Vikan - 15.03.1999, Side 48

Smásaga
Lennarts meðan hann las
bréfið aftur og aftur og
reyndi að róa sig niður. Ef
hann hefði frétt af dauða
Sonju á annan hátt hefði
hann hrópað húrra. Nú var
hann alveg ráðþrota. Ef það
var rétt að hún hafði séð í
gegnum hann og vitað að
hann ætlaði sér að drepa
hana, hvers vegna í fjandan-
um hafði hún þá ekki snúið
sér til lögreglunnar?
E.t.v. var það þetta sem
hún ætlaði að ræða við mig
daginn sem ég sá bílinn
hennar fyrir tilviljun hérna
fyrir utan, hugsaði hann.
Hann hafði ekki kært sig
um nein vandræði og flýtt
sér að gefa stúlkunni í mót-
tökunni fyrirmæli um að
segja þeim sem spyrðu eftir
honum að forstjórinn væri á
fundi og það mætti alls ekki
trufla hann...
Þegar hann stuttu seinna
gægðist út um gluggann var
bíllinn á bak og burt og
engin skilaboð til hans í af-
greiðslunni. Sonja hafði
heldur ekki hringt, eins og
hún var vön að gera. Hún
hringdi oft og hótaði því að
drepa sig. Honum til mikill-
ar mæðu voru það aðeins
orðin tóm. í þetta sinn var
það aftur á móti alvara.
Hann þekkti hana nógu vel
til þess að gera sér grein
fyrir því. Og það átti að líta
svo út sem hann hafi drepið
hana!
Hún gæti hins vegar
gleymt því, hvar svo sem
hún var stödd þessa stund-
ina. Hann reyndi að róa sig
niður. Hann hafði skothelda
fjarvistarsönnun. Daginn
áður hafði hann verið á
stjórnarfundi allan daginn.
Eftir fundinn hafði hann
borðað kvöldverð með
stjórnarmönnum. Ef lög-
reglan vildi yfirheyra hann
ætti hann ekki í erfiðleikum
með að útskýra hvernig og
með hverjum hann hafði
eytt deginum. Hann hafði
verið með sama fólkinu all-
an daginn. Það var aðeins
frá miðnætti og til klukkan
korter í eitt, meðan hann
slangraði heim óstyrkur í
fótunum, eftir síðasta sjúss
kvöldsins, að hann hafði
ekki verið innan um fullt af
fólki. Það voru aðeins þessi
þrjú korter...
Svitinn spratt fram á enni
hans. Hafði Sonja e.t.v.
póstað bréfið snemma
kvölds og beðið til miðnætt-
is með að láta til skarar
skríða?
Ef það var tilfellið gæti
hann átt erfitt með að út-
skýra ferðir sínar og það
yrði sko ekki eina vanda-
málið!
9
Hann vaknaði timbraður
daginn eftir og varð að fá
sér afréttara úr vínflöskunni
sem hann geymdi í skjala-
skápnum. Hann gerði sér
grein fyrir því að sá óvani
var að verða fastur liður í
tilverunni. En hann varð að
fá sér einn til þess að losna
við skjálftann í höndunum.
Hvernig gæti hann orðið
sér úti um fjarvistarsönnun
þessar bölvuðu 45 mínútur.
Hann hafði ekki séð lifandi
sálu á götunni nema utan-
garðskonu sem rótaði í
ruslatunnu. Varla var hægt
að telja hana trúverðugt
vitni fyrir dómstólunum og
fjarvistarsönnun er aldrei
sterkari en veikasti hlekkur
hennar!
Ef grunur félli á hann
gæti lögreglan unnið út frá
þeirri kenningu að hann
gæti hugsanlega hafa skotist
heim til Sonju, skotið hana
og dulbúið morðið sem
sjálfsmorð. Hvers vegna?
Vegna þess að Sonja hafði
að öllum líkindum notað
litlu byssuna sem hann
hafði smyglað inn í landið
eitt sinn er hann kom heim
úr viðskiptaferðalagi og gef-
ið henni. Sonja hafði verið
hrædd við að vera ein eftir
að brotist var inn í næstu
íbúð. Hún fékk oft kvíða-
köst og hótaði því að fremja
sjálfsmorð ef hann skildi
ekki við konuna sína og
flytti til hennar. Auðvitað
datt honum ekki í hug að
gera það og hann var að
vona að hún hefði vit á því
nota byssuna til þess að
drepa sig.
Hann hafði sorfið númer-
ið af byssunni og það
glampaði á förin eftir sand-
pappírinn á skelplötuskaft-
inu. Fyrst í stað neitaði hún
að trúa því að með þessum
litla grip væri hægt að skjóta
einhvern f höfuðið og einu
ummerkin væru örlítið gat á
enninu. Svo læsti hún byss-
una niður í kommóðuskúffu
eftir að hann hafði brýnt
fyrir henni að þetta væri
hættulegt leikfang sem að-
eins ætti að nota í neyðartil-
fellum.
Kommóðuskúffan! hugs-
aði hann og hjartað tók
kipp í brjósti hans. Það var
ekki ólíklegt að í þeirri
sömu skúffu væri að finna
bréfin sem hún hafði ljósrit-
að og lagt fram sem fylgi-
skjal. Ef þau fyndust í íbúð-
inni um leið og líkið, snerist
málið ekki lengur um „örlít-
ið gat á enninu“ á fyrrver-
andi ástkonu - heldur um
afhjúpun og mannorðs-
morð!
Otal hugsanir flugu í
gegnum huga hans. Jafnvel
þótt engin fingraför fyndust
á byssunni gæti hann hugs-
anlega hafa skilið eftir sig
fingraför annars staðar í
næturheimsóknum sínum; í
svefnherberginu, á
viskíflöskunni, á borð-
kveikjaranum eða á glasinu
í lyfjaskápnum. Hann hafði
skipt á svefnpillunum og
öðrum sem voru baneitrað-
ar og litu nákvæmlega út
eins og svefnpillurnar.
Svo var það peran í
geymslunni. I stað þess að
gera við ljósastæðið hafði
hann breytt því í dauða-
gildru. Hann aftengdi út-
sláttaröryggið í anddyrinu
og næst þegar hún skipti um
peru fengi hún lífshættuleg-
an straum í sig. Hann sá það
núna að enginn mundi
ákveða að fremja sjálfsmorð
á þennan hátt. Það mundi
vera auðséð að einhver ann-
ar hefði skipt um pillurnar
og fiktað við perustæðið.
48 Vikan