Vikan - 28.05.1998, Síða 16

mT-^ Sakamál
Eftir Harry Williams
^Tt//*({((/t(f/*(/t/ia/'
John sat og dreymdi dagdrauma. Það
hafði hann oft gert undanfarnar vikur
eða alltfrá því að hann fékk stóra
vinninginn í Lottóinu. 10 milljónir
króna. Það var óneitanlega hœgt að
kaupa sitt afhverju fyrir slíka fúlgu.
Og í draumunum
sat John einn að
þessu óvænta
happi. Þar kom hans betri
helmingur, eiginkonan,
livergi við sögu.
Betri helmingur! honum
fannst næstum hlægilegt að
hugsa urn hana sem slíka.
“Ef ég ætti að lýsa henni
með einu orði myndi orðið
pest liæfa best,” hugsaði
John, þar sem hann sat og
þóttist fletta dagblaðinu.
Hann virti eiginkonuna
fyrir sér í laumi.
Hvernig mátti það vera að
hann hafði einu sinni verið
hrifinn af henni? Jafnvel
elskað hana. Auðvitað
breytist maður, hugsaði
John. Og þau voru búin að
vera gift í meira en tuttugu
ár. Það breytist margt á svo
löngunt tíma. En hvað um
það. Hann skyldi ekkert í
sjálfum sér.
Hún hafði verið ráðrík frá
fyrstu tíð. Hann hafði látiö
sér það líka í fyrstu að hún
hefði frumkvæðið í ná-
kvæmlega öllu sem þau
gerðu. En nú var þetta orð-
in algjör kvöl.
Hún komst ekki frá móð-
urhlutverkinu. Siðaði hann
16
eins og barn. Ekki að gera
| þetta eða hitt. Var það hon-
um að kenna að þau höfðu
ekki eignast börn. Sannar-
lega ekki. Hann hafði látið
hana fá óspart sinn skammt
en hún hafði ekki getað
gert neitt úr honum.
Hann renndi augunum
yfir líkama hennar. Þegar
þau kynntust var hún
grönn. Eins og hrífuskaft og
þá hélt hún sig vel til. Það
var eitthvað annað uppi á
teningnum núna. Hún var
álíka löguleg og kartöflu-
poki. Og svo var líka vond
lykt af henni. Það var ekki
hans sök að þau voru hætt
að elskast. Honum reis ekki
hold. Það var auðvitað
henni að kenna.
Ég er líklega að tapa átt-
um, hugsaði John. Ég ætti
bara að sætta mig við hana
og láta röflið í henni yfir
mig ganga. Hann virti hana
aftur fyrir sér. Nei, fjanda-
kornið. Ekkert varir að ei-
lífu.
Síðustu tuttugu árin höfðu
ekki verið dans á rósunt. En
það keyrði fyrst um þver-
bak þegar hann vann þessa
álitlegu upphæð.
Kate hafði gengið af göfl-
unum. Hún vildi kaupa hitl
og þetta. Nýja uppþvotta-
vél, nýja þvottavél, leður-
húsgögn, fín föt á sjálfa sig,
málverk og flísar á svalirn-
ar. Hún gat ekki um annað
talað en að kaupa...
kaupa... kaupa...
Aldrei hafði hún spurt
hvað hann gæti hugsað sér
að gera við peningana. En
hann velktist ekki í vafa í
hvað hann ætlaði að eyða
þeim. Auðvitað í kvenfólk!
Hann ætlaði að kaupa sér
stelpur og njóta þess sem
hann hafði ekki upplifað
með konu sinni í mörg,
ntörg ár.
John lét sig dreyma um
hörundsdökkar, íturvaxnar
| stelpur. Stelpur sem létu að
öllum óskum hans og hann
gat vafið um fingur sér. Þær
kveiktu í vindlinum hans,
nudduðu hann og struku.
Og hann þurfti ekki annað
en að gefa þeim merki til
þess að þær drægu af sér
spjarirnar, lilbúnar í tuskið.
Og þær voru þarna í röðunt.
Hann ætlaði að njóta þeirra
þegar... Já, þegar hæfilegur
tími væri liðinn.
Hann virti fyrir sér hendur
sínar. Hendur. sem senn
mundu strjúka mjúka meyj-
arkroppa. En áður en að
því kæmi þurftu þessar
hendur að vinna annað
verk - að drepa. Nokkuð
sem þær höfðu aldrei gert
áður og myndu ekki gera
nema einu sinni. En enginn
myndi láta sér detta það í
hug að þær hefðu unnið
slfkt afreksverk.
Það var kaldhæðni örlag-
anna að gamall vinur Johns
hafði komið í heimsókn.
Hann Ben, sem var með
honum í stríðinu í Víetnam.
Þeir höfðu rifjað upp sitt-
hvað sem þar dreif á dag-
ana. Það hafði verið heilt
helvíti að skríða í fenjum og
frumskógum og eiga við Ví-
etkongarana sem voru út-
smognir og miskunnarlaus-
ir. En það hafði líka verið
gaman að skemmta sér í
Saigon. Stelpurnar þar voru
vitlausar í bandarísku her-
mennina og hann og Ben
höfðu meira að segja farið í
keppni um hvor kæmist yfir
fleiri í einu helgarleyfinu.
En þessir dagar skelfingar
og sælu tóku enda. Auðvit-
að var það ekkert spenn-
andi að koma heim aftur og
taka til starfa í bankanum