Vikan - 14.05.1992, Blaðsíða 12

Sveinn í
bilnum
sinum.
Hann er
mjög
öruggur
bílstjori
enda þarf
hann
jafnan að
geta
brugðist
fljótt og vel
við. Tækin
eru aldrei
langt
undan.
ir fóru allar til Moggans. Þar
ólst ég upp sem fréttaljós-
myndari og árið 1956 gekk ég
fyrstur allra Ijósmyndara í
Blaðamannafélag íslands.
Ljósmyndunin og frétta-
mennskan tóku hug minn
allan. Mér fannst þetta mjög
tilkomumikið. Leigubilstjórar,
vinir og fleira fólk hóaði í
mann, til dæmis á nóttunni, ef
eitthvað gerðist. Stundum fór
maður fjórum til fimm sinnum
út á nóttunni. Það var eins og
allir vildu koma því á framfæri
ef eitthvað stórt var að gerast.
Fréttamennskan gefur manni
mikið. Hún víkkar sjóndeildar-
hringinn mikið og maður veit
alltaf ef eitthvað er um að
vera.“
AFSAKIÐ EN ÉG
VERÐ AÐ HLAUPA
„Þegar lögreglan var komin
með talstöðvar upp úr 1960
kom Guðmundur Hermanns-
son, fyrrverandi yfirlögreglu-
þjónn, oft að bílnum hjá mér
og spurði hvort ég hlustaði á
þá. Honum fannst ég ein-
kennilega oft þar sem eitthvað
var að gerast. En ég var ekki
með nein hlustunartæki þá.
Þetta hefur bara verið einhver
eðlisávísun hjá mér.
Ég fékk fyrstu hlustunar-
stöðina mína hjá honum Pétri
Steingrímssyni hjá Japis.
Hann vann þá hjá útvarpinu.
Þetta var stöð sem hann smíð-
aði sjálfur. En alltaf þegar ég
sé einhver tæki, sem ég tel að
geti hjálpað mér í frétta-
mennskunni, þá er ég yfirleitt
búinn að ná mér í þau til að
prófa þau. Ef tækin reynast
mér vel reyni ég að eignast
þau. Ég safna að mér öllum
tækjum sem geta hjálpað mér,
bæði við Ijósmyndun og til að
afla frétta. Ég er með þrjú
hlustunarsett núna. í bílnum
verð ég að hafa eitt sett út af
nýja fjarskiptakerfinu hjá lög-
reglunni, annað fyrir fjarskipta-
stöðina og hitt fyrir lögreglubíl-
ana. Sama verð ég að hafa
heima. Eins þegar óg fer út úr
bílnum, þá hef ég tvö tæki
með mér. Ég er því alltaf í
beinu sambandi. Þegar ég fer
í heimsókn til kunningja er ég
líka í sambandi. Þá er ég með
skanner innan á mér og set á
mig heyrnartæki svo talið i tal-
stöðinni trufli ekki þá sem ég
er að heimsækja. Ef ég heyri í
gegnum heyrnartækið að
eitthvað merkilegt er að gerast
finnst fólki skrýtið þegar ég tek
viðbragð í miðju samtali og
segist þurfa að hlaupa.“
ÉG AF STAÐ OG
LÖGGAN Á EFTIR
Þegar fréttaljósmyndari þarf
að komast fljótt á vettvang til
að geta miðlað sem bestum
upplýsingum til almennings
má gera ráð fyrir að „sunnu-
dagskeyrsla" dugi ekki þegar
kallið kemur. Sveinn hefur að
sjálfsögðu lent í ýmsu þegar
mikið hefur legið við. Þó að
hann sé talinn ótrúlega örugg-
ur bílstjóri viðurkennir hann að
bíllinn sé „mjög viljugur" og
glottir.
„í eitt skiptið var brunaútkall
að Álafossi í Mosfellsbæ. Þá
var sá bær í umdæmi Hafnar-
fjarðarlögreglunnar. Ég hrað-
aði mér upp eftir en þegar ég
kom að umferðarljósunum við
Höfðabakka hitti ég menn á
lögreglubíl úr Hafnarfirði.
Ég kallaði til þeirra og spurði
hvort þeir vaéru að fara í
eldinn. „Hvaða eld?“ spurðu
þeir. „Eldinn í Álafossi," svar-
aði ég. „Það er enginn eldur
þar,“ sögðu þeir þá.
Mér fannst þeir eitthvað
utangátta og gaf í um leið og
grænt Ijós kom. Ég keyrði hálf-
partinn í loftinu uppeftir. Síðan
sá ég að lögreglumennirnir
komu á eftir mér. Þeir ætluðu
að ná mér en það breikkaði
alltaf bilið á milli bllanna. Svo
þegar þeir komu að Álafossi
Frh. á bls. 87
Alltaf í leiðinni
Blómastofa Fnöfinns
SUÐURLANDSBRAUT 10 REYKJAVÍK SÍMI 31099
12 VIKAN 10. TBL. 1992