Vikan - 14.05.1992, Blaðsíða 49

ins vafði mamma hennar þau
inn í vasaklút og þær fóru með
rútu til bæjarins þar sem þær
höfðu herbergi á leigu. Spagh-
ettíið suðu þær á prímus sem
stóð á bretti á klósettinu. Þær
fóru saddar að sofa og báðu
bænir sínar. - Og mundu að
allir karlmenn eru vondir,
sagöi Romilda alltaf á eftir
ameninu.
Þegar nokkrir af þessum
vondu mönnum auglýstu eftir
þátttakendum í fegurðarsam-
keppnina ungfrú Róm var
Romilda ekki sein á sér aö
skrá Sophiu til keppni. Það var
árið 1950 og Sophia var 16
ára. Fallegu stúlkurnar, sem
kepptu við hana, gerðu hana
óstyrka og það sem þær gerðu
til að koma sér á framfæri var
með ólíkindum. Sophia var
sem í leiðslu og gerði það sem
henni var sagt að gera.
Einn úr dómnefndinni kom
hlauþandi til hennar og sagði
við hana að í hans augum yrði
hún númer eitt. - Ég heiti
Carlo Ponti, sagði hann, og ég
hef gert Ginu Lollobrigida og
fleiri að stjörnum.
Sophia náði bara öðru sæti
en Ponti bað hana að koma og
tala við sig á skrifstofu sinni
daginn eftir. Þegar Sophia
kom að Piazza d'ara Coeli
fann hún hvorki skrifstofu né
upptökusali, bara lögreglustöö
og lögregluþjónninn, sem stóö
fyrir utan, var að hugsa um að
handtaka hana. Ekki vissi
Sophia þá hversu stóran hlut
Þær þykja ekki ósvipaðar
mæðgurnar. Móðir Sophiu,
Romilda, er nú á áttræðisaldri
og þjáist af krabbameini.
Ponti og lögreglan áttu eftir að
eiga í lífi hennar.
Skrifstofa Pontis var í næsta
húsi við lögreglustöðina. Hún
fékk prufutöku og eftir hana
sagði leikstjórinn við Ponti að
hann skyldi gleyma þessari
stúlku, hún væri mistök og yrði
aldrei stjarna. Mjaömirnar voru
of breiðar, bakið of langt, var-
irnar of stórar og nefið líka!
Ponti kallaði Sophiu á sinn
fund og sagði við hana í föður-
legum tón að hún yrði að létt-
ast um nokkur kíló og seinna
þyrfti að „klípa ögn“ af nefi
hennar.
Fæstar stúlkur, sem dreymir
um aö verða frægar, hika við
að fara í aðgerð til að hressa
upp á útlitið en Sophia brast í
grát. Hún elskaði nefið sitt því
þaö var næstum það eina sem
hún átti til. Og hún hellti sér yfir
Ponti. Hvernig vogaði hann
sér að fara fram á svona nokk-
uð við ítalska stúlku? Ponti sá
að hann hafði náð í unga og
sterka stúlku af gamla skólan-
um og hann greip penna til að
skrifa samninginn.
Carlo Ponti var tuttugu árum
eldri en Sophia. Hann átti tvo
syni og bjó í ástlausu hjóna-
bandi. Þessi litli, feiti, sköllótti
karl og hin unga, fallega stúlka
áttu ekkert sameiginlegt. - Sá
sem heldur að ást hafi eitthvað
með aldur að gera hefur mis-
skilið lífið, segir Sophia.
Barmur Sophiu varð fljótt ít-
alskt vörumerki, þökk sé Ponti.
- Menn sækjast eftir öðru en
kunningsskap við mig, segir
hún, en ég er upptekin. Ég
vona að við Ponti getum gift
okkur, sagði hún í viðtali fyrir
mörgum árum.
Þau héldu til Bandaríkjanna
þar sem Ponti kom henni á
framfæri. Sophia lék þar í
mörgum myndum, meðal ann-
ars á móti Cary Grant sem bað
hennar oft og mörgum sinn-
um. Hún sagöi alltaf „no graz-
ias Kerry Gront". Betur gat
hún ekki sagt það. Þetta var
henni ekki auðvelt líf. Eigin-
kona Pontis neitaði honum um
skilnað en þau giftu sig meö
leynd í Mexíkó með aðstoð
lögmanns.
í Bandaríkjunum var nú ekki
lengur litið á Soþhiu sem hjá-
konu Pontis. Þau gátu andað
léttar í bili. Þá byrjuöu áratuga-
langar deilur við kaþólsku
kirkjuna. Kvikmyndir Sophiu
og Pontis voru bannaðar á ít-
alíu og um leið fór ítalska
skattstofan að hrella hana.
Henni var hótaö fangelsisvist.
