Vikan - 14.05.1992, Blaðsíða 59

HÖFUNDUR / MYNDSKREYTING: DÓRA MAGNÚSDÓTTIR
Hann hló, beintframan í
mig þegar ég byrjaöi
aö segja honum hvað
hefði hrjáö mig. Veikindi
mömmu þegar ég var lítil,
hvernig þau höfðu haft áhrif á
viökvæma barnssálina, hvernig
ég ætlaði aö hjálpa til meö því
aö fara og selja nýja hraðsuðu-
ketilinn sem amma haföi gef-
iö mömmu þegar hún kom frá
Danmörku. Honum fannst þaö
bara fyndiö aö ég skyldi hafa
fariö, fimm ára gömul, út í bak-
arí meö hraðsuðuketil, sem
þar aö auki var afmælisgjöf til
mömmu, I skiptum fyrir fimm
brauð og þrjá litra af mjólk og
helst eitthvaö af vínarbrauði ef
þaö væri hægt. Og hann hló
og mér fannst hann hafa alltof
mikið af tönnum. Ég haföi ekki
tekið eftir því áöur.
„Ég má ekki klikka núna, ég
verö aö vera svöl og láta ná-
kvæmlega eins og ég hafi ekki
tekið eftir þessum kuldalegu
viöbrögöum, tönnunum og
öllu,“ hugsaði ég vegna viö-
bragöa þessa hræöilega
manns og á einhvern hátt var
ég alveg í því aö láta þessi
kaldranalegu viöbrögö hans
ekki koma mér á óvart. „Nei,
hann gat ekki vafið mér um
fingur sér, ég stend alveg klár
aö þessum manni."
Viö stóöum fyrir utan Gauk-
inn og skulfum í rigningunni.
Mér fannst ég hlyti aö vera
meö maskara niöur á kinnar,
þrátt fyrir aö ég hefði spurt
Geröi hundrað sinnum hvort
ég væri í lagi. Hún stóö rétt viö
hliðina á mér og virtist vera aö
gera upp allt sitt lífshlaup,
ásamt öllum dapurlegum at-
vikum í æsku, viö Ása sem
stóö þarna jafnaulalegur og
fyrr, eins og hengdur upp á
herðatré. „Hár og grannur."
Jú, jú, Geröur, en þú gleymdir
aö bæta viö „... og aulaleg-
ur“. „Uppgjörskvöld i kvöld,
uppgjörsnótt i nótt,“ hugsaði
ég en sagði: „Væri þaö ekki
hreint sérlega snjöll hugmynd
að ganga niður á Tjörn og
fylgjast meö hvernig fram-
kvæmdum á Náöhúsi Reyk-
víkinga miðar? Ég brosti, með
brostiö hjarta, hann hlyti aö
játa... eftir allt í sumar... Ég
fór hratt í huganum yfir allt
sem gerst haföi í sumar á milli
okkar eins og ég væri aö fletta
í efnisyfirliti. Nöfn á atburöurn.
an þess aö skynja atburðinal
sjálfa. Hann hlyti aS;
jánka . .. hann hlyti aö
inka .. .|ann hlyti aö jánka.
Ef fianþ er manr^^^'
hann aö minnsta'
„Ha . .. niðura
veit okki. r
Hann leit í kringum sig eins
og til aö leita eftir einhverju.
Kannski einhverjum sem
myndi sjá hann fara niður á
Tjörn með mér. Kannski aö
þessari... gömlu, asnalegu,
hjólbeinóttu viö barinn meö
strípurnar. Vá, hvaö er aö
gerast? Skammast hann sín
fyrir mig eftir allt? Er ég
kannski meö maskara niður á
kinnar? Djöfuls padda, hræsn-
ari, svin. Ég vissi að hann vildi
koma í göngutúr, vissi að
hann væri aö bíöa eftir að ég
stigi fyrsta skrefið, vissi að ég
ætlaði ekki að stíga fyrsta
skrefið en mundi láta mig hafa
þaö. Ég vildi binda endahnút á
þessar aumkunarverðu og til-
geröarlegu umræður sem
höfðu byrjaö milli ferða á bar-
inn í kvöld.
