Vikan - 28.05.1998, Qupperneq 8

og lækningajurtum og sá
áhugi hefur aukist með árun-
um. Áhugi minn á Indíánum
og þeirra lækningaaðferðum
hafði alltaf verið mikill og
þegar ég hafði safnað nógu
miklum peningum fór ég til
sex vikna dvalar í Indíána-
byggðum í Bandaríkjunum.
Þarna kynntist ég “sweat-
lodge” eða “svitahofi” eins
og það kallast á íslensku og
flutti inn Indíánahöfðingja til
íslands þrisvar sinnum.”
HÓMÓPATÍA FYRIR
MENN OG DÝR
Það var fyrir sex árum sem
hópur íslendinga komst í
samband við hómópataskóla
í Bretlandi, en þaðan komu
kennarar hingað til lands og
kenndu fimmtu hverju helgi,
auk þess sem boðið var upp
á fjarnám. Að auki fóru
nemendurnir í verklega
þjálfun, jafnt hér á landi sem
í Bretlandi.
“Hómópatía virkar jafnt
fyrir menn og dýr,” segir
Hildur, en meðal þeirra, sem
leitað hefur verið með til
hennar, er flogaveikur hund-
ur. “Ég hef lært - og er enn
að læra - að búa til “remedí-
ur” sem eru náttúrulyf, unn-
in úr jurtum og grænmeti.
Remedíur ganga undir nafn-
inu “smáskammtar” hér og
hómópatían þar af leiðandi
undir heitinu “smáskammta-
lækningar”, en mér finnst
erfitt að nota þau orð, þar
sem þau hafa öðlast nei-
kvæða merkingu í íslensku
samfélagi. Fólk flokkar þetta
undir skottulækningar, sem
er fjarstæða. Reynslan hefur
sýnt að þar sem remedíur
eru notaðar innan heilbrigð-
isgeirans og á sjúkrahúsum
fækkar legudögum. Sjáðu
bara bresku drottingarmóð-
urina: Hún gekk út af spítal-
anum þremur vikum eftir
mjaðmagrindarbrot! Breska
konungsfjölskyldan hefur
alltaf skipt við hómópata
Hún álítur samt ekki að
smáskammtalækningar séu
eina lausnin:
“Þær eru ein lausn af mörg-
um, en vinna vel með nuddi
og tilfinningalegri vinnu. Það
er til dæmis hægt að vinna
sig auðveldlega út úr reiði og
biturleika með hómópatíu.”
Hún segist ósátt við það
óorð sem hómópatía hefur á
sér hér á landi: “Það óorð
beinist að því að þessir hlutir
séu ekki vísindalega sannað-
ir. Vísindi ganga út á að
sanna allt, en sá aðskilnaður
efnis, sem á sér stað þegar lyf
er búið til, er þess eðlis að þá
vantar líkamann öll hin efn-
in, sem virka á önnur líffæri
en það sem á að lækna. Þess
vegna fylgja flestum lyfjum
aukaverkanir en því er öfugt
farið með remedíurnar. í
þeim fær líkaminn allt sem
hann þarfnast.”
Skiptar skoðanir hafa verið
um gildi hormónagjafa fyrir
konur og þá ekki síst horm-
ónaplástra. Hildur segir að
hómópatar séu mikið á móti
hormónaplástrum og fullyrð-
ir að til sé betri lausn: “Það
er hægt að taka eina töflu af
remedíu, tvisvar á ári, og þær
gera sama gagn og hormóna-
plástrarnir og eru algjörlega
skaðlausar.”
IÐKAR AUSTURLENSKA
BARDAGALIST
Þegar hér er komið sögu
stendur Hildur upp úr stóln-
um, gengur að borðstofu-
borðinu, tekur þaðan stóra,
gyllta skál með tréskafti ofan
í og byrjar að spila. Já, hún
spilar á skálina:
“Þetta er tíbetsk skál,” seg-
ir hún til útskýringar um leið
og hljómurinn fyllir stofuna.
