Vikan - 19.10.1999, Side 6

Texti: Steingerdur Steinarsdóttir
Myndir úr einkasafni
(Margrét Hr
lætur hjartað
Sumt fólk virðist finna
lífsfyllingu og hamingju í
því að sinna um aðra og
hjálpa þeim. Margrét
Hróbjartsdóttir er siík
manneskja. Hún hefur
árum saman stutt við
börn sem hún kynntist í
starfi sínu sem hjúkrun-
arkona og trúboði í Afr-
íku. Hjá henni og manni
hennar búa um þessar
mundir ung eþíópísk
hjón sem þau eru að
styðja til mennta og auk
þess eiga þau fljótlega
von á dreng sem er um
það bil tíu ára og þau
tóku að sér þegar hans
eigin faðir yfirgaf hann.
Margrét og
maður
hennar
Benedikt
Jasonarson
fóru fyrst sem trúboðar til
Konsó í Eþíópíu fyrir fjörutíu
og tveimur árum. Þau voru
nýgift og hann hafði lokið
námi frá kristniboðsskóla í
Noregi. Skólabróðir Bene-
dikts, séra Felix Olafsson og
kona hans Kristín Guðleifs-
dóttir, höfðu farið á undan
þeim og lagt grunninn að ís-
lenskri kristniboðsstöð í Kon-
só. Þegar Margrét og Bene-
dikt taka við eru aðstæður enn
frumstæðar þó var kominn lít-
ill skóli og sjúkraskýli var á
staðnum sem Ingunn Gísla-
dóttir hjúkrunarkona veitti
forstöðu.
„Við bjuggum í skólahúsinu
í einni skólastofunni. Þar var
moldargólf og moldarveggir
sem að vísu höfðu verið púss-
aðir og málaðir en allt var á
byrjunarstigi. Fáir sem kunnu
að lesa og skrifa og við feng-
um ekki tíma til að læra am-
6 Vikan
harísku sem er opinbert ríkis-
mál í Eþíópíu. Konsómenn
tala eigið tungumál en það var
lögbundið að öll kennsla,
predikun og allt prentmál væri
á amharísku. í stað þess að
geta numið hana af kennara
urðum við að læra hana af
munni fólksins og bjarga okk-
ur sem best við gátum.
Fyrirburi á hitapoka í
pappakassa
Þegar við komum til Konsó
var fólkið þar satansdýrkend-
ur, þ.e. það trúði á hin illu öfl í
heiminum og óttaðist þau.
Heitið á hinu illa er meira að
segja sama orðið og við notum
eða Satan. Sumir höfðu að
vísu einhvern grun um að til
væri góður guð en Satan var
þeim mjög nálægur. Allt illt
sem henti var honum að
kenna og til að blíðka hann
varð stöðugt að fórna honum
einhverju, því sem landið gaf
þeim eða mannslífum jafnvel
börnum. Satan sagði sjálfur til
um hvaða fórnar hann krefðist
í það og það skiptið gegnum
seiðmenn sína og það varð að
hlýða annars var voðinn vís.
Lamitta áður en Margrét
»g Bencdikt tóku hann að
sér og vonleysið skín úr
aiiguni hans.
Afríkubúar eru ákaflega glað-
værir og kurteisir hið ytra svo
fáir gátu ímyndað sér hversu
mikið andlegt myrkur ríkti
meðal þeirra. Þegar boðskap-
ur Jesú laukst síðan upp fyrir
þeim varð bylting í lífi þeirra.
Eg vann í sjúkraskýlinu með
Ingunni og lærði mikið af
henni. Ég var Verslunarskóla-
gengin en hafði alltaf ætlað
mér að læra hjúkrun. Það
gafst ekki færi til þess áður en
ég fór til Konsó í fyrsta sinn.
Þegar Ingunn fór í frí var ég
ein með skýlið og jafnvel áður
en ég lærði hjúkrun varð ég að
gera ýmislegt sem bara læknar
gera hér. Ég treysti á Guð
þegar slíkar aðstæður komu
upp og hann brást mér ekki.
Fljótlega eftir að við komum
fóru okkur að berast nýfædd
börn. Konsómenn trúðu því
að þegar mæðurnar dóu af
barnsförum þá væri barnið
haldið illum anda. Víða í Afr-
íku eru þessi börn borin út en
þarna var þeim ekki gefið að
borða svo þau vesluðust upp.
Fyrsta barnið sem komið var
með til okkar var lítil stúlka.
Hún var fyrirburi og ákaflega
lítil. Við Ingunn komum henni
fyrir í pappakassa sem við
héldum jöfnum hita í með
hitapoka. Þessum gömlu úr
gúmmíi sem maður fyllir sjálf-
ur með heitu vatni og héldum
í henni lífinu með mjólkur-
blandi. Hvað eftir annað vor-
um við vissar um að hún
myndi deyja en þessi stúlka er
á lífi enn í dag. Seinna var hún
send áfram á barnaheimili á
norskri kristniboðsstöð.
Næsta barn sem við tókum
að okkur var drengur og við
skírðum hann Pál eða Pálos.
Skömmu síðar urðu börnin
svo þrjú. Ingunn var í fríi og
ég var kölluð upp í fjallaþorp
fyrir ofan kristniboðstöðina til
að hjálpa konu sem var búin
að fæða en fylgjan var föst. Ég
sá strax að konunni hafði nán-
ast blætt út og ekki var mikil
von um að hægt væri að bjarga
henni. Ég beygði mig samt
niður og gerði mig líklega til
að losa fylgjuna en þá dó hún í
höndunum á mér. Á mér skall
strax grátbylgja en fólk þarna
syrgir hástöfum. Ég sam-
hrygðist fólkinu kvaddi og fór
heim. Aðstandendur komu
síðan með telpuna til okkar
einum eða tveimur tímum síð-
ar.
Börnin skilin eftir
Ég var ein með sjúkraskýlið
og Páll var ekki nema fimm
mánaða. Litla telpan sem við
kölluðum Lydíu var veik frá
fæðingu. Þegar hún var nokk-
urra mánaða gömul fórum við
með hana til læknis. Þangað
var 500 km leið og rigningar-
tíminn genginn í garð. Við
komumst ekki á leiðarenda
gegnum aurinn og urðum að
snúa við og urðum innlyksa á
norsku barnaheimili sem tek-
ur að sér munaðarlaus börn.
Hjúkrunarkona þar taldi mig
á að skilja Lydíu eftir, því það
væri of erfitt fyrir mig að
hugsa um bæði börnin og
sjúkraskýlið. Þetta var mikil
andleg barátta fyrir mig en að
lokum lét ég undan. Tveimur
árum síðar fórum við heim í
frí og þá varð ég að skilja Pál
eftir á sama barnaheimili.
Hann var tveggja og hálfs árs.