Vikan - 14.05.1992, Blaðsíða 6

TEXTI OG LJÓSM.: LOFTUR ATLIEIRÍKSSON
Litlar eölur skutust fram og til baka í
skelfingu fyrir framan hús Árna Egils-
sonar tónlistarmanns í Los Angeles
þegar erindreki Vikunnar var þar á
ferð nýlega. Ljúfir píanótónar bárust
frá húsinu, sem er tvílyft í spönskum nýlendu-
stíl, og kepptu viö hamarshögg frá nýbyggingu
handan götunnar. Eftir stutta innankollsum-
ræöu um hvort bassaleikari geti hugsanlega
verið jafnlipur á slagverk og bassa hringi ég
bjöllunni sem slær seinasta tóninn í þessari
syrpu.
Árni, sem er eidri útlits en hann hljómar í
síma, býöur mig velkominn og fyrr en varir
erum viö komnir í djúpa umræöu um listakon-
una Nínu Sæmundsson en hundraö ár eru liö-
in frá fæöingu hennar á þessu ári. Ég viður-
kenni þrátt fyrir staögóöa myndlistarþekkingu
aö hafa aldrei heyrt á manneskjuna minnst en
áhuginn kviknar fyrst verulega þegar Árni sýnir
mér myndir af höggmynd eftir hana sem var í
Tjörninni í Reykjavík en var sprengd í loft upp
áriö 1959. Árni segir Nínu vera þann myndlist-
armann íslenskan sem hafi náð hvaö mestri
viðurkenningu erlendis en hún hafi verið huns-
uö í landinu sem átti hjarta hennar. Hann dreg-
ur fram bréf frá ýmsum ráðamönnum og
menningarspírum innlendum og erlendum
sem hann hefur átt samskipti við í tengslum
viö mál þetta og segir Nínu hafa arfleitt Lista-
safn íslands að fjölda verka gegn því skilyrði
aö þau yröu höfö til sýningar en viö þaö hefur
ekki verið staöiö. Þá kemur upp úr kafinu aö
Nína á verk fyrir utan hiö heimsfræga Waldorf
Astoria hótel í New York og aö minnsta kosti
tvö utanhússverk eru í eigu Los Angeles borg-
ar en annað þeirra er minnisvarði um Leif Eir-
íksson.
Á veggjunum í stofunni eru málverk eftir ís-
lenska landslagsmálara og nokkur óhlutstæö
verk eftir Árna sem segir aö sér finnist fátt
skemmtilegra en aö leika sér meö olíuliti. Bak
viö píanóið er skúiptúr geröur úr gömlum
bassa sem hefur fengið óblíða meöferö og
Árni viöurkennir aö myndlistarmaðurinn í sér
hneyksli stundum þá vini sína sem taki tónlist-
ina hvaö alvarlegast. Hann er þeirrar skoöunar
sjálfur aö öll list komi frá sama brunni og eng-
inn munur sé í rauninni á litum og tónum.
Ég bið Árna að segja mér í stuttu máli frá
æsku sinni og uppvexti. „Ég er fæddur og upp-
alinn á Fjölnisveginum en foreldrar mínir voru
Ásta Norðmann danskennari og Egill Árnason
stórkaupmaður. Þegar ég var sautján ára fór
6 VIKAN 10. TBL1992
ég til Englands aö læra að fljúga en komst þá
að því aö ég var nærsýnn á ööru auganu.
Þetta var rétt eftir Kóreustríðið og veröldin var
full af flugmönnum. Mér var sagt aö það væri
ómögulegt að fá flugstjórastöðu ef maður heföi
ekki fullkomna sjón og ég hætti þá viö flugið en
fór aö læra viðskipti og ensku. Að því námi
loknu kom ég aftur heim til íslands og fór aö
stúdera músík á gamals aldri,“ segir Árni og
hlær. „Ég hafði spilað lítillega áöur á píanó eft-
ir eyranu en var manna verstur viö það. Fyrir
slysni keypti ég mér kontrabassa af Sigurbirni
Ingþórssyni sem var kunnur bassaleikari og ég
fékk tvær kennslustundir í kaupbæti. Önnur fór
í að læra aö setja bassann inn í bíl og hin í aö
halda á þessu apparati. Þremur vikum seinna
fékk ég fyrsta djobbið með hljómsveit uppi á
Keflavíkurflugvelli.
Flestir vinir mínir á árunum rétt fyrir 1960
spiluðu dansmúsík til þess að hafa ofan af fyrir
sér en voru miklir djassáhugamenn. Þetta var
áöur en rokkið kom fram á sjónarsviðið og viö
byrjuðum kvöldin á djassi en þegar fólk fór aö
tínast inn í húsiö var skipt yfir í „alvöru" tónlist.
Ég kynntist djassi í gegnum Kanaútvarpið og
Voice of America útvarpsstöðina. Einnig var
ótrúlega gott úrval af djassplötum í hljómplötu-
verslunum í Reykjavík og ég keypti allar plötur
sem ég fann og apaði eftir gömlu meisturun-
um. Aö loknu náminu heima lá síöan leiðin til
Þýskalands í fjögurra ára skóla sem ég kláraði
á tveimur árum því ég var svo manískur við
æfingarnar. Ég var 19 ára þegar bassinn datt í
hendurnar á mér þannig að það var aö duga
eða drepast og ég æföi mig tíu tíma á dag.
Tónlistarnámið þótti nú ekki skynsamleg
ákvörðun á sínum tíma, sérstaklega vegna
þess að það var ekki um það að ræöa aö fá
neina stöðu hjá Sinfóníuhljómsveitinni eða
nokkurt þess háttar öryggi. Þá varö maður aö
afla sér tekna erlendis og þeim mun lengur
sem maður er úti þeim mun erfiöara er aö
segja skiliö viö þá vinnu.
Ég kynntist Dorette eiginkonu minni í Þýska-
landi. Við komum heim og giftum okkur 1961
og bjuggum í Reykjavík í níu mánuöi en þar
fæddist elsti sonur okkar. Leiðin lá aftur til
Þýskalands þar sem ég fékk stööu sem fyrstí
sólóbassaleikari viö sinfóniuhljómsveit og
þaöan til Dublin til aö spila meö útvarpssinfón-
íuhljómsveitinni þar í borg. Aftur var horfiö yfir
Ermarsund og hinn heimsþekkti stjórnandi Sir
John Barbirolli réö mig til að fara meö sér til
Texas þar sem hann tók við stjórn sinfóníu-
TONLIST
ÍUTOMOG
CINEMASCOP
VIKUVIÐTAL VIÐ ÁRNA EGILSSON í