“Þessar skálar fundust í Tí-
bet eftir innrás Kínverja og
talið er að hljómurinn sem
frá þeim berst, sé heilun. Ég
hafði heyrt þennan hljóm oft
áður - frá Snæfellsjökli.”
Þessu er erfitt að trúa... Frá
Snæfellsjökli?!
“Já, þegar ég var á Snæ-
fellsnesi eða uppi á Jökli,
heyrði ég oft sérkennilegt
hljóð, eins og ég heyrði í öðr-
um víddum. Svo var ég eitt
sinn stödd á markaði í
Covent Garden í Bretlandi
þegar ég heyrði sama hljóð-
ið. Ég gekk á hljóðið, sem
kom úr einum básanna. Þar
stóðu hjón og spiluðu á gyllt-
ar skálar. Ég tvísteig fyrir
framan básinn, komin yfir á
Visakortinu og átti enga
peninga. Þá sá ég mér til
mikillar gleði að þarna var
ekki nýtískulegur posi fyrir
kortaúttekt heldur
“strauvél”. Þannig eignaðist
ég fyrstu skálina mína en
frúin í básnum kenndi mér
að spila á hana. Þegar ég
kom heim fékk ég Martein
Bjarnar Þórðarson til að
vinna með mér í að gera seg-
ulbandsspólu - heilunarspólu
- með skálartónlist.”
Þegar skálatónlistinni lýkur
tekur hún fram glæsilegan,
japanskan búning, hvítan og
bláan. Á hann er saumað
japanskt letur, sem hún segir
mér að þýði: Aikido, Hildur,
ísland. Og svo tekur hún
fram vopnin sín, Jo og
Bokken:
“Aikido er austurlensk bar-
dagalist,”segir hún og sveifl-
ar vopninu. “Ég hafði haft
áhuga fyrir austurlenskum
lækningum, kinesiologi og
þess háttar, og frétti af
aikido fyrst í gegnum kunn-
ingja minn sem hafði verið í
Danmörku og æft þessa
íþrótt þar. Hann hafði fengið
aikido kennara hingað til
lands árið '85 sem hélt tvö
helgarnámskeið, sem við
sóttum öll, ég, Björk og Arn-
ar. Um það leyti var að
myndast hér áhugahópur um
aikido. Það var svo skömmu
eftir áramótin '91/'92 að ég
ákvað að fara að gera “eitt-
hvað” fyrir sjálfa mig. Ég
vissi ekki hvað þetta eitthvað
var, nema hvað ég vissi að
það var hvorki frúarleikfimi
né karate. Ég er vonlaus í
tækjum og fannst karate of
árásargjarnt fyrir mig, en við
Arnar, sonur minn, höfðum
einhvern tímann rætt um að
fara í karate. Einhvern veg-
inn gat ég ekki séð mig með
þann kraft sem þarf. Einmitt
þennan sunnudagsmorgun
hringdi kunningi minn í mig
og sagði mér að það væri
verið að auglýsa námskeið í
aikido hjá Gallerí Sporl. Ég
hringdi umsvifalaust þangað
og þá kom í ljós að nám-
skeiðið átti að hefjast um há-
degi. Ég vakti Arnar, spurði
hvort hann vildi koma með
mér í aikido og aldrei slíku
vant spratt hann á fæt-
ur!”Þegar við mættum
reyndist kennarinn vera
Marteinn Bjarnar, sá hinn
sami og gerði spóluna með
skálatónlistinni með mér.
Hann var fyrsti íslenski
Með Sindra, dóttursyni sínum, i fjörunni á Seltjarnarnesi: “Hann er mikið
hjá mér og þegar hann er á landinu ver hann flestum helgum með mér. Við
förum í bió, i sund í Hveragerði og í fjöruna, en oft fínnst honum gott að
vera bara “latur heima” hjá ömmu og leika sér.”
8