Vikan - 26.10.1999, Blaðsíða 45

EftirDiane Guest. Þórunn Stefánsdóttir þýddi.
að leita að Juliette átján
árum síðar. í staðinn fann
hann mig. Hann hefndi sín á
henni með því að giftast
mér!
Hvað gerðir þú eftir að þú
fannst myndirnar?
Ég hringdi í stjúpa minn og
spurði hann hvort mamma
hefði einhvern tíma breytt
um nafn. Þegar hann játti
því grátbað ég hann að
koma undir eins. Tárin
streymdu niður kinnar
henni. Ég hefði aldrei átt að
gera það! Ég vissi að hann
var hjartveikur en ég hugs-
aði bara um sjálfa mig.
Hann kom og ég sagði hon-
um allt af létta. Ég hefði átt
að vita að hann þyldi það
ekki. Hún leit hjálparvana á
Kaiser. En ég þarfnaðist
hjálpar! Mér varð hugsað til
barnanna minna. Ég hafði
eignast þau með föður mín-
unt og kannski yrðu þau
sinnisveik. Og stjúpi minn
var læknir. Hann var sá eini
sem ég gat snúið mér til, sá
eini sem hugsanlega gat
hjálpað mér og gefið mér
svör.
Hvað sagði hann? spurði
Kaiser.
Hann dó áður en hann gat
sagt eitt einasta huggunar-
orð. Hjarta hans þoldi ekki
áfallið. Á þeirri stundu hefði
ég fúslega tekið mitt eigið líf
en ég gat það ekki barnanna
vegna.
Var það þess vegna sem þú
ákvaðst að drepa þig og
börnin á ferjunni? spurði
hann varlega.
Ég ætlaði alls ekki að drepa
okkur! Þetta var fyrsta
aumkvunarverða flóttatil-
raunin mín. Julian kom
fljúgandi þegar hann frétti
af dauðsfalli stjúpa míns og
ég heimtaði skýringu. Ég
sagði honum að ég vildi fá
skilnað á stundinni; ég gæti
ekki hugsað mér að vera ná-
lægt honum stundinni leng-
ur. Veistu hvað hann gerði?
Hann hló! Ef þú yfirgefur
mig Francesca mun ég segja
öllum sannleikann, sagði
hann. Hugsaðu þér hvað
Hildy verður hissa þegar
hún heyrir að mamma henn-
ar er jafnframt systir hennar.
Og pabbi hennar er jafn-
framt afi hennar. Það verður
gaman fyrir hana að reyna
að útskýra það fyrir vinum
sínum. Það er að segja ef
þau hafa þá ekki þegar lesið
um það í blöðunum!
Francesca faldi andlitið í
höndum sér. Á þeirri stundu
uppgötvaði ég að hann er
geðveikur og að hann myndi
aldrei sleppa mér. Mín eina
von var sú að ég gæti flúið
frá honum. Ef við kæmumst
undan gætum við skipt um
nafn og séð til þess að hann
fyndi okkur aldrei. Ég
klæddi börnin í björgunar-
vesti áður en við stukkum
fyrir borð. Ég var nógu vit-
laus til þess að halda að
okkur mundi takast þetta,
en einn farþeganna kom
auga á okkur.
Julian gaf öllum þá skýringu
að ég væri miður mín af sorg
eftir dauða stjúpa míns og
hvað gat ég sagt? Að ég hafi
verið að flýja frá föður mín-
um? En ég gaf aldrei upp
vonina og svo hitti ég þig.
Og hvað nú? Heldur þú að
Julian þvingi þig til þess að
búa áfram með honum?
Hann vill ekkert lengur hafa
með mig að gera. Nú vill
hann fá Hildy!
Guð minn góður! Af hverju
segir þú það?
Ég hef séð það í augunum á
honum. Og Hildy sagði mér
að hann hafi kysst hana á
munninn. Og nú er enginn
til þess að gæta hennar!
Kaiser var staðinn upp. Ég
skal sjá til þess að börnin
verði farin úr hans vörslu
áður en dagurinn er liðinn.
Hann kyssti hana á ennið.
Ekki gefast upp, ástin mín.
Það er eitt gott við þetta allt
saman, sagði hún. Ég fer ör-
ugglega til himna þegar ég
dey. Ég hef þegar verið í
helvíti!
Þremur klukkustundum síð-
ar kom Kaiser til baka. Það
hafði ekki verið auðvelt að
fá saksóknarann til þess að
koma með dómsúrskurð urn
það að Francesca mætti fara
frjáls ferða sinna gegn trygg-
ingu. Kaiser hafði fyrst
höfðað til hans sem lög-
manns, síðan sem gamals
vinar og að síðustu gaf hann
sig. En þegar kom að börn-
unum var hann fastur fyrir.
Svo lengi sem ekkert kemur
fyrir þau hef ég ekkert í
höndunum, sagði hann
ákveðinn. Ef Francesca get-
ur komið með sönnunar-
gögn sem benda til þess að
Julian sé í raun og veru faðir
hennar get ég gefið út hand-
tökuskipun á hann, hélt
hann áfram. En það tekur
tíma.
Loksins kom Francesca í
fylgd fangavarðar og Kaiser
lagði hendurnar yfir axlirnar
á henni. Komum okkur héð-
an, sagði hann. Ég hringdi í
frú Minstrell og hún sagði
mér að Julian og börnin
væru á eyjunni. Við verðum
að fara beint út á flugvöll.
Þegar við höfum komið
börnunum í burtu getum við
farið til saksóknarans með
bréfin sem þú fannst. Hann
segir þau nægja til þess að
hægt sé að handtaka Julian.
Francesca var svo föl að
hann var hræddur um að
það væri að líða yfir hana.
Bara að við komum ekki of
seint, sagði hún örvænting-
arfull.
Hildy hljóp upp stigann.
Hún hafði aldrei verið svona
hrædd. Julian hafði sagt
Christian að hér eftir yrði
hann að sofa í sínu eigin
herbergi. Hann mætti ekki
lengur laumast inn til systur
sinnar á nóttunni. Augu
Christians fylltust af tárum
en Hildy hafði ekki þorað
að segja neitt til þess að
hugga hann.
Hún læddist inn tii bróður
síns og lokaði á eftir sér.
Hann sat á rúminu sínu og
hún var miður sín þegar hún