Vikan - 15.07.1993, Qupperneq 34

Þaö er ekki bara strandlífiö sem er heil-
landi á töfraeyjunni Korfu. Kvikindin sem
flögra um loftiö eru ekki síöur áhugaverö.
væri nema broti af því liöi mér
líkt og svikahröppunum sem
saumuöu nýju fötin keisarans
er þeir voru aö lýsa áferö og
mynstrum fyrir ráðgjöfum
keisarans. Sennilega færi
ykkur líka eins og þeim aö þiö
þyrftuð aö hafa verulega góöa
ástæöu til aö trúa áöur en þiö
gleyptuð við því sem eðlilegt
væri að telja ýkjur.
Canal d’amour haföi líka
djúp áhrif á mig. Þessar sér-
kennilegu klettamyndanir og
kóbaltblátt hafiö fyrir neöan er
einstök samsetning. Hafið
hefur öldum saman grafiö sér
leið inn í mjúkt, Ijóst bergið og
nú er þaö alsett smáskútum
og syllum. Á einum staö liggur
langur og mjór skuröur inn í
bergiö líkt og sveigður ormur.
Þar er sylla sem hugaðir
menn og konur stilla sér upp
á og stökkva síðan ofan af í
hlýjan sjóinn. í klettavegginn
hefur verið fest keöja svo of-
urhugarnir geta klifraö upp
aftur til þess eins aö láta sig
gossa niður á ný. Við pabbi
ætluðum aö þreyta slíkt helj-
arstökk en nokkurt kraðak af
fólk var þarna þegar viö kom-
um svo viö fengum ekki tæki-
færi til aö reyna karlmennsk-
una í þetta sinn.
Mömmu og Evu lá á aö
komast á ströndina til aö
Víða viö
ströndina
eru litlar,
heimilis-
legar krár
þar sem fá
má sæl-
gætismat
á ótrúlega
lágu veröi.
feröar og Póseidon breytti í
stein. Viö heimsóttum Clyfa-
da-sandströndina og nutum
sólarinnar í hvítum mjúkum
sandinum. Acheillon-höllin og
skeljasafnið í Benístses voru
aö sjálfsögöu á dagskránni og
einnig Canal d’amour viö
Sidari-flóann.
Ég naut skoðunarferöanna
takmarkaö nema skeljasafniö
var mér stórkostlegt ævintýri.
Náttúran er mikilhæfasti lista-
maður sem til er. Kuðungar,
skeljar og sjávardýr af öllum
stærðum og meö hreint ótrú-
lega fjölbreyttri lögun blöstu
þarna við. Litirnir og mynstrin
voru svo margvísleg að ef
reynt væri aö lýsa þó ekki
boröa hádegismatinn sem viö
höföum meö okkur. Viö Canal
d’amour er sandströnd en
fleira fólk lá í sólbaði á syllum
uppi í klettunum en á strönd-
inni. Morgunhanarnir ná hér
eins og annars staöar bestu
stöðunum og á einum staö
lágu hjón á breiðri syllu ofar-
lega í berginu á sólbekkjum
meö borö á milli sín. Borðið
var meö áfastri sólhlíf og undir
henni stóöu svaladrykkir og
hádegismatur hjónakornanna.
Undir borðinu var kælibox
meö birgöum sem ekki borg-
aöi sig aö hafa í sólinni. „Þetta
eru örugglega Bretar,” sagöi
mamma og var ekki laust viö
öfund og aödáun í röddinni.
Eftir fyrstu vikuna fóru töfrar
eyjunnar aö ná tökum á góö-
hestunum og þeir hægöu fjör-
sprettinn niöur í hægt tölt sem
smátt og smátt dró úr uns
varla var hægt aö segja aö
þeir færu fetið. Ég fagnaði því
en heimskulegur sælusvipur-
inn á andlitum foreldra minna
- sem leiddust um allt stynj-
andi „OHH! er ‘etta ekki yndis-
legt” - varö til þess aö ég
reyndi aö láta sem minnst á
mér bera I samfylgd þeirra.
Aö auki horföust þau í augu
yfir barminn á bjórnum í há-
deginu og klingdu rauðvíns-
glösum á kvöldin. Ég skildi
fljótlega aö þeim var ekki viö
bjargandi og ákvaö aö leiða
þau algerlega hjá mér, hristi
bara höfuðið með stóískri ró
og hugsaði að þetta væri það
sem fullorðið fólk kallar róm-
antík. Ja, þaö er þá sannar-
lega skrítin tík.
