Vikan - 26.10.1999, Blaðsíða 56

Lífsreynslusam
Við mæðgurnar þiáumst
af matargræðgi
Ást, hatur og
hamborgarar
Ellefu ára dóttir mín erfði
brúnt silkimjúkt hárið,
spékoppana og fallegu húð-
ina frá mér. En því miður er
hún líka eins feit og ég. Hún
hefur tileinkað sér óheilsu-
samlegar matarvenjur mínar
og það hefur komið illilega
niður á sjálfsmynd hennar
nú þegar hún er á viðkvæm-
um aldri. Hún sagði nýlega
við mig að sér liði mjög illa
andlega og að hún væri
þunglynd, en það varð til
þess að ég varð andvaka
heila nótt og hef hugsað
stöðugt um þessi mál síðan.
Það er nógu erfitt að vita til
þess að barninu manns líði
illa en þó er öllu verra þegar
maður sjálfur á sök á vanlíð-
an barnsins síns. Það er
óbærilegt til þess að hugsa
að litla stúlkan mín hafi
„erft" eitthvað svo neikvætt
frá móður sinni.
Líkamsþyngd mín hefur
verið vandamál frá því að ég
man eftir mér. Elsta minning
mín er af móður minni þar
sem hún stóð yfir mér ásak-
andi á svip og sagði: „Ekki
borða svona mikið!" Nú er
dóttir mín í sömu sporum og
ég var hvað ofþyngd varðar
og er að fást við jafnvel enn
meiri yfirþyngd en ég var að
glíma við á hennar aldri.
Hún er bæði þyngri og
daprari en ég var. Mig lang-
ar til að deyja þegar ég
hugsa um angist hennar.
Að öllu öðru leyti eigum
við eins dásamlegt mæðgna-
samband og hugsast getur.
Eg er kennari og dóttir mín
er mjög námfús, þannig að
við eyðum miklum tíma
saman í námið og þær
stundir eru okkur dýrmætar.
Við eigum sömu uppáhalds-
þætti í sjónvarpinu og okkur
finnst mjög gaman að fara
saman í bíó og rækta sam-
band okkar við ættingja og
vini. Við tvær erum mjög
nánar og ég veit að mörgum
finnst við öfundsverðar af
þessu djúpa og ástríka til-
finningasambandi okkar.
Hins vegar vofir yfir okkur
hinn ömurlegi raunveru-
leiki, sem er að við þjáumst
báðar af offitu. Við eigum í
sameiginlegri baráttu við að
hemja þráhyggjukennt ofát.
Þetta snýst um ást, hatur og
hamborgara.
Hún er hunsuð af
bekkjarfélögum sínum
Flestir halda að það versta
sem geti komið fyrir feit
börn sé að þeim verði strítt í
skólanum. Dóttur minni
hefur vissulega verið strítt,
en þó ekki eins mikið og ég
hafði búist við, þegar ég
hugsa um mína eigin reynslu
sem feit stelpa í barnaskóla.
Það er samt ekki stríðnin
sem hefur kvalið dóttur
mína hvað mest heldur sú
staða að hún er hunsuð af
bekkjarfélögum sínum. Hún
fær enga athygli frá þeim og
henni finnst meira að segja
kennarinn sniðganga sig að
vissu marki. Það vill enginn
sitja hjá henni í tímum og
það virðist eilíft vandamál
að fá einhvern til þess. Þrátt
fyrir að óneitanlega fari
mikið fyrir henni sökum lík-
amsþyngdar, þá upplifir litla
stúlkan mín sig ósýnilega.
Eg spurði hana nýlega hvort
krakkarnir í skólanum væru
vondir við hana en hún svar-
aði því til að það væru þeir
ekki en hins vegar stæði
þeim alveg á sama um hana.
Hún væri hvorki fugl né
fiskur í þeirra augum.
Mér finnst þessar aðstæð-
ur okkar vægast sagt ömur-
legar og þrái heitar en nokk-
uð annað að við mæðgurnar
getum unnið bug á þessu
átröskunarvandamáli í sam-
einingu og byrjað nýtt líf. Ég
er búin að vera í megrun frá
því að ég man eftir mér og
hef reynt alla megrunarkúra
sem til eru. A mínum yngri
árum náði ég stundum af
mér 20 kílóum í einhverjum
kúrnum og eftir því sem tal-
an á vigtinni fór lækkandi
jókst sjálfstraustið. Þá
kynntist ég stundum karl-
mönnum sem ég fór að vera
með en þegar samböndin
gengu ekki hellti ég mér út í
stjórnlaust át og bætti á mig
40 kílóum á mjög skömmum
tíma. Þetta var algjör víta-
hringur sem ég er enn föst í.
Ég ólst upp við þannig
heimilisaðstæður að fjöl-
skyldumeðlimir voru alltaf í
megrun. Það voru aðallega
móðir mín og systir. Matur
var annað hvort stimplaður
góður eða slæmur og það
var enginn meðalvegur í
þeim efnum. Þetta hafði þau
áhrif á mig að slæmur matur
varð enn meira spennandi
en ella og án þess að ég sé
að kenna mínum nánustu
um offituvandamál mitt, þá
efast ég ekki um að þarna
hafi grunnurinn að víta-
hringnum verið lagður.
Dóttir mín hefur frá unga
aldri verið mjög sólgin í mat
og ég gat ekki hugsað mér
að neita henni um mat. Mér
fannst að með því að halda
mat frá henni væri ég um
leið að svíkja hana á sviði
umhyggju og ástar. Ég held
að flestir foreldrar þekki þá
tilfinningu að þeim finnist
þeir þurfa að vera ákveðnir
gagnvart börnum sínum
með mataræði. Mér finnst
t.d. hræðileg tilhugsun að
vita til þess að dóttir mín sé
svöng. Samt er ég alltaf
dauðhrædd um að hún rnissi
stjórn á mataræði sínu. A
tímabili fór ég þá leið að
Nú er dóttir mín í sömu sporum hvað ofþyngd-
ina varðar og er að fást við jafnvel enn meiri yf-
irþyngd en ég gerði á hennar aldri. Hún er bæði
enn þyngri og daprari. Mig langar til að deyja
þegar ég hugsa um angist hennar.
Það er nógu erfitt að vita til þess að barninu
manns líði illa en þó er öllu verra þegar maður
sjálfur á sök á vanlíðaninni.
56 Vikan