Vikan - 21.03.1994, Blaðsíða 11

FERÐIN TIL INDLANDS
Indland er byggt af mörgum
ólíkum þjóðum, með átján
megintungumál, eg þúsundir
mállýskna. Enska er þó ann-
að oþinbera málið og hindi
hitt en vegna flokkadrátta
tala þjóðirnar ensku innbyrð-
is.
Indverjar reka sterka ein-
angrunarpólitík og flytja ekk-
ert inn. Þeir framleiða þann-
ig alla sína bíla sjálfir; keyptu
gamla bílaverksmiðju frá
Englandi og þær tvær eða
þrjár tegundir af bílum sem
til eru, eru eins og bílar voru
1950. Japanskar græjur og
evrópskur neysluvarningur
fást hvergi, heldur er allt
framleitt af heimamönnum.
Plastpokar sjást ekki, heldur
nota Indverjar taupoka og
eru snillingar að binda
pinkla.
„Það fyrsta sem ég tók eft-
ir þegar óg kom til Indlands,
var að fólk brosti ekki,“ segir
Magnús. „Indverjar eru enn-
þá sárir yfir meðferð Breta á
þeim og ég varð var við að
vera ekki afgreiddur á lestar-
stöðvum þótt röðin væri
komin að mér og að vera lát-
inn finna fyrir því á ýmsan
hátt að maður hefði nú engin
forréttindi. Þar er þó mikil
reisn yfir mörgu. Indverjar
eru listrænir í sér og þar er
glæsileg byggingarlist og
gott handverk. Hins vegar
eru þeir mjög kuldalegir og
því ekki alltaf þægilegt að
vera ferðamaður þar. Á móti
kemur að þar er ódýrt að
vera, þokkalegt hótel kostar
um 200 krónur nóttin og
nánast ekkert kostar að
borða.“
Magnús segist hafa haft
sérlega gaman af því að
koma í virkið Dansborg á
Suður-lndlandi, sem Danir
reistu á miðöldum og er nú
safn. Fyrsti íslendingurinn
sem kom til Indlands svo vit-
að sé, Jón Ólafsson Indía-
fari, dvaldi þar langdvölum á
sautjándu öld og fyrsta
sendibréf sem sent er frá
Indlandi til íslands, sendi
Jón bróður sínum frá þessu
virki.
TAJ MAHAL OG
SÖGULEGAR MENJAR
„Eitt minnisstæðasta atvikið
úr Indlandsferðinni var að
skoða Taj Mahal sem er
grafhýsi yfir Mahal drottn-
ingu og stendur í borginni
Agra. Þangað fórum við
fyrsta kvöldið okkar í borg-
inni, tungl var fullt og sýnin
eins og út úr ævintýri. Bygg-
ingin var eins og hún væri úr
loftkenndu efni og svifi í fögr-
um garðinum umhverfis. Þar
inni voru nokkrir ferðamenn
og öll hljóð endurómuðu í
marmarahvelfingunni," segir
Magnús.
Þrátt fyrir alla rómantík og
sögulegar menjar, segir
Magnús afar erfitt að ferðast
um Indland. Samgöngur eru
erfiðar, lestarnar eru frá síð-
ustu öld, hæggengar og
hristast illa svo ekki er um
neina hvíld að ræða á löng-
um leiðum. Fólk fer helst
ekki í rútu nema brýna nauð-
syn beri til, það er hreinlega
stórhættulegt, því farartækin
eru léleg, vegirnir slæmir og
bílstjórarnir kolbrjálaðir.
Mannfjöldinn er slíkur að
hver einasta lest er troðin.
„Það er ógerningur að vera
einn, nema loka sig hrein-
lega af en um leið og komið
er út ertu í mannþröng með
tilheyrandi hávaða og ólykt,"
segir Magnús.
„Við ferðuðumst yfirleitt á
fyrsta farrými, því annað var
eiginlega ekki hægt. Á einu
lestarferðalagi hitti ég að-
stoðarritstjóra dagblaðs í
Madras, sem bauð okkur
heim. Maður hefði haldið að
aðstoðarritstjóri hjá stóru,
virtu dagblaði í milljónaborg
byggi vel og hann bjó í 120
fm íbúð í þokkalegu úthverfi
- en í henni bjuggu tólf
manns! Amman og afinn,
börnin og systkinin og kon-
an. Þarna var bókaskápur
og ein ritvél en svo var eldað
á opnum eldi. Það var eng-
inn ísskápur en sjónvarp og
sími og það var allt og sumt.
Það var borðað og sofið á
gólfinu eins og Indverjar
gera. Eini lúxusinn var sjón-
varpið og bíllinn, sem var
svo mikil drusla að sendillinn
á Morgunblaðinu myndi ekki
láta sjá sig á honum!"