„Ja, þaö mætti svo sem
reyna það.“ Hann svaraöi eins
og ég heföi verið að bjóöa
honum pulsu. Fjúkk! Eins gott.
Ég heföi brjálast ef hann heföi
sagt: „Nei... veistu ... ég er
meö hausverk í maganum,"
eöa eitthvað álíka trúlegt.
Fjúkk!
Viö gengum af staö. Skyldi
einhver taka eftir því að við
vorum lögö af staö, Geröur
kannski? Ég leit viö, fólk hélt
áfram að masa og virtist ekki
taka eftir okkur. Skrýtiö. Ekki
einu sinni þessi með strípurn-
ar. Nei, þaö er enginn aö pæla
í okkur, allir með nefið í eigin
nafla, eigin miöpunkti alheims-
ins, eigin lífshörmungum.
Skrýtið.
Hann sagöi ekkert. Þaö var
svo sem auðvitað. Hvaö hélt
hann sig vera? Á ég endalaust
aö lúffa? Ég reyndi að láta mér
detta í hug allt þaö sem sniö-
ugt væri aö segja aö svo
stöddu. Af hverju gat hann
ekki sagt eitthvað, svona einu
sinni. Það var ég sem stakk
upp á göngutúr niður aö Tjörn,
þar með var það mín skylda
aö halda uppi léttum nætur-
samræðum. Ég gat svo sem
þagað. Eöa hvaö?
„Ég elska þig.“ Nei vá, þaö
er nú einum of, hann myndi
snúa við. Ég vildi aö ég væri
Ingrid og hann væri Humprey,
en norðlægur nlstingskaldur
veruleiki blasti við, það gekk
sem sagt ekki. Nei, ég yrði að
prófa eitthvað meira jaröbund-
iö ... Eitthvað meira eins og
hann er......Hann rignir svei
mér þá aldeilil rosaleg
Hvílíkur andans trumlei1
Hann myndi snúa spr aö m
örvilnun og ... ganga bu
Kannski ekki alveg en h
ndi alveg örugglega hug:
hún er að reyi
finna upp á umræðuefni." Ég
gæti líka sagt dreymandi:
„Veistu, ég hef verið að hugsa
um allt í sumar...“ Nei
annars, þar kem ég mér alltof
beint aö efninu. Eins og fé-
lagsfræðingur aö kryfja málin
á samskiptalegum grundvelli
einstaklinganna.
„Nei, sjáðu, ég er meö þetta
svakalega lykkjufall, á alveg
nýjum skotheldum sokkabux-
um, ég er nú meiri
brussan ...“
Ég sagöi þetta. Ég heföi
aldrei sagt þetta ef ég heföi
eitthvað hugsað. Þörf mín til
aö segja eitthvað hafði lokað á
alla skynsamlega rökrétta
hugsun. Ég sagöi því það fár-
ánlegasta sem ég gat sagt.
„Ha?“ hváði hann og leit á
mig og ég leit mjög einarölega
á hann eins og ég heföi einmitt
ætlað aö segja þetta. Þaö er
margt vitlausara en sokkabux-
ur. Þó taldi ég best aö reyna
ekki aö halda þessum sam-
ræöum áfram. Nú var að duga
eöa drepast.
„Hvaö er annars aö frétta af
þér?“ spyr ég eins og ekkert
hafi ískorist. Hann lítur á mig
og glottir. Síðan hvenær hefur
þaö veriö hlægilegasta og
heimskulegasta spurning aö
spyrja: „Hvaö er annars aö
frétta?“ Hann gæti til dæmis
svarað (vingjarnlega): „Ég hef
þaö alveg hreint ágætt, takk
fyrir," eða (reiður): „Hvaö kom
þér þaö viö eftir allt í sumar,“
eöa (hæönislega): „Jú, mig
verkjar í vinstri fót,“ eöa (eins
og séntilmaöur): „Jú, ágætt, en
hvernig hefur þú þaö?" Þetta
var sem sé ágætis spurning
sem bauð upp á óteljandi
svarmöguleika.
