Vikan - 15.07.1993, Qupperneq 35

Þetta byrjaði í upþhafi sumars ög því
lauk fyrir haustið! Þegar leið að hausti
fóru allar mömmurnar, pabbarnir og
börnin til síns heima, við lokuðum sumarbú-
stöðunum og gengum frá þeim fyrir veturinn.
Gordon Mathews var horfinn úr Iffi mínu löngu
áður en það gerðist.
Það entist því ekki mjög lengi, bara rétt
nógu lengi til þess að ég vissi að lífið var rétt
að byrja, að ég hafði lifað lífinu hálfsofandi
þangað til ég kynntist Gordon. Ég hafði svo
sem heyrt að ástin gerði fólk svona - eins og
það væri endurfætt - en hafði aldrei trúað því.
Lennie Stoner, strákurinn sem ég hafði ver-
ið með í tvö og hálft ár, hafði svo sannarlega
aldrei komið mér til að finnast ég vera endur-
fædd. Hann lét eins og hápunktur tilverunnar
væri að keyra um í litla sportbílnum sínum
eða þjóta um flóann í litla, fína hraðbátnum.
Það sem Lennie gerði ekki var að láta mér
finnast eins og heimurinn væri skyndilega
orðinn æðislega spennandi og dásamlegur
staður.
Þegar maður býr á stað eins og Þorskhöfða
venst maður því að sjá allt fyllast af nýju fólki
um sumartímann. Pabbi og mamma lifnuðu
við f maí því þá byrjuðu ferðamennirnir að
koma. Pabbi átti nokkur sumarhús niðri við
flóann og leigði þau út. Hann þurfti ekki að
vinna nema hlutastarf við höfnina á veturna til
að sjá fyrir okkur.
Það var í mínum verkahring að sjá til þess
að bústaðirnir væru tilbúnir fyrir ferðamennina
í maí. Bobby bróðir minn sá um allt viðhald ut-
anhúss og við mamma fórum þangað með
hrein gluggatjöld, sængurver og hreingerning-
arlög til að hreinsa þá að innan. í maílok vor-
um við alltaf búnar að gera hreint og tilbúnar
að bjóða ferðamennina velkomna.
Reyndar vingaðist ég við flest fólkið sem
gisti hjá okkur. Pabbi og mamma fengu jóla-
kort frá sumargestunum á hverju ári og bróðir
minn var vanur að lenda í ástarævintýri þegar
táningsstelpur voru í hópi gesta.
Ég hafði líka lent í svona ástarævintýri
sumarið áður. Það var með strák sem hét
Rick og hafði komið til vikudvalar með foreldr-
um sínum en þegar hann fór aftur til New
York með þeim var ég ekkert döpur og heldur
ekki vitrari eða reynslunni ríkari. Ég held ég
hafi verið fegin innst inni því Rick var farinn
að gerast of ágengur.
Þetta árið var ég staðráðin í að lenda ekki í
neinu svona, jafnvel þó að táningsstrákur
með útlit Toms Cruise stæði mér til boða.
Þegar búið var að leigja alla fimm bústaðina
og í Ijós kom að enginn táningsstrákur var á
meðal gestanna létti mér.
Það var mamma sem sagði mér frá Gordon
Mathews. Ég hafði séð þegar hann kom keyr-
andi með fjölskylduna að leita sér að bústað
og ég mundi ekki annað um hann þá en hvað
hann var reiðilegur á svipinn. Seinna sá ég
svo konuna hans og tvær litlar stelpur fyrir
framan einn bústaðinn niðri við sjóinn. Mér
sýndist konan óttalega einmanaleg.
Ég veit ekki hvernig ég á að útskýra hvers
vegna mér fannst það, hún sat bara þarna í
sandinum og skrifaði eitthvað í hann með
priki. Síðan kom aldan og afmáði það sem
hún hafði skrifað. Það var eitthvað einmana-
legt við þetta og ég fór ósjálfrátt að velta því
fyrir mér af hverju maðurinn hennar væri alltaf
inni í bústaðnum á meðan hún var úti með
krakkana og hvers vegna ég sá hann sitja úti
aleinan þegar ég fór niður á strönd til að
synda á kvöldin.
Þá sagði mamma mér að hún hefði heyrt
þau rífast. „Ég lá ekki á hleri, ég komst bara
ekki hjá því að heyra til þeirra,“ sagði
mamma. „Ég skrapp bara yfir til að vita hvort
það væri ekki í lagi með ísskápinn og þá voru
þau að rífast. Það virtist vera út af því að
hann vildi halda áfram í læknanáminu en hún
vildi að hann ynni fyrir pabba hennar."
Mamma horfði á mig svolítið skömmustuleg
á svipinn. „Ég forðaði mér en þegar ég kom
þangað aftur f dag var hún farin með krakk-
ana og bílinn. Hann var eftir. Ég vona að kon-
an hans hafi skilið eftir næga peninga til að
borga leiguna."
Um kvöldið, þegar ég fór að synda, sá ég
Gordon Mathews aftur. Hann sat aðgerðar-
laus í sandinum og starði út á hafið. Enn var
hann reiðilegur á svipinn og ég var svolítið
hrædd við hann. Samt gekk ég til hans og
ræskti mig og þá leit hann upp.
„Mig langaði bara til að segja þér,“ sagði
ég, „að pabbi ætlar að biðja þig um að borga
leiguna fyrirfram. Hann er hræddur um að
konan þín hafi farið með alla peningana. Ég
vona að þú takir það ekki sem móðgun.“ Ég
kyngdi. Ég ætlaði ekki að segja þetta svona.
„Það sem ég meina - mér þykir leitt að þú...“
Ég þagnaði. Hann horfði á mig, pírði augun
og andlit hans varð undarlega meitlað í tungl-
skininu. Hann var með mjög fallegt andlit - ég
veit vel að það er ekki vaninn að taka þannig
til orða þegar um karlmenn er að ræða en
það er satt. Hann var órakaður en munnurinn
var fagurlega bogadreginn og augun urðu allt
í einu blíðleg en ekki reiðileg eins og vana-
lega. Hann var ber að ofan og ég starði ó-
sjálfrátt á bera bringuna á honum.
„Hvað þykir þér leitt?" Hann brosti til mín.
Hann var með skjannahvítar tennur, svolítið
skakkar.
Ég held að það hafi gerst á því augnabliki.
Ég held að ég hafi byrjað að falla fyrir honum
þá. Og ég held að ég hafi líka vitað að sam-
verustundir okkar yrðu takmarkaðar, eins og
sandur í stundaglasi. Ég vildi ekki sóa þeim
tíma með því að segja eitthvað sem ég hefði
getað sagt við hvern sem var - eitthvað sem
ekki var satt.
„Mér þykir leitt hvað þú ert leiður,“ sagði ég.
„Mér þykir leitt að þú - situr hérna úti og mér
þykir leitt að þú varst að rífast við konuna
þína.“
Eitt andartak sagði hann ekki neitt. „Þú ert
indæl stúlka,“ muldraði hann svo. Hann stóð
upp og horfði út á sjóinn. Síðan leit hann á
mig og kinkaði kolli eins og hann væri að
bjóða góða nótt og gekk inn í bústaðinn sinn.
Þetta var á þriðjudegi. Sama kvöldið fór pabbi
til hans og fékk leiguna. Þegar hann kom aftur
14. TBL. 1993 VIKAN 35