Vikan - 06.05.1993, Side 47

■■g er vön að vinna með
^Shöndunum,” sagði
■HHanna Birna Jónsdóttir
þegar blaðamaður hitti hana
fyrst. Þá sat hún við sauma á
heimili í Sandgerði, var að
sauma gardínur fyrir alla
glugga hússins, svona farand-
saumakona eins og þekktist í
gamla daga, en ekki bara
það.
„Ég hef alltaf notað hend-
urnar mikið, smíðað, málað
og saumað, einnig klippt hár
og ýmislegt tilfallandi. Auk
þess hef ég unnið í frystihúsi
og sláturhúsi en það var þá
sem manni nokkrum varð að
orði þegar hann hafði séð mig
flá, taka innan úr og gera allt
sem slátrun dýra fylgdi: „Þessi
kona er nú sá mesti kvenskör-
ungur sem ég hef kynnst,” og
hlæ ég oft að þessu.
Ég er fædd í Hafnarfirði en
fimm ára gömul fluttist ég
með foreldrum mínum að Ytri-
Veðrará við Önundarfjörð.
Faðir minn var bóndi og lög-
regluþjónn, Jón Guðjónsson,
og var síðan ávallt nefndur
Jón formaður vegna þess að
hann var svo lengi formaður
margra félaga, meðal annars
Ungmennafélagsins Önundar,
Hestamannafélagsins Storms
og Héraðssambands Vestur-
ísfirðinga. Þetta var hann
pabbi en því miður lést hann
á besta aldri. Hann var mikill
baráttumaður og venjulega
samdi hann ræðurnar sínar
úti í fjósi, skrifaði þær gjarnan
á júgurbólgublöð. Börn áttu
hann að og lagði hann ríka á-
herslu á að mismuna ekki
börnum. Hann rak sumarbúðir
fyrir börn í mörg ár og þar eld-
aði ég ofan í krakkana.’’
Hanna Birna er aðeins búin
að telja upp brot af því sem
hún hefur tekið sér fyrir hend-
ur um ævina. Hún segist vera
mikill flakkari og eitt sinn hafa
ásett sér að fara hringveginn
og vinna í fiski á leiðinni.
Þetta varð nú ekki alveg
svona en hún var f fiski á
Djúpavogi, Akureyri, Árskógs-
strönd og í Þorlákshöfn.
Einnig hefur hún unnið á
sjúkrahúsi, f sælgætisgerð og
á bóndabæjum og þá gengið
til allra verka á bænum, en
Hanna Birna var á Hússtjórn-
arskólanum á Varmalandi
sem ung kona.
„Eiginlega er ég hússtjórn-
arfræðingur,” segir hún og
brosir kankvfs. Þar lærði ég
að sauma og elda. En einnig
hef óg alltaf haft mikinn áhuga
á hefðbundnum k.arlagreinum,
hef mikinn áhuga á vélum og
finnst „mikill fílingur” að keyra
kraftmiklar dráttarvélar. Einnig
hefur mig langað að læra
járniðn og taka meirapróf á bfl
en hef ekki látið verða af því.
Mér dettur svo margt í hug en
get ekki framkvæmt nema
brot af því.”
Hanna Birna segir að
flökkueðlið hafi ráðið því að
hún festist hvergi áður fyrr.
Hún segist hafa verið að leita
að sjálfri sér. Þegar hún er
spurð hvort hún hafi fundið
sig verður hún alvarleg eitt
augnablik.
„Ég á lítinn son sem hefur
greinst misþroska og ofvirkur.
Nú verð ég að staldra við og
hjálpa honum. Við verðum að
vera sem næst þjálfuninni
sem hann fær, lækninum
hans og leikskólanum. Hann
hefur fengið mikla hjálp og
farið mjög mikið fram og ég er
ánægð og þakklát fyrir það.”
Það sem einkennir kven-
skörunginn með brúnu augun
hvað mest er gamansemin.
Hanna Birna rifjar upp sögur
og finnur út að oft hafi verið
gaman. Hún er alin upp í stór-
um systkinahópi, þar sem tón-
listaráhugi var mikill og mikið
spilað og sungið. Hún á syst-
ur sem er trúbadúr á Flateyri
og yngsti bróðir hennar er í
hljómsveit.
„Eitt það skemmtilegasta
sem ég hef lent í er að festast
í skurði við Dyrhólaey. Ég hef
aldrei skemmt mér betur.
Þetta var kosningahelgi þegar
ég var átján ára. Við tókum
okkur saman nokkrir vinir,
leigðum rútu og fórum í ferða-
lag. Svo átti að ganga um
svæðið og vildi ekki betur til
en svo að ég datt ofan í
skurð, festist þar og varð að
vera þar í tvo tíma. En hvern-
ig sem á því stendur er þessi
minning mér kær og fær mig
til að hlæja þegar ég rifja
hana upp.”
Hanna Birna saumar
gluggatjald sem vantaði fyrir
glugga blaðamanns. Hún
vinnur hægt og rólega, nostr-
ar við verk sitt og það er rætt
um dulræn fyrirbrigði.
„Rétt áður en pabbi dó var
yngsti bróðir minn fermdur.
Það voru teknar fjölskyldu-
myndir við það tækifæri en ég
var eins og þrumuský á
myndunum, fann eitthvað á
mér. Ég er víst dálítið næm
eins og sagt er en barðist
lengi gegn því, fór síðan til
miðils sem sagði mér margt
tengt þessu og að lokum varð
ég sátt við þennan hæfileika.”
Við stöllurnar kveðjumst að
sinni. Það er auðvelt að skilja
unga manninn í köflóttu skyrt-
unni sem heilsaði Hönnu Bimu
fyrstur þegar hún flutti inn í ver-
búð á Djúpavogi eitt sinn.
Hann var búinn að vera látinn í
mörg ár þegar það gerðist en
hann hefur langað til að spjalla
við hana eins og gengur. Það
er ekki á hverjum degi sem
maður talar við kvenskörung. □
9.TBL. 1993 VIKAN 47
TEXTI: ANNAS. BJÖRNSDÓniR / UÓSM.: BINNI