Magnús hafði reiknað
með að Indverjar væru mjög
andlega sinnaðir og segir
baráttu þeirra fyrir efnisleg-
um gæðum hafa komið sér á
óvart. „Þeir eru alveg jafn
gírugir í bíla, dót og græjur
og við en það sem þeim er
heilagt er ólíkt. Dýr eru heil-
ög, nema hundar, það var
sparkað í þá. Apar og kýr
eru ekki snert og leggist kýr
fyrir framan rútuna sem
maður er í, þá stansar bíl-
stjórinn og bíður þangað til
hún fer - sem er kannski eft-
ir klukkutíma. Þetta er hlægi-
legt í okkar augum en þar er
það álíka mikil vanhelgun að
sparka í kýr og að míga inni
í kirkju. Hátterni þeirra er vit-
anlega allt öðru vísi en okkar
og lítið eitt sem ég lærði af
þeirra siðum var að þú bend-
ir aldrei á mann, sýnir ekki á
þér lappirnar og hendir
aldrei neinu í eld; það er tal-
inn mikill dónaskapur."
Hvað þægindum viðvíkur,
eru jakkaföt og stífur vest-
rænn fatnaður, á við galla-
buxur, uþpskrift að vanlíðan.
Magnús keypti sér því lér-
eftsstranga og sveipaði hon-
um utan um sig eins og pilsi
og var svo í bol og á töflum.
SIÐFRÆÐI
MISKUNNSAMA
SAMVERJANS
Indverjar eru grænmetisætur
að mestu og Magnús segist
skilja það vel eftir að ganga
framhjá slátrara; slíkt sé
flugnagerið og viðbjóðurinn.
við reist en þegar maður er
alinn upp við siðfræði misk-
unnsama Samverjans er erf-
itt að horfa upp á deyjandi
barn í rennusteininum. Fólk
gengur framhjá eins og ekk-
ert sé og segir bara „bad
karrna". Viðhorf innfæddra
er að þetta hafi átt að gerast
og sé óumflýjanlegt.
Það er kannski hverjum
manni hollt að sjá þetta einu
sinni á ævinni vegna þess
að maður endurmetur ósjálf-
rátt sínar aðstæður. Þetta
sló mig sérstaklega eftir að
ég kom heim og lenti einmitt
í verkfalli opinberra starfs-
manna 1984.
Eftir að sjá aðstæður á
Indlandi, hló maður hrein-
lega við að heyra verkalýðs-
foringjana segja: „Við erum
komin á vonarvöl, á barmi
gjaldþrots og örvæntingar!“
HIMNARÍKI Á JÖRÐU
Næst lá leið Magnúsar og
Cathy úr frumskógloftslagi á
Suður- Indlandi upþ í fjöllin í
norðri, og þaðan út í eyði-
■ Krydd var afar verðmætt á miðöldum
og kryddleit ýtti undir könnunarferðir
Evrópumanna um Austurlönd nær á sex-
tándu öld. Evrópumenn kunnu ekki að
varðveita mat, en pipruðu hann til að
varðveita hann. Eitt kíló af pipar var
verðmætara en kíló af gulli og því sigldu
Vesturlandabúar alla leið til Indlands og
Malasíu til að sækja pipar, negulnagla
og karrí.
„Eftir það borðar maður ekk-
ert nema grjón," segir hann.
„Verst af þessu öllu er þó
örbirgðin sem er ofboðsleg. í
fyrstu gefur maður börnum
sem eru að betla smápen-
inga og sælgæti en hættir
því svo, alveg sama hvað
betlarinn litli er tötralegur,
veikur eða illa á sig kominn.
Það þýðir ekkert að gefa
einu þeirra þvf eins er ástatt
um milljónir barna. Vanda-
málin sem Indverjar glíma
við eru svo rosaleg og svo
átakanleg, að einn maður
fær engu breytt. Það búa
einfaldlega of margir í land-
inu til að hagkerfið beri það
og þarna er viðvarandi
hungursneyð. Indland eða
Asía verður aldrei nema að
litlu leyti skemmtiferð því þar
er heill milljarður manna á
barmi hungurdauðans. Einn
sveitastrákur fær ekki rönd
mörk sem liggur að landa-
mærum Pakistan. Þar er
borg, byggð á kletti úti í miðri
eyðimörkinni. Þessi borg var
mjög auðug fyrr á öldum því
að hún einokaði kryddleiðina
frá Indlandi yfir til Evróþu.
Þaðan lá leiðin til Nepal,
þar sem Magnús og Cathy
voru í þrjá mánuði. „Nepal
minnti á himnaríki á jörðu,
eftir veruna á Indlandi," segir
Magnús. „Katmandu er stór,
sóðaleg borg, með stórum
basar, og ótrúlega miklum
vestrænum áhrifum. Ferða-
menn hafa streymt þangað
alla síðustu öld, svo þar er
að finna fín hótel og góða
matsölustaði. Rússnesk
áhrif eru mikil og fátæktin
ekkert í líkingu við það sem
er á Indlandi."
Næsta ævintýri var
tveggja vikna gönguferð eftir FRH. Á
gamalli kryddleið sem liggur BLS. 58
3. TBL. 1994 VIKAN 1 1
FERÐALOG