Vikan - 15.03.1999, Qupperneq 10

Texti: Jóhanna Harðardóttir
Myndir: Gunnar Gunnarsson
Systurnar Dagný og Gréta
eru giftar bræðrunum
Friðrik og Ingólfi
„Við bræðurnir vorum bara úti að keyra á rúntinum þegar þær birtust
og flekuðu okkur!“ segir Friðrik og það verður almennur hlátur í stof-
unni. Það er einstaklega stutt í kátínuna hjá þessu hjónapari, tveim
systrum og tveim bræðrum sem eru gift innbyrðis.
Nei, þetta var sko
ekki svona,“ segir
Gréta, konan hans,
og Ingólfur, mágur hennar,
tekur undir það og segir
okkur sannleikann um það
hvernig þau kynntust.
„ Við vorum nokkrir
strákar, meðal annars við
bræðurnir, á rúntinum á
okkar bíl og þær í öðrum.
Við keyrðum lengi á eftir
þeim og þegar þær stopp-
uðu stökk Arni, kunningi
okkar, út úr bílnum teygði
sig inn um hliðargluggann
og tók lyklana úr svissinum
hjá þeim. Við vorum að
safna mannskap í rútu á
sveitaball austur að Hvoli
og þær fengu ekki lyklana
aftur fyrr en þær voru búnar
að lofa að koma með okk-
ur.“
„ Og við fórum með þeim
og meira að segja fórum við
nokkra hringi á rúntinum
með þeim líka,“ segir Dag-
ný.
„ Við sögðum þeim að við
værum af dönskum kon-
ungsættum og þær féllu al-
veg fyrir því“ segir Friðrik.
„Já, en svikin komust upp
og við erum enn í sárum
systurnar," segir önnur
þeirra og enn er hlegið
tröllahlátri.
í sama brúðar-
kjólnum
Þannig byrjaði ævintýrið um
systurnar tvær sem giftust
bræðrunum tveim. Gréta og
Dagný Guðmundsdætur
voru aldar upp í hópi sex
systkina við Rauðhóla, rétt
austan Reykjavíkur. Það er
þriggja ára aldursmunur á
þeim systrunum og þær hafa
verið mjög samrýndar allt
frá því þær voru smábörn.
Bræðurnir Friðrik og
Ingólfur Jónssynir voru ald-
ir upp í Bústaðahverfinu
sem var eiginlega uppi í
sveit líka á þessum tíma.
Það er líka þriggja ára ald-
ursmunur á þeim og þeir
hafa líka alltaf verið vinir
síðan í bernsku.
„ Við fjögur þekktumst
ekkert á þessum árum. Það
var ekki fyrr en þarna á
unglingsárunum að við
kynntumst öll á rúntinum
sama kvöldið en ástin
kviknaði ekki strax hjá
neinu okkar. Það var ekki
fyrr en nokkrum mánuðum
seinna sem Dagný og
Ingólfur byrjuðu að vera
saman. Og svo liðu enn
nokkrir mánuðir þangað til
Gréta og Friðrik fóru að
vera saman. Dagný og
Ingólfur giftu sig líka á und-
an sem var mjög heppilegt
því þá gátum við systurnar
notað sama brúðarkjólinn,"
Þroskuðust saman
„Það eru fordæmi fyrir
svona systkinabrúðkaupum
í ættinni því móðursystur
okkar Frikka voru giftar
bræðrum,“ segir Ingólfur.
„Tengdamömmu fannst það
alveg frábær tilhögun þegar
við tókum saman, þetta er
allt mjög einfalt og þægi-
legt.“
Dagný og Ingólfur fóru
að búa og giftu sig árið 1970
en Gréta og Friðrik árið
1971. Systurnar voru góðar
vinkonur fyrir og sama
mátti segja um bræðurna og
vináttuböndin milli þeirra
styrktust enn frekar við
tengslin. „ Við höfum alltaf
verið að færast nær og nær
hvert öðru gegnum tíðina
og meira að segja núna síð-
ustu árin finnum við hvað
við erum alltaf að verða
betri og betri vinir“.
Fjórmenningarnir hafa
verið samferða allt frá ung-
lingsárunum og hafa haldið
hópinn gegnum þykkt og
þunnt. Þau hafa búið í ná-
grenni hvert við annað og
samgangurinn varð strax
mikill. Þau byrjuðu að eign-
ast börnin um svipað leiti
og eiga tvö börn hvor hjón
(eldri börn beggja hjónanna
eru fædd í ágúst og yngri í
mai!) Meðan börnin voru
lítil var t.d. farið í sameigin-
legar útilegur á sumrin og
börnin kynntust mjög vel
því þau voru nánast alin
upp saman. Nú eru þau jafn
samrýnd og foreldrarnir.
Þrátt fyrir þennan mikla
skyldleika eru þau ekkert
líkari en önnur systkina-
börn, en foreldrarnir segja
að þau hafi þó mjög lfkt
skapferli og það séu viss
ættareinkenni sem skili sér
mjög sterkt bæði í börnun-
um og barnabörnunum.
Samheldnin í fjölskyld-
unni er auðvitað mikil því
skyldleikinn er svo sterkur
og fjölskylduboðin eru
mörg og stór.
Slettist aldrei upp
á vinskapinn
„Við rífumst aldrei“ segir
Dagný.„Það er í mesta lagi
að við systurnar setjum
stundum upp ættarsvipinn,"
bætir Gréta við og enn er
hlegið.
„ Okkur kemur alveg
ótrúlega vel saman. Það er
alveg sama hvort við erum
að vinna við eitthvað eða
skemmta okkur það slettist
aldrei upp á vinskapinn.
Það er auðvitað skiljanlegt,
þetta er orðin svo löng sam-
vera og við þekkjumst öll
svo vel. Þetta byggist allt á
því að þekkja hvert annað
og virða persónuleika hvers
annars. Stundum þegjum
við saman og það er líka
mjög góð nærvera. Það
kemur oft fyrir þegar við
erum að vinna saman í hest-
húsinu eða bústaðnum að
við byrjum allt í einu að tala
um sama hlutinn upp úr
eins manns hljóði. Þetta er
eins og hugsanaflutningur,
við erum orðin svo andlega
skyld.“
„ Manstu í Valencia!?“
segir Dagný og það kemur
bros yfir allan hópinn.

10 Vikan