Vikan - 03.09.1992, Blaðsíða 19

t'ekið við þessu og hafa lent illa i því þeg-
ar þær vilja losna. Þá eru bara hótanir og
læti. Þetta eru klíkur mjög mikið en mað-
ur getur haldið sér utan við þetta ef mað-
ur er nógu harður og ákveöinn. Ef menn
geta ekki tekið mér eins og ég er geta
þeir bara átt sig, ég hef engan áhuga á
því að kynnast þeim betur. Síðan er ein
ófrávíkjanleg regla: Ef einhver segir við
mann; treystu mér - þá á ekki að treysta
honum, alls ekki! Búið spil,” segir Nanna
í lok þessa nánast reiðilesturs en boð-
oröið siðastnefnda segir hún sposk.
Þetta er greinilega lykilorðið að því að
hafa sig á brott sem skjótast fyrir ungar
og fallegar stúlkur í útlöndum. „Treystu
engum! Alveg sama hvað hann eða hún
segir. Engum!" bætir Nanna við og er
nokkuö niðri fyrir.
„Ég drekk heldur hvorki né reyki en
það er margar stelpur úti sem drekka á-
fengi og það er eitur. Maöur getur ekki
vaknað almennilega, fær bauga undir
augun. Maður verður að fara vel með
sjálfan sig,” segir Nanna og af orðum
hennar er Ijóst að manngerðin þarf aö
vera nánast óbilandi, með tröllatrú á
sjálfri sér og öllum sínum gerðum. „Ég
hugsaði með mér aö ég væri ekkert
hrædd, aö ég ætlaði að fara út til þess að
vinna og ég hugsaöi með mér að ég væri
betri en allar aörar. Svona veröur maður
að hugsa. Það þýðir ekkert annað þar
sem hundrað stelpur eru að sækja um
sömu vinnuna og allar gullfallegar. Viö-
skiptavinurinn, sem ræður fyrirsætuna til
sín, hann sér það um leið hvort hún er
hrædd. Stelpa sem hugsar með sér;
gvöð, þær eru allar svo fallegar - situr
náttúrlega bara úti í horni og bíöur eftir
að komast út. Þegar síðan heim er komið
verður maður að vera litla, góða stelpan.
Hér spretta alltaf upp sögur um hvað
þessi eða hinn sé orðin ánægð með sig
og ömurleg en ég er búin að fá svo
margar slíkar sögur í andlitið að ég hlæ
bara að þeim.
KOLLEKT í KÆRASTANN
Kristján, kærastinn hennar Nönnu, býr
hér heima og unir í söknuði sínum við
skólabækur viðskiptafræðinnar í Háskól-
anum. „Vissulega er þetta erfitt,” segir
Nanna og skellihlæjandi bætir hún því
við að símareikningurinn, sem inniheldur
„kollekt” símtöl frá Mílanó, sé hár með af-
brigðum. „Mööir min, löunn Andrésdóttir,
og stjúpmóöir, Linda Sól Ríkarðsdóttir, á-
samt stjúpföður mínum, Árna Má Jóns-
syni, hafa gert allt sem þau hafa getað
fyrir mig og það hefur vissulega skilað
mér mjög langt,” segir Nanna og jafnvel
stendur til að þau skötuhjú, Nanna og
Kristján, fari til New York þar sem hann
hyggst stunda framhaldsnám, en þó ekki
fyrr en að tveimur árum liðnum. „Ég fer
bara að vinna þar,” segir Nanna glaö-
lega. Ekki málið, enda ágætir Ijósmynd-
arar þar að sögn.
Hvert sem framhaldið verður stendur
Nanna Guðbergsdóttir Ijósmyndafyrir-
sæta föstum fótum eins og er, fjárhags-
lega sem og atvinnulega. Það hlýtur að
teljast hverjum manni vorkunn sem reynir
eitthvert það bragð í „bransanum” sem
talist getur lúalegt því að sá á ekki von á
góðu. Nanna er á varöbergi, ekki bara
stundum heldur alltaf. Þá gegnheilu lífs-
reglu Ijósmyndafyrirsætunnar er ágætt
að nota sem botn í þetta líflega spjall. □
▼ Nanna
kallar þau
„look-in"
sín. Hún á
þar viö
svipbrigö-
in og þá
tilfinningu
sem
myndin á
aö kalla
fram.