Vikan - 19.10.1999, Qupperneq 46

Framhaldssaga
það sem ég ætla mér að
gera. Góða nótt Julian,
sagði hún. Ég elska þig.
Það var dimmt í ganginum
og allar dyr lokaðar. Elise
læddist berfætt eftir gangin-
um. Hún stansaði fyrir utan
herbergi Hildy og hræðilegri
hugsun skaut upp í kollinn á
henni. Christian vaknaði
stundum á nóttinni og þá
læddist hann inn til systur
sinnar og svaf í rúminu
hennar. Hvað ef... Hún
hlustaði fyrir utan dyrnar en
heyrði ekkert.
Hún hélt áfram eftir gang-
inum. Herbergi Christians
var innst til vinstri. Hún
opnaði dyrnar, læddist inn
og lokaði hljóðlega á eftir
sér. Allt var hljótt þegar hún
læddist að rúminu. Strákur-
inn lá undir sænginni.
Hún lyfti hnífnum. Hníf-
urinn smaug í gegnum sæng-
ina.
I sama augnabliki opnuð-
ust dyrnar og ljósið kvikn-
aði. Elise hrökk í kút og
starði á Julian sem kom æð-
andi inn í herbergið. Hún
heyrði hann segja eitthvað
en gat ekki greint orðin.
Hann sneri sér að henni.
Hvað hefur þú gert Elise?
sagði hann. Hvar er Christi-
an? Hvar eru þau öll? Hvað
hefur þú gert þeim?
Elise benti á rúmið. Hann
er þarna, hvíslaði hún. Ég er
búin að drepa hann!
Andlit Julians var eldrautt
af reiði. Hann ýtti sængina
til hliðar. Þú ert geðveik,
Elise, öskraði hann. Það er
enginn í rúminu. Þau eru
farin! Þau eru öll farin!
Francesca, Hildy og Christi-
an!
Elise starði á hann. Hvað
átti hann við?
Veist þú eitthvað sem gæti
komið mér að gagni við að
finna þau? spurði hann
hörkulega.
Elise lokaði augunum.
Kaiser, hugsaði hún. Þau
hljóta að hafa farið með
honum. Kaiser var þekktur
maður og það yrði auðvelt
að hafa uppi á honum. Þá
gæti Julian talið Francescu
og börnin á að koma aftur
heim. Hún opnaði augun og
horfði á bróður sinn. Ég veit
ekkert, Julian. Hún hristi
höfuðið. Ég veit nákvæm-
lega ekki neitt.
Það voru aðeins fjórtán
klukkustundir frá því þau
lögðu af stað frá Nantucket
en Kaiser fannst þær vera
fjörutíu. Vindurinn var nap-
ur og Hildy og Christian
urðu að halda sig í skjóli
undir dekki. Francesca var
uppi og hann hafði reynt að
halda uppi samræðum við
hana en gefist upp þegar
hann fann að hún hlustaði
ekki á hann. Þögn hennar
veitti honum tækifæri til
þess að hugsa og reyna að
átta sig á lilfinningum sín-
um. Hann hugsaði ekki um
framtíðina, hann vissi ekki
einu sinni hvort þau
Francesca ættu yfirhöfuð
einhverja framtíð saman.
Hann hafði tekið þau með
sér vegna þess að hann
elskaði hana. Hann hafði
lofað því að spyrja hana
einskis og við það ætlaði
hann ætlaði að standa.
Næsta skref var undir henni
komið.
Þau komu að Shelter-eyjum
rétt áður en myrkrið skall á
og köstuðu akkeri við aust-
urströndina. Við verðum
hér f nótt, sagði hann.
Mig langar til þess að kyssa
þig, sagði hún lágum rómi
og áður en hann áttaði sig
hafði hún tekið utan um
hann og kysst hann. Ég veit
að ég á ekki að gera þetta,
hvíslaði hún, en mig langar
til þess að njóta ásta með
þér í nótt. Ég þarfnast þess!
Mig langar til að njóta ásta
af fúsum og frjálsum vilja.
Ekki bara af skyldurækni.
Hann faðmaði hana að sér.
Hún þráði hann. Það var
það eina sem skipti máli á
þessari stundu. Seinna kæmi
í ljós hvað framtíðin bæri í
skauti sér.
Bátur þeirra lagðist að
bryggju í Greenport rétt fyr-
ir dögun og Kaiser fór í land
um leið og verslanirnar opn-
uðu. Francesca og börnin
urðu eftir um borð af
hræðslu við að einhver bæri
kennsl á þau.
Seinna meir bölvaði hann
sjálfum sér. Það voru viss
teikn á lofti sem hann hefði
átt að koma auga á. Kátur