Við systkinin kunnum fljótt
vel viö andvaraleysi þeirra full-
orönu, hrópuöum glöö „Carpe
diem!” og gripum daginn viö
ströndina. Ég kafaði í sjónum
meö frumstæða öndunarpípu,
gleraugu og froskalappir og
reyndi aö veiða smáfiskana
sem syntu ófeimnir innan um
mannfólkiö. Þetta var að sjálf-
sögöu óvinnandi verk en til-
raunirnar voru mér eilíf upp-
spretta mikillar hundakæti.
Eva stóö í sjó upp aö mitti og
muldi niður kleinuhringi handa
fiskunum. Þegar þeir þyrptust
síðan um hana til að éta varö
henni ekki um sel og forðaöi
sér upp á ströndina aftur. Ekki
leið samt löng stund áöur en
hún var komin aftur meö
meira góögæti handa þessum
kunningjum sínum.
Ströndin okkar, Dassia, var
þakin litlum steinvölum niður
við flæöarmáliö og þær glitr-
uöu og glóðu í vatninu. Viö
tíndum þessa steina og bár-
um meö okkur heim á hótel
þar sem þeir misstu mest af lit
sínum og Ijóma við aö þorna.
Hins vegar nýttust þeir ótrú-
lega vel til leikja því mismun-
andi litir þeirra og lögun gerði
okkur kleift aö byggja úr þeim
milljónaborgir, skipa þeim f
herlið sem stráfelldu hvort
annaö í blóöugum bardögum
eöa skapa heilan ættbálk ís-
lendinga sem búin voru mikil
örlög í sumarfríi á Korfu. Þetta
var stór og sérkennileg fjöl-
skylda sem lenti í ýmsu því er
tekur fram öllum atburöum í
sápuóperum í sjónvarpi.
GEKKÓAR
Þaö er ekki bara strandlífið
sem er heillandi á töfraeyjunni
Korfu. Kvikindin, sem flögra
um loftið og skjótast um á
jöröu niðri, eru ekki síður
áhugaverö. Ég eyddi ótrúleg-
um tíma í aö elta fiðrildi af öll-
um stæröum endanna á milli á
auða svæðinu fyrir neðan hót-
elið. Þau stærstu voru hvít en
minnstu himinblá og varla
stærri en þau sem fljúga um
heima á íslandi. Bláu fiðrildin
voru mun skemmtilegri en þau
stærri því þegar vængirnir voru
samanlagöir í hvíld á blómun-
um voru þau brúnleit og hvers-
dagsleg en þegar flugiö var
tekiö glampaði skyndilega í
sólarljósinu þessi skæri himin-
blái litur eins og leysigeisli.
Þarna voru líka alls konar
flugur og skorkvikindi en fæst
þeirra gáfu forvitnum íslend-
ingi mikið færi á sér. Gekkó-
arnir uröu hins vegar fljótt vin-
ir mínir. Þessar litlu eölur,
sem skjótast um götur og
veggi meöan sólin skín skær-
ast og éta skordýr, eru yndis-
legar skepnur. Þeir hafa
nefnilega hver sín einstak-
lingseinkenni eins og menn-
irnir og viröast mjög misfeimn-
ir. Flestir eru brúnleitir eöa
gráir en ég rakst á nokkra
sem voru fallega mosa- og
grasgrænir. Sumir hafa græna
eöa brúna bletti á bakinu og
engir tveir eru jafnstórir.
I blómabeðinu fyrir neöan
íbúöina okkar bjuggu tveir
gekkóar, annar mjög stór en
hinn frekar Iftill. Eitt sinn þeg-
ar við vorum að koma heim
sáum við þá slást um engi-
sprettu sem annar hvor hafði
veitt. Þegar hinn hafði veður
af veiöinni blandaði hann sér í
málið og nú héldu þeir sinn f
hvorn endann á dýrinu og átu
sig eins hratt og þeir gátu aö
miðjunni. „Þetta er eins og ís-
lenskir þingmenn aö bítast um
atkvæöi," sagöi mamma svo
ég skíröi þá umsvifalaust Ólaf
Ragnar og Davíö. Ólafur var
þessi stóri brúni meö grænu
yrjunar á bakinu. Davfð var
minni, svarbrúnn og með litla
hnúöa upp úr bakinu. Það
þurfti ekki mikiö ímyndunarafl
til aö finnast þeir minna á
krullur.
Þegar ég kvaddi þessa vini
mína eftir þriggja vikna dvöl á
eynni þeirra var aöeins Ólafur
Ragnar heima. Ég vissi ekki
hvort Davíð haföi skroppiö frá
eöa hvort Óla haföi tekist
vegna líkamlegra yfirburöa aö
hrekja hann burt. Ég held aö
svo hafi ekki verið því ég sé þá
félaga fyrir mér skjótast um
beðið þegar ég heimsæki eyna
mína aftur og kem við hjá þeim
upp á gamlan kunningsskap.a
34 VIKAN 14. TBL. 1993