Vikan - 04.11.1993, Blaðsíða 18

LEIKUST
Felix gerði annað og meira á þessum árum
en að leika með Veit mamma hvað ég vil? Á
fyrsta ári sínu í Verzló fór hann með eitt aðal-
hlutverkið í söngleiknum Rocky Horror Picture
Show sem settur var upp á nemendamóti
skólans. Felix fór með hlutverk klæðskiptings-
ins Francky og sló þar rækilega í gegn.
„Það var ótrúlegt ævintýri að taka þátt i
Rocky Horror. Sýningunni var rosalega vel
tekið og hún vakti mikla athygli. Þar með var
ég líka kominn inn í félagslífið alveg á milljón.
Ég var formaður málfundafélagsins á öðru ári
mínu í skólanum og það má segja að ég hafi
verið með hundrað prósent mætingu í félags-
lífinu fyrstu tvö árin. Ég eignaðist strax mjög
góða vini í Verzló, þeir voru reyndar allir eldri
en ég, svo sem Gunnar Guðbjörnsson óperu-
söngvari, Þorsteinn Backmann leikari og
Steingrímur Ólafsson útvarps- og sjónvarps-
maður.
Þessi tvö fyrri ár voru mjög góð en seinni
tvö árin voru vægast sagt hræðileg. Vinir mín-
ir voru allir hættir í skólanum og eftir sat fólk
■ Ég hef yfirleitt verið látinn
leika þess litlu, brosmildu
stráka með stórt hjarta en
þarna er komin svipljót kerling
með ekkert hjarta.
sem ég náði engu sambandi við. Ég hef sjálf-
sagt verið orðinn of góður með mig á ein-
hvern hátt eftir alla velgengnina og þetta fór
allt í einhver andskotans leiðindi. Eg var orð-
inn mjög áberandi i skólanum og var einhvern
veginn sleginn til baka. Mér hafa aldrei likað
slíkar aðferðir. Það fór líka mjög mikið í taug-
arnar á mörgum verzlingum að ég væri
söngvari í Greifunum og væri búinn að meika
það á innlendan mælikvarða. Ég gafst líka
bara upp fyrir þessu fólki og dró mig i hlé.
Þetta er fólk sem er núna í ýmsum framboð-
um fyrir Samband ungra sjálfstæðismanna og
annað slíkt.
Ég byrjaði í Greifunum vorið sem ég var í
fimmta bekk, það er að segja á þriðja ári. Þeir
höfðu frétt af því að ég kynni að syngja og
báðu mig um að koma á æfingu. Ég gerði það
og okkar samstarf gekk mjög vel, alveg frá
upphafi. Ég man að ég var að taka stúdents-
próf í efnafræði daginn eftir að við sigruðum í
Músíktilraunum og urðum frægir á einni nóttu.
Ég hef aldrei upplifað annað eins. Það varð
allt vitlaust. Fyrir keppnina létum við greiða
okkur og mála og fórum i falleg og samstæð
föt. Það vakti mikla athygli því á þessum tíma
þótti ekki fínt að vera töff. Pönkfílingurinn var
enn við lýði og það var ekkert að gerast í ís-
lensku tónlistarlífi.
Við fylltum upp í eitthvert tómarúm og stört-
uðum nýrri bylgju sem gekk í þrjú ár á eftir og
hljómsveitir núna eru enn að græða á. Sálin
hans Jóns míns kom til að mynda í beinu
framhaldi af Greifunum, hvort sem þeim líkar
betur eða verr. Greifarnir þykja ekki fínir.
Menn hafa verið að reyna að skrifa okkur út
úr poppsögunni og láta eins og Greifarnir hafi
aldrei verið til. Það er hálfhlægilegt því að í
tvö, jafnvel þrjú ár vorum við langvinsælasta
hljómsveitin á íslandi.
Greifarnir voru dreifbýlisband. Þeir komu
allir nema ég frá Húsavík og voru búnir að
upplifa sveitaböllin og þessa unglingamenn-
ingu úti á landi sem við Reykvíkingarnir þekkj-
„Blóöbræöur var sýning sem haföi allt til aö
bera til aö slá í gegn en af einhverjum ó-
skiljanlegum ástæðum geröi hún þaö ekki.“
um oft á tíðum ekki. Ungt fólk úti á landi er allt
öðruvísi en ungt fólk í Reykjavík. Það lifir ó-
líku lífi og Iftur framtíðina allt öðrum augum.
Reykvíkingar eru gjarnir á að líta á Reykja-
vík sem nafla alheimsins og miðstöð alls hér
á íslandi. Það er svo margt að gerast úti á
landi sem gleymist í umræðunni. Hvar eru
Pláhnetan og SSSól búnar að vera í sumar?
Þessar hljómsveitir eru sko ekki búnar að
vera á Sólon og Rósenberg. Þær eru búnar
að vera á Hvoli og Flúðum og þessum stöð-
um að spila fyrir hinn helminginn af þjóðinni.
Við vorum fyrst og fremst að spila tónlist
sem var ætlað að höfða til krakka úti á landi
en svo vildi til að krakkar í Reykjavík fóru líka
að fíla tónlistina okkar. Greifarnir voru dreif-
býlisband og sungu um íslenskan veruleika
úti á landi. Ungiingarnir hlustuðu á okkur.
Lögin okkar voru einföld og textarnir líka. Fólk
gat dansað við tónlistina og sungið með. Það
var það sem fólk vildi.
