Vikan - 28.05.1998, Page 6

Viðtal: Anna Kristine Magnúsdóttir
Myndir: Gunnar Gunnarsson og myndir úr fjölskyldualbúminu
MAMMA BJARKAR
stundar austurlenska bardagalist og spilar á skálar
Hún segist vera blessunar-
lega laus við ágang fjöl-
miðlamanna jafnt hérlendis
sem erlendis. “Það veit eng-
inn hver ég er” segir hún og
er þakklát fyrir það.
Það er líka vel hœgt að
ímynda sér ónœðið sem
þessi kona yrði fyrir ef
blaðamenn í Bretlandi vissu
að hún er mamma frœgasta
íslendingsins í útlöndum -
Bjarkar.
Hildur Rúna Hauks-
dóttir er hlýleg og
þægileg kona sem
býr í allt öðrum heimi en
dóttir hennar. Heimurinn
hennar Hildar er friðsæll og
rólegur og hún er lítið fyrir
að láta á sér bera. Segist
finna til með Björk þegar
fjölmiðlafólk eltir hana og
segir þetta hljóta að vera
mjög erfitt líf.
Hildur býr ein í litlu rað-
húsi á Seltjarnarnesi. Þegar
horft er út um stofugluggann
hjá henni blasir við gras-
lendi, sjór og Snæfellsjökull.
Hún er viss um að þetta hús
hafi beðið eftir henni:
“Ég vil vera nálægt mið-
bænum - en samt í algjörri
friðsæld. Þótt ég sé að vissu
leyti miðbæjarbarn, þá er ég
líka náttúrubarn. Ég þoli illa
þegar þrengt er að mér.”
En byrjum á byrjuninni:
HAFÐIÁHUGA Á
FÓTBOLTA OG HASAR-
LEIKJUM
Hildur Rúna Hauksdóttir er
Reykjavíkurbarn, fædd á
Grenimel 5, í húsi sem hún
kallar “fjölskylduhús”:
“Ég fæddist á heimili fóstur-
foreldra rnóður minnar og er
eina barn foreldra minna,
Guðrúnar Ásmundsdóttur og
Guðjóns Tómassonar, en ég
er alin upp hjá fósturföður
mínum, Hauki Guðjónssyni,
gullsmið og múrara, sem ætt-
leiddi mig þegar ég var um
fermingu. Ég á tvö hálfsystk-
ini, sammæðra, þau Hrefnu
og Sverri Gísla, en yngsta
fóstursystkini móður minnar
er aðeins þremur árum eldra
en ég, þannig að ég var
yngsta barnið á því heimili í
fjögur ár þar til mamma gifti
sig.
Þetta var algjört fjölskyldu-
hús; ættingjar á öllum hæðunr
og alls staðar hægt að læða
sér inn. í þá daga voru aldrei
nein vandræði þótt eitthvert
barnanna veiktist, það var
alltaf einhver í húsinu til að
líta eftir. Því miður hefur
þjóðfélagið breyst svo mikið
að fjölskyldumynstur eins og
þetta er nánast ekki til. Það
var svo mikið flökkueðli í
mér, að ég var merkt með
nafni og símanúmeri frá
tveggja ára aldri!
Ég var allt öðruvísi en aðrar
stelpur og hafði mestan
áhuga á fótbolta og hasar-
leikjum. Yfir í þá leiki skipti
ég þegar vinkonur mínar fóru
að gera eitthvað sem ég hafði
ekki áhuga á. Ég held ekki að
ég hafi verið undir áhrifum
frá strákum, heldur var þetta
mín leið að mótmæla
barnapössun og heimilisstörf-
um sem ég var alin upp við að
sinna. I þá daga var algengt
að stelpur gengju snemma í
slík verk, og ég passaði til
dæmis alltaf börn á sumrin
austur í Mýrdal, þangað sem
ég var send í sveit. Þar kynnt-
ist ég líka álfurn í hólum...”
Spilað á tíbetska skál. Þær eru búnar til úr sjö frummálmum og gefa frá sér
sterkar burðarbylgjur sem hreyfa við atómum í umhverfi og líkama og leysa
úr læðingi höft og fyrirstöður og auka orkuflæði.
UPPREISNA RSEGGUR
Hún segist alltaf hafa verið
uppreisnargjörn og svolítill
forsprakki í sér. Þess vegna
var það hún sem stóð fyrir
mótmælum í upphafi gagn-
fræðaskólaáranna í Gagn-
fræðaskólanunt við Lindar-
götu þar sem stúlkur mót-
mæltu því að fá ekki að læra
smíði: “Við höfðum betur
og vorum fyrsti stelpubekk-
urinn sem fékk að læra smíði
við þann skóla,” segir hún og
brosir að endurminning-
unni.”Hins vegar fengum við
auðvitað ekki að smíða neitt
af alvöru! Við vorum settar í
að saga út og pússa skraut-
nælur, ekki alveg það sem
við höfðum haft í huga þegar
við efndum til mótmælanna!
Auðvitað varði smíðakennsl-
an bara þennan eina vetur
6