Vikan - 17.09.1992, Síða 8

„Starf dómarans er ókaflegu vanþakklótt
en engu að siður er óstandið víðast hvar í heimínum
mun betra en hér ó klakanum/'
BYRJAÐI SNEMMA
AD DÆMA
„Ég var að æfa handbolta í
yngri flokkum og í öðrum
flokki var maður farinn að
mæta á æfingar hjá meistara-
flokki og þetta byrjaði þar. Við
fengum ekki alltaf að vera
með þegar verið var að æfa
aðalliðið og vorum því fengnir
til þess að dæma. Einhvern
veginn varð það nú þannig að
maður tók hart á þessum körl-
um og var svo ýtt út I þetta
smátt og smátt.” Hann sagðist
hafa byrjað að flauta með
Ólafi Haraldssyni sem þá var
reyndar enn annar af tveimur
markvörðum KA-liðsins. „Hall-
dór Rafnsson var þá að
dæma og ég flautaði talsvert
með honum til að byrja með
þegar Óli var að spila. Halldór
var svo sá sem atti okkur út í
þetta af alvöru.
Það er alveg óhætt að
segja að þessi ár hafi mótað
mig sem dómara því harkan
var rosaleg í þeim leikjum
sem við byrjuðum að dæma.
Leikir KA og Þórs voru svaka-
legir baráttuleikir og fólk kom
til þess að sjá blóð. Þetta var
mjög góður skóli. Harkan var
slfk að ég man eftir því einu
sinni að þeir félagar Árni
Gunnarsson hjá Þór og Þor-
leifur, KA-maður, Ananíasson
lentu í einhverjum ryskingum í
einum leiknum. Löngu eftir að
búið var að flauta og stoppa
tímann voru þeir á fullu út um
allan völl, hlupu hvor á eftir
öðrum og enginn réð neitt við
neitt. Öðru sinni þurfti að
hringja út lækni til þess að
sprauta niður konu sem mætt
var sem áhorfandi og var ger-
samlega búin að tapa sér.
Það væri gulls ígildi að eiga
þessa leiki á myndbandi því
þetta var engu Ifkt.”
MIKILL
NÁKVÆMNISMAÐUR
Það er greinilegt á öllu þegar
komið er inn á heimili þeirra
hjóna að um mikið reglufólk er
að ræða. Snyrtimennskan er
þar f fyrirrúmi og eiga þar
báðir aðilar hlut að máli.
Hvað Stefán varðar þarf allt
að vera í röð og reglu og til
dæmis á dagblaö frá því í gær
ekki að sjást á borðinu í dag.
„Ég þarf að hafa mikla reglu á
öllu sem ég geri. Ég hef til
dæmis tekið talsvert af mynd-
um á öllum mínum dómara-
ferðum og þær verða að vera
komnar inn f möppu með
myndatexta, helst áður en
þær eru teknar. Mörgum finnst
nóg um en svona er þetta.”
Þetta hefur áhrif í dóm-
gæslunni. „Ég er svo vana-
fastur eða hjátrúarfullur að
þegar ég er að dæma verð ég
að hafa allar sömu græjurnar,
flauturnar tvær saman hang-
andi, sömu minnisbókina og
litla blýantsstubbinn. Einu
sinni gleymdi ég stubbnum
hjá tengdamömmu í Reykja-
vík og var kominn niður í höll,
kominn í gallann og allt en var
lengi vel að hugsa um að taka
sénsinn á því að umferðin
væri kannski ekki svo mikil og
ná í blýantsstubbinn. Ég gat
bara varla hugsað mór að
fara að dæma með ókunnug-
an blýantsstubb í vasanum.
Nú er svo komið að ég þarf
að fara að skipta um skó,
gömlu eru orðnir gatslitnir, en
ég er alvarlega að hugsa um
að kannski sé bara eðlilegra
og auðveldara að hætta.”
Þeim hjónum er skemmt
yfir þessu og greinilega er
þetta ekki í fyrsta skipti sem
hlegið er að nákvæmninni og
regluseminni í Stefáni.
VANÞAKKLÁTT
AÐ VERA DÓMARI
Mikið hefur verið rætt og ritað
um framkomu leikmanna og
aðstandenda liða á knatt-
spyrnuvöllunum í sumar.
Hvernig er ástandið í hand-
boltanum? Verða handbolta-
dómarar fyrir aðkasti áhang-
enda eða forsvarsmanna lið-
anna?
„Já, blessaður vertu og það
sem verst er í þessu er að
þeir sem koma verst fram eru
oft á tíðum yfirlýstir forráða-
menn félaga. Við náum nátt-
úrlega yfir þá leikmenn sem
eru inni á vellinum og þeim
líðst að sjálfsögðu ekkert
svona. Verstar eru svívirðing-
arnar frá virtum þjóðfélags-
þegnum, forráðamönnum og
formönnum félaganna. Starf
dómarans er ákaflega van-
þakklátt en engu að síður er
ástandið víðast hvar í heimin-
um mun betra en hér á klak-
anum. Guðný er til dæmis
steinhætt að geta farið á leiki.
Það er ekki nóg með að ein-
stakir dómar séu gagnrýndir
heldur verður þetta svo per-
sónulegt. Við erum bara
vondu karlarnir.”
Stefáni hitnar í hamsi yfir
þessari umræðu og greinilegt
að honum er mikið niðri fyrir.
„Það er alveg sama hvar í
heiminum verið er að dæma -
annars staðar en á íslandi -
hvergi verða menn fyrir öðru
eins aðkasti og hér. Erlendis
reyna menn frekar að vinna
okkur með sér. Ég hef oft sagt
í gríni að það sé bara vinstri
handar verk að dæma erlend-
is, oft á tíðum. Menn eru ekk-
ert að nöldra og þusa. Dómur-
inn er bara endanlegur. Hér
eru menn endalaust að út-
skýra eitthvað og bestu dóm-
ararnir sitja venjulega á
bekknum eða úti í sal.”
Stefán er að verða þungur
á brún í öllu þessu neikvæða
tali en það er ávallt stutt í
brosið hjá kappanum og hann
rifjar upp ágæta sögu sem
gerðist í Noregi fyrir nokkrum
árum. „Það var norskur dóm-
ari að dæma hjá einhverju fé-
lagsliði og þjálfari annars liðs-
ins var búinn að vera tuðandi
allan leikinn, sífellt eitthvað að
skammast út í dómarann. Á
endanum fékk sá síðarnefndi
nóg, hljóp að bekknum, settist
við hlið þjálfarans og bjó sig
undir að fara að flauta þaðan.
Þjálfarinn varð nokkuð undr-
andi á þessu og spurði loks
hvað í ósköpunum gengi á,
hvað hann væri eiginlega að
gera. Dómarinn var ekki seinn
að svara og benti honum á að
það hlyti að sjást best frá
hans sjónarhorni hvernig rétt-
ast væri að dæma miðað við
hvernig hann hefði látið. Þjálf-
arinn sagði ekki orð eftir það.”
Að sögn Stefáns er ástand-
ið mjög mismunandi á milli
ára, virðist jafnvel fylgja gengi
liðanna í það og það skiptið.
8 VIKAN 19.TBL. 1992