Vikan - 28.05.1998, Side 44

f/ilCJHt f/(({íc/tt...
Eiginmaðurinn og claður
Kæri félagsráögjafi
Hulda Gudmundsdóítir
félagsráðgjafi svarar bréfum
lesenda.
Fvllsta trúnaðar er gætt og bréf
birl undir dulefni.
Sendið bréfin til: „Kæra Hulda“
Vikan, Seljavegi 2 101
Reykjavík.
Hægt er að hringja í símsvara
Vikunnar sími: 515-5690
IVf ér er sagt aö ég sé sjúklega af-
brýöisöm. Maöurinn minn er
myndarlegur, opinn »g skemmti-
legur og hefur gaman af aö dansa.
Viö förum stundum út meö vina-
fólki okkar og þá enda kviildin
alltaf meö hávaöarifrildi. Sjálfri
finnst mér best aö sitja viö borð
og spjalla á skcmmtistööum, en
maöurinn minn vill sífcllt vera úti
á dansgólfinu. Þaö þýöir auövit-
aö að þegar hann er ekki að dansa
viövinkonurokkar,þábýöurhann
bara einhverri og cinhverri upp.
Eg skil vel aö hann vilji dansa eitt-
hvaö á biillum, en mér tinnst hann
of glaölegur þegar hann er að
dansa viö bláókunnugar stúikur
og tala viö þær. Hann fullyröir aö
hann myndi aldrei halda fram hjá
mér en ég er ekki viss. Er það ekki
merki um daöur og aö hann sé til
í slaginn aö geta ekki setiö kyrr
hjá konunni sinni og vinunum sem
hann fer með út á ball? Ekki segja
inér aö fara í dansskóla svo ég geti
dansaö viö hann, ég hef engan
áhuga á slíku.
liestu kveðjur,
ein 46 ára
Kæra „46 ára”
Þakka þér kærlega l'yrir bréfið.
Einn ai' þínum möguleikum er að
gleðjast yl'ir og vera slolt af því
hve maðurinn þinn er flinkur og
limur í danslistinni og skemmti-
legurog vinsæll. Þú kýsl frekarað
sitja við borð og ræða málin sem
gelurlíka veriðágættogskemmli-
legt og þú hefur fullan rétt á þínu
sjónarmiði. Fólk er ólíkt og það
þarf að læra að sætta sig við það
og forðast ölund og afbrýðisemi
sem eiga rætur í vanmetakennd
og vantrausli sem olt vindur upp
á sig. Þú þarfl að huga að og meta
þína sterku þætti og byggja upp
aukið traust á ntanninum þínum.
Þið þyrl'tuð að þróa og rækta l'leiri
áhugamál í sameiningu þar sem
þið gelið gert margt sameiginlegt
sem gefur lífinu aukinn tilgangog
lyllingu.
Foreldrarnir vilja ráða
hvað ég lœri
Kæra Hulda
Mér fannst mjög gaman að
lesa svörin frá þér í síðasta
blaði og vona að þú getir
hjálpað mér. Eg er tvítug og
eraðljúkastúdentsprófi.Mig
dreymir um að læra hár-
greiðslu, en foreldrar mínir
taka það ekki í mál. Pabbi er
lögfræðingur og mamma
hjúkrunarfræðingur og þau
segja að ég VERÐI að fara í
Háskólann. Eg er orðin
hundleið á bóklegum fögum
eftir öll þessi ár og mér er sagt
að ég hafi allt til að bera til
að verða góð hárgreiðslu-
kona. Ef ég hlýði ekki for-
eldrum mínum segja þau að
ég verði að sjá um mig sjálf.
Þau vilja ekki styðja mig í
iðnnámi en segja að ég geti
búið áfram heima í fríu fæði
og húsnæði fari ég í Háskól-
ann. Hvort á ég að hlýða þeim
eða fylgja sannfæringu minni
með öllu því basli sem því
mögulega getur fylgt? Finnst
þér rétt af foreldrum að
ákveða fyrir börn sín hvað
þau eigi að verða?
Eg vona að ég þurfi ekki að
bíða eftir svari þangað til í
sumar!