Og glottandi svaraöi hann
loks: „Jú, jú ..
Ein ... tvær... þrjár...
fjórar... fimm sekúndur. Eng-
inn botn. Úff, úff. Þetta voru nú
aldeilis gefandi og skemmti-
legar umræður. Mig skorti
beinlínis rök til að halda áfram.
Við vorum komin niöur aö
Tjörn. Þarna var ráðhúsiö,
skrímsli úti i polli og gosbrunn-
urinn úti í nóttinni eins og
prinsessa með hvítt hár. Aö
sjálfsögöu óö tunglið í skýjum,
þannig á það aö vera. Þaö
hafði stytt upp, þetta var ein af
þessum hlýju, röku nóttum og
loftið var tært. Það var gott aö
anda því aö sér. Eins og aYj
drekka kalt vatn ^
var yndislegt að drai
°g hor
tungliö. Hann
et
„Er eitthvað aö?
igglega og Imér kros
bregöur. „Ha ... eitthvað aö,
hvað meinaröu?"
„Eitthvað aö, ég meina þaö
bara.“
„Þú meinar hvort ég sé
þunglynd, ófrísk, meö eyöni
og í alltof dýru leiguhúsnæði?“
Gott svar, þarna sló ég hann
alveg út af laginu. Hvaö heldur
hann aö hann sé. Karlpungur.
Hann hefur örugglega verið aö
velta því fyrir sér hvort hann
ætti aö borga meö því.
„Já, til dæmis,“ svaraði
hann hugsandi.
„Og hvaö ef ég játaði því.“
„Hverju?“
„Já, ég er ófrísk, þunglynd,
meö eyðni og í alltof dýru
leiguhúsnæöi."
„Ætli þaö væri þá ekki best
að athuga meö fóstureyðingu,
ef málum er þannig komið.“
Ég fann hvernig gamalkunn-
ur klumpur byrjaði að myndast
í hálsinum og helvítiö á hon-
um varnaði mér aö tala; svara
fyrir mig meö einhverri and-
styggilegri meinfyndni. Þvílíkt
miskunnarleysi. Ég var gjör-
samlega miöur mín.
Gosbrunnunnn haföi breyst
í örlaganorn sem óf þarna
hvítan örlagavef sem mér var
ætlað aö deyja i...
Ég gat enn ekkert sagt. Ég
sem er ekki ófrisk meö eyðni,
yfirleitt ekki þunglynd (nema
um helgar þegar ég vakna eftir
ömurlegar Gaukshelgar) og er
þar að auki í fremur ódýru
húsnæöi. Ef eitthvaö er, þá er
ég fremur léttlynd. Ég gat þar
að auki búist viö aö fá aö vera
eins lengi og ég vildi i kvist-
íbúöinni. Utan frá leit allt sam-
an ágætlega út en aö
innan ... ég ræöi þaö ekki
frekar.
Mig langaði bara að vera
Ingrid með Humprey úti í
tunglsljósinu af því kvöldiö
haföi verið hávaöasamt og
gervilegt, ég var gervivingjarn-
leg við gervifólk og gervi-
skemmti mér ágætlega. Ég
vildi þess vegna prófa eitthvert
alvörugervi, áöur en ég færi
heim, spældi mér egg og
sannfæröi sjálfa mig um hvaö
þaö væri indælt að vera ein
með sjálfri mér.
Ég stóö upp og gekk af staö
í áttina að Vonarstræti.
Kannski var von í Vonarstræti.
gpegar þangað var
#ég þegar klumpurim
ns oröinn nógu
Ég fer heim.“
„Ég geng meö
ani lagöi hai
óxlina á mér og
|ér.
Oh
10. TBL.1992 VIKAN 59