur. Hún
hvatti mig eindregið til þess að sækja þetta
námskeið og ég ákvað að gera það þó að ég
hefði í raun og veru ekki hugmynd um hvers
eðlis þetta námskeið væri.
Á fyrsta kvöldi námskeiðsins gerðum við æf-
ingu sem fólst í því að reyna að skynja orkublik
annarra. Ég gerði þessa æfingu með konu á
miðjum aldri sem er sögð næm. Ég lagði hend-
urnar í námunda við höfuð hennar og fann
greinilega útstreymi eða orkublik líkamans.
Mér fannst þetta mjög skrýtið því að ég hafði
aldrei skynjað þetta áður. Erla hafði sagt okkur
að ef einhver hluti orkubliksins væri veiklaður
myndi útstreymi frá því svæði minnka eða
kólna. Þegar ég síðan fer höndum um úlnliði
konunnar finn ég hvernig útstreymið minnkar á
þeim stað. Ég ákvað því að gefa henni orku á
þeim stað eins og lagt hafði verið fyrir okkur í
æfingunni. Mér til mikillar undrunar sá ég
hvernig svipur konunnar breyttist. Hún hafði
auðsjáanlega fundið einhvern mun. Ég spurði
hana því næst hvort hún kenndi sér einhvers
meins í úlnliðunum. Hún fullyrti að svo væri og
sagðist þjást þar af liðagigt. Hún sagði mér
einnig að þegar ég hefði haldið lófunum (
námunda við úlnliðina hefði hún skyndilega
fundið heitan straum fara upp um handleggina.
Sambærilegt fyrirbrigði gerðist síðan á fram-
haldsnámskeiði sem ég sótti hjá Erlu Stefáns-
dóttur. Þá vorum við að gera tilraunir með að
gefa eða miöla orku. Ég lagði hendurnar á axl-
Frh. á næstu opnu