Faðir hennar, Scicolone, birtist
eins og þruma úr heiðskíru
lofti og vildi viðurkenna faðerni
Mariu systur Sophiu gegn
greiðslu hárrar fjárhæðar.
Nokkrar milljónir líra runnu til
hans því Sophia vildi allt fyrir
litlu systur gera. Þetta voru
auðunnir peningar og Scicol-
one hóf málsókn á hendur
Sophiu fyrir að hafa talað illa
um hann í viðtölum. Það hefði
haft þær afleiðingar að ef nafn
Þessi mynd er móðurinni mest.
Með Carlo og sonunum tveimur
fyrir allnokkrum árum, hin
órjútanlegu fjölskyidubönd.
hans væri nefnt við ungar
stúlkur hættu þær öllu stráka-
stússi af ótta við að eins færi
fyrir þeim og Romildu.
Maria varð föður sínum nýtt
áfall, hún gifti sig og Scicol-
one-nafnið bari hún ekki held-
ur Mussolini. Romano Mussol-
ini píanóleikari varð hennar
maður. Nú fór Sophia til Nap-
óli til að leika í myndinni Það
skeði í Napólí. Ponti þorði ekki
þangað. Til þess aö Sophia
fengi að leika í myndinni varð
aö ógilda mexíkanska hjóna-
bandið.
Ekki voru eintómir erfiðleik-
ar í lífi Sophiu. Fyrir aðalhlut-
verkið í myndinni Tvær konur
fékk hún óskarsverðlaun en
menningarmálaráðherra Ítalíu
neitaði aö afhenda svo synd-
ugri konu þessi eftirsóttu verð-
laun. - Ég er bara „donna
þopolana", sagði hún grát-
andi.
Hún missti hvað eftir annað
fóstur og reyndi að ættleiða
barn úr bláfátækri fjölskyldu
en yfirvöld stoppuðu það
vegna þess að hún lifði eins
og hóra. Þá ákváðu þau að
yfirgefa Ítalíu og setjast að
í Frakklandi. Þau gerðust
franskir ríkisborgarar og loks
fékk Ponti skilnað frá konu
sinni. Kirkjuklukkurnar hringdu
loksins fyrir Sophiu i París. Sá
síðasti sem hún kvaddi í Róm
var faðir hennar sem lá þá fyrir
dauðanum. Hún vorkenndi
honum. - Einhvern veginn
tókst kærleikanum aö brjótast
í gegnum biturð mína til hans,
sagði hún.
Eftir fimm fósturlát fór
Soþhia á fund kvensjúkdóma-
læknis sem setti hana í horm-
ónameðferð. Hún þurfti einnig
að liggja allan meögöngutím-
ann. Allra augu beindust að
Soþhiu og henni voru send föt
á barnið frá öllum heimshorn-
um. Læknafjöldinn, sem var
viðstaddur fæðinguna, var svo
mikill að Soþhia fékk martröð.
Henni fannst að barnið hlyti að
vera dáið. - Ekki láta það
deyja, öskraði hún. En Carlo
lifði 3,5 kg og 52 cm. Ponti,
sem venjulega flíkaði ekki til-
finningum sínum, grét fyrir
framan blaðamennina og sjón-
varpstökuvélarnar.
- Það liðu mörg og erfið ár
áður en ég fékk að njóta þess
að veröa móöir, segir hún. -
Karlmönnum finnast konur
yfirleitt meira virði eftir að þær
hafa eignast barn þvi þeir
þurfa líka á móðurtilfinningum
þeirra að halda.
Fjórum árum seinna fæddist
Edoardo og Sophia þurfti að
liggja eins og við fyrri með-
gönguna. Síðan eru liðin mörg
ár og tíma sinn notar Sophia
helst með fjölskyldu sinni. Hún
hefur leikið í sjónvarpsmynd-
um, á eigið ilmvatnsfyrirtæki
og hannar gleraugnaumgjarð-
ir.
Hún stendur enn í stappi við
ítölsk yfirvöld út af skattinum
og 250 málverk voru tekin af
henni þegar hún flutti frá (talíu
en flest voru send til baka
ásamt afsökunarbeiðni. Hún
er því ekki alltaf óheþþin. Það
sama á við um ástina f lífi
hennar. Allir hugsa um hvernig
hún hafi farið að því að vera
honum trú (það hefur hún
svarið að hún sé) í 34 ár!
- Carlo er maðurinn í lífi
mínu, segir hún, því hann hef-
ur gefið mér það sem ég þurfti
mest á að halda. Ég þurfti að
eignast föður, eiginmann og
föður barna minna. Ég var ætt-
leidd af Carlo svo það má
segja að ég hafi gifst föður
mínum.
Svo einfalt er þaö. □
Hún segist eiginlega hafa þurft að eignast föður, eiginmann og
barnsföður og því hafi hún gifst Carlo.
10. TBL.1992 VIKAN 49