Kœrar kveðjur
Halla
Kæra Halla
Þakka þér kærlega fyrir
bréfið. Það gerist oft að for-
eldrar vilja að börn sín feti í
fótspor þeirra í námi og starfi
eða nái jafnvel enn lengra en
þeim sjálfum finnst þeir hafa
náð. Og enginn vafi er á því
aðforeldrarþínirviljaþérvel.
En nú ert þú fullorðin og
mikilvægt er til lengri tíma lit-
ið að þú leggir út á starfsbraut
sem þér líður vel með og án
þess að liafa sektarkennd.
Hárgreiðsla er mjög merki-
leg starfsgrein. Hún er í senn
iðngrein og listgrein sem
gengur út á það að framkalla
persónuleikaeinkenni
manneskjunnar, velja og
hanna klippingu og stíl sem
á best við í hverju tilviki. Ég
hygg þú eigir að láta þína eig-
in löngun ráða í þessu vali
þrátt fyrir andstöðu foreldr-
anna. Fari svo að þú skiptir
um skoðun geturðu alltaf síð-
ar söðlað um og þá e.t.v. val-
ið annað nám.
Bestu kveðjur, Hulda
Mér leiðist!
Agæti félaysráðgjafi
Fyrst vil ég fá að þakka Vik-
unni fyrir það framtak að
bjóða upp á þjónustu sem
þína. Mér hefur lengi þótt
vanta eitthvað þessu líkt í ís-
lensk tímarit, en les gjarnan
svona greinar í erlendum
blöðum.
Eg stend á erfiðum tíma-
mótum og er að velta fyrir
mér hvort þú getir ráðlagt
mér hvað ég á að gera. Eg er
að verða sjötug og hætti að
vinna úti fyrir hálfu ári. Fyrst
í stað naut ég þess að eiga
tíma fyrir mig. Þá fór ég í
heimsóknir og í leikhús, en
nú finnst mér ég hafa allt of
mikinn tíma og veit ekki
hvernig ég á að verja honum.
Mér býðst að taka að mér
sjálfboöaliðastarf en finnst
þrúgandi að binda mig aftur.
Eg stend á algjörum kross-
götum og held jafnvel að ég
verði alveg eins óánægð ef ég
bind mig aftur til að mæta á
ákveðnum stað á ákveðnum
tíma. Eg hef ekki mörg
áhugamál og finnst efc
nándar eins skemmtilegt
núna að heimsækja vini mína
og mér fannst fyrst eftir að ég
hætti að vinna úti. Helduröu
að ég hafi gott af að fara út á
vinnumarkaðinn aftur, þótt í
ólaunað starf sé, eða á ég að
leita annarra leiða?
fíestu kveðjur,
ein sem vann úti í 50 ár
Kæra „ein sem vann úti í 50
ár”
Þakka þér fyrir áhugavert
bréf. Þetta er algengt vanda-
mál, sem þú kemur inn á, og
það að þú skulir skrifa og að
þig langar til að breyta lífi
þínu sýnir að í þér býr lífs-
orka og áhugi. Þetta eru erf-
ið tímamót, en geta þó gef
ýmsa möguleika ef vel er
haldið. Eg mæli eindreg'
með því að þú rifjir upp gör
ul hugðarefni eins ogað sækja
leikhús og óperu. Slíkt aut
ar andann. Einnig að þú reyn-
ir fyrir þér á sviði góðgerðar-
starfsemi og líknarmála. Þac
er síður en svo neitt að ]rví ac
vera bundin við eitthvað aé
hæfilegu marki. Slíkt skapa
fasta punkta og stuðlar að li 1-
gangi og öryggistilfinningu.
Enn einn möguleiki er að
sækja námskeið, fara e.t.v. í
Tómstundaskólann,
spila bridge. Ég legg samt
hvað mesta áherslu á ofan-
greind sjálfboðaliðastörf.
Það er gefandi fyrir þig sjálfa
að geta stutt og örvað aðra
og margt bendir til að þú haf-
ir miklu að miðla.
Bestu kveðjur, Hulda
Bestu kveðjur, Hulda