Vikan - 14.05.1992, Blaðsíða 40

TEXTI OG LJÓSM ■ HJALTIJÓN SVEINSSON
ISLENDINGAR BETUR KLÆDDIR
EN PARÍSARBÚAR
SEGIR GUÐMUNDA SMARADOTTIR,
FYRIRSÆTA I PARIS
Ein þeirra ungu kvenna
sem sátu fyrir hjá Gísla
Agli Hrafnssyni, Ijós-
myndara Vikunnar í París, er
Guðmunda Smáradóttir. í ferð
sinni um París á dögunum
hafði blaðamaður Vikunnar
mælt sér mót við hana utan við
frægasta kaffihús borgarinnar,
Les Deux Magots. „Þú þekkir
mig strax, ég er hávaxin og
rauöhærð."
Það stóð heima, um leiö og
hann sá hana birtast var hann
þess fullviss að þetta væri
Guðmunda, það var eitthvað
íslenskt við útlitið.
„Ég er að reyna aö sam-
ræma þetta tvennt - að læra
frönskuna og vinna fyrir mér
með fyrirsætustörfum," sagði
Guðmunda þegar hún var
spurð að því i hvaða erindum
hún hefði upphaflega komiö til
Parísar. Hún hefur haft tölu-
vert að gera og hefur ekki látið
hugfallast við svolítið mótlæti
fyrst í stað. „Ég er komin í
samband við fjóra umboðs-
aðila sem sjá um öflun verk-
efna fyrir mig.“
Aðspurð um reynslu hennar
af fyrirsætustörfum áður en
hún hélt utan kvaðst hún síður
en svo vera mikið skóluð í
greininni þar eð hún hefði ekki
starfaö nema stutt á þessu
sviði heima og þá til að fá
vasapening á meðan hún var í
skólanum. „Ég kom til Parísar
fyrst og fremst vegna þess að
mig langaöi til aö læra frönsku
eftir stúdentsprófið, sem ég
lauk frá Verzlunarskóla ís-
lands í fyrra. Námið sat i fyrir-
rúmi en ég fékk tækifæri upp í
hendurnar sem ég gat ekki
sleppt og þar með fór boltinn
að rúlla. Fljótlega eftir að ég
kom hingað heimsótti ég eina
stofu til gamans, án þess að
hafa með mér eina einustu
mynd af mér. Þeim leist svo
vel á mig að þeir sendu mig
strax til Ijósmyndara. En ég er
svo nýbyrjuð hérna að ég er
enn i því að ganga á milli stofa
til að kynna mig og sýna
myndamöppuna mína sem ég
er alltaf með undir hendinni.
Þessi viöleitni hefur gengið
prýðilega og ég get ekki sagt
annað en ég hafi fengið góðar
viðtökur víðast hvar."
EKKI TIL FRAMBÚÐAR
„Mér finnst fyrirsætustarfið
þrælspennandi, eins og er að
minnsta kosti. Ég ætla samt
ekki að gera þetta til frambúð-
ar, það er eitt sem vist er. Ef
ég verð leið á því sem ég er að
gera hér þá fer ég bara heim
aftur. Ég held reyndar að það
sé ekki hægt að verða leiður á
París. Ég hafði aldrei komið
hingað áður og þvi er ég í
óðaönn að kynnast borginni
eftir því sem ég het tima til.
Mér þykir til dæmis götulífið al-
veg æðislegt og hef gaman af
að sitja á kaffihúsum og virða
fyrir mér mannlífið úti á gang-
stéttinni. Ég hef mikið gert að
því að ganga ein um stræti og
torg til þess að kynnast sem
flestu upp á eigin spýtur."
- Ráðleggur þú ungum
stúlkum í fyrirsætustörfum
heima aö freista gæfunnar í
París?
„Já, endilega. Þær hafa gott
og gaman af þvi að prófa þetta
en þær þurfa auðvitað ekki að
vera í þessu alla ævi. Ef þær
fá tækifæri þá ættu þær að
grípa það.“
- Virðast þér Parísarbúar
betur klæddir en þú átt að
venjast aö heiman?
„Nei, alls ekki. Mér finnst
fólk bara yfirleitt best klætt á
íslandi. Þó svo að tískan
hverju sinni eigi uppruna sinn
að hluta til hér í París er það
ekki svo að allir klæði sig eftir
henni. Hér eru allar tegundir af
fólki og engir tveir klæöa sig
eins.“
- Er erfiðleikum háð að
koma sér inn i hið svokallaða
„kerfi" hér?
„Já, að mörgu leyti. Ég var
til dæmis mánuðum saman að
reyna að fá að stofna banka-
reikning. Mér var loks sagt að
ef slikt ætti að ganga þyrfti ég
að hafa búið hér í aö minnsta
kosti tíu ár og hafa að jafnaði
tíu þúsund franka í mánaðar-
laun. Það var ekki fyrr en Al-
bert Guðmundsson sendi-
herra kom til skjalanna að mál-
ið leystist farsællega og banka-
reikningurinn var stofnaður.
Það væri synd að segja aö
Frakkar væru gæddir mikilli
þjónustulund, ég tala nú ekki
um ef sá sem i hlut á talar ekki
málið almennilega." .□
40 VIKAN 10. TBL. 1992