Vikan - 19.10.1999, Qupperneq 7

Þá var ekki talið gott fyrir
þeldökk börn að alast upp í
hvítra manna landi. Eg vildi
hins vegar að ég hefði látið
hjartað ráða. Ef ég hefði verið
eldri, hugrakkari og vitað það
í sálarfræði sem ég veit nú
hefði ég aldrei gert þetta. Að
skilja börnin eftir er nokkuð
sem ég hef alla tíð iðrast."
Margrét notaði tækifærið á
meðan þau voru í fríi og lærði
hjúkrun í Noregi. Hún og
Benedikt fara síðan aftur út
og eru í þrjú ár á annarri
kristniboðsstöð. Þá vann hún
á sjúkrahúsi með Jóhannesi
Ólafssyni, lækni, og konu hans
Áslaugu Johnsen, hjúkrunar-
fræðingi. Þau koma síðan al-
komin heim árið 1975 og Mar-
grét fer að vinna á barnageð-
deild hér en hún hafði sérhæft
sig í geðhjúkrun. Það er svo
árið 1990 að þeim býðst að
fara til Senegal til að leysa af
Helga bróður Margrétar sem
þar var trúboði.
„Við tókum okkur til á efri
árum og skelltum okkur út til
Brussell að læra frönsku," seg-
ir Margrét. „Það var brjálæði
en við lærðum nóg til að geta
bjargað okkur og haldið
kristnar andaktir. Ég var orðin
þetta fullorðin en ég hafði
óbilandi kjark og hoppaði út í
allt sem fólkinu í kringum mig
þótti stappa nærri bilun. Mér
var gefin einhver kraftur og
gleðin af að vera aftur komin
til Afríku gaf mér aukinn
styrk. Ég vann eins og þjarkur
og ef eitthvað hefði komið
fyrir með þá sjúklinga sem ég
sinnti hefði ég getað lent í
miklum vandræðum. En ég
var alltaf bænheyrð. Ég bað
Það urðu fagnaö
arfundir þegar
Margrét hitti
Lamitta um síð-
ustu áramót.