Það var alls enginn boðskapur í okkar tón-
list og ég held að fólk hafi verið mjög fegið
því. Við sungum bara um stelpur og ást og
svona en vorum alltaf gagnrýndir mjög mikið
fyrir textana. Þeir þóttu afskaplega lélegir og
þeir eru það sjálfsagt. Ef ég hefði staðið fyrir
utan hljómsveitina hefði ég líklegast sjálfur
sett upp einhvern vandlætingarsvip og sagt
að þetta væri ofboðslega léleg tónlist, sumar-
popp, en eftir að hafa lifað og hrærst í þessu
og upplifað það sem átti sér stað er ég á því
að þessi tónlist hafi verið nauðsynlegt innlegg
á þeim tíma.“
Felix þvertekur fyrir að Greifarnir hafi átt sér
■ Síðan gerist það að ég stend
í erfiðum skilnaði og þá var það
Þórir sem ég leitaði til. Þá var
hann til fyrir mig og til að vera
vinur minn. Öll okkar samskipti
urðu einhvern veginn eölileg.
Við hættum að keppa hvor viö
annan.
einhverjar fyrirmyndir. „Kannski var klæðnað-
urinn sóttur dálítið í Duran Duran en alls ekki
tónlistin." Felix viðurkennir þó að hafa verið
mikill Duran-aðdáandi. „Þar á undan var ég
ofsalegur Bubba-aðdáandi. Ég elti allt ís-
lenskt. Þegar ég var þrettán, fjórtán ára var
ég að svindla mér inn á alls kyns tónleika
með Purrk Pillnik, Tappa tíkarrassi og þess-
um pönkhljómsveitum. Ég grét þegar Purrkur-
inn hætti opinberiega á Melarokki ‘83.“ Felix
brosir við minninguna. Ég þakka fyrir að hann
skuli ekki fara að gráta. Hann er greinilega
búinn að sætta sig við örlög Purrksins.
„Núna hlusta ég mikið á Björk. Hún er nú-
tímakona, listamaður framtíðarinnar. Platan
hennar, Debut, er besta íslenska platan sem
gerð hefur verið. Hún er geggjuð, algjörlega
geggjuð. Hún sýnir okkur að við getum gert
góöa hluti ef við bara trúum á okkur sjálf og
ætlum okkur. Björk er öðruvisi og lætur ekki
segja sér fyrir verkum. Þannig eru stærstu
listamennirnir, þeir fylgja sinni sannfæringu.
Þannig er Björk og þannig er Bono, söngvari
U2. Það þykir ekki fínt að hlusta á U2 en U2
er mín uppáhaldshljómveit. Þeir eru svo
gegnheilir í því sem þeir eru að gera og miklir
listamenn."
Við tölum áfram um tónlist, sveitaböllin og
stórtónleika 17. júní. Greifarnir urðu svo sann-
arlega frægir en frægðin tekur líka sinn toll, er
oft skemmtileg í fyrstu en fer síðan að verða
of krefjandi. „Mér fannst athyglin, sem ég
fékk, mjög erfið. Ég er ekki mikið fyrir það að
opinbera mína persónu fyrir almenningi. Þeg-
ar ég var söngvari i Greifunum kom ég alltaf
fram sem ég sjálfur en sem leikari get ég frek-
ar skýlt mér á bak við persónurnar sem ég er
að leika. í sumar, þegar ég var með þættina
Slett úr klaufunum í Sjónvarpinu, snerist at-
hyglin aftur að mér sem persónu. Mér þótti
það mjög óþægilegt."
■ Það fór mjög mikið í taugarn-
ar á mörgum verzlingum að ég
væri söngvari Greifanna og
væri búinn að meika það á inn-
lendan mælikvaröa. Ég gafst
líka bara upp fyrir þessu fólki
og dró mig í hlé.
Haustið 1988 hætti Felix í Greifunum og fór
til Edinborgar ásamt þáverandi kærustu sinni,
Ásdísi Ingþórsdóttur. „Á þeim tíma langaði
mig ekkert í Leiklistarskólann hérna heima.
Mig langaði að komast eitthvað út. Ég fór til
Edinborgar og tók inntökupróf í skóla sem
heitir Queen Margareth College. Komst þar
inn og var þar í leiklistarnámi í þrjú ár. Ásdís
fékk skólavist í Edinborg College of Art sem
er mjög virtur skóli og þar lagði hún stund á
arkitektúr. Hún er reyndar enn þá úti og á eftir
eitt ár í skólanum. Edinborg varö líklega fyrir
valinu vegna þess að þar gátum við Ásdís
bæði stundað það nám sem við höfðum á-
huga á.
Skólinn, sem ég fór í, var lítill og er ekki
mjög þekktur. Þar af leiðandi hafði fólk voða
lítinn áhuga á því sem ég var að gera. Það
hljómaði svo óspennandi. Mér fannst það
mjög fínt. Ég hafði gleymt mér dálitið í öllum
ególeiknum í kringum hljómsveitina. Þegar ég
kom út, þar sem enginn þekkti mig, gat ég
byrjað algjörlega upp á nýtt.“
Þú hefur veriö alveg nógu góður í ensku til
að stunda leiklistarnám í Skotlandi? „Það var
rosalega erfitt til að byrja með. Ég þurfti að
þola miklar háðsglósur. Skotarnir eru miklir
háðfuglar og notuðu hvert tækifæri til að gera
grín að mér. Þegar við byrjuðum að leika á
öðru ári gat ég svo gefið þeim langt nef því ég
fékk öll bestu hlutverkin. Ég náði framburðin-
um aldrei alveg enda lagði ég mig aldrei neitt
sérstaklega eftir því. Ég vissi að mín sérstaða
var að ég var útlendingur og ég ætlaði ekki að
fara að þykjast vera einhver Breti. Ef ég kem
til með að vinna einhvern tímann í Bretlandi
18VIKAN 22. TBL. 1993