Vikan - 02.11.1999, Page 56

Lífsreynslusam
BARHINU FYRIR RESIU
Þegar við Jónas skildum stóðum við í þeirri trú að við
hefðum gengið vel frá öllum málum varðandi son okk-
ar. En það leið ekki á löngu áður en ég uppgötvaði að
við höfðum hugsað meira um okkur sjálf en son okkar.
Nú stóð ég frammi fyrir erfiðustu ákvörðun lífs míns.
Nú hef ég tekið þá
stærstu ákvörðun
sem ég hef nokkru
sinni staðið
frammi fyrir, ákvörðun sem ég
hef grátið yfir margar
svefnausar nætur. En ég
neyddist til þess að taka þessa
ákvörðun. Það ætti ekki að
vera erfitt að gera sér í hugar-
lund hver sé erfiðasta ákvörð-
un sem nokkur rnóðir getur
staðið frammi fyrir: Að afsala
sér forræði yfir barni sínu og
verða „helgarmamma". Að
baki ákvörðunarinnar er löng
og saga.
Eiríkur var rúmlega fjög-
urra ára þegar við pabbi hans
gáfumst upp á því að reyna að
bjarga hjónabandi okkar. Við
höfðum lengi reynt að gera
okkar besta en að síðustu gát-
um við ekki meira. Við vorum
tilfinningalega uppurin, við
vorum sjaldan sammála og rif-
umst út af minnstu smáatrið-
um. Við erum bæði sjálfstæð
og stíf á meiningunni og ástin
sem hafði blómstrað fyrstu tvö
árin í hjónabandi okkar var nú
aðeins svipur hjá sjón. Það er í
rauninni undarlegt að svo geti
farið í sambandi tveggja ein-
staklinga sem eitt sinn elskuð-
ust heitt og áttu barn saman.
En því miður er þetta stað-
reynd sem æ fleiri hjón standa
frammi fyrir.
Erfiðleikarnir í hjónaband-
inu hófust fljótlega eftir að Ei-
ríkur fæddist. Kannski vorum
við illa undir það búin að
verða foreldrar. Við elskuðum
strákinn okkar meira en allt
annað á jarðríki og vildum allt
fyrir hann gera. En samstöð-
una vantaði. Við bókstafiega
vöktuðum hvort annað, gætt-
um þess vandlega að annað
slyppi ekki auðveldar frá um-
önnun Eiríks, og öllum heim-
ilisverkum var skipt hnífjafnt
á milli okkar. Eftir að barns-
burðarleyfinu lauk fór ég aftur
að vinna, ég gegni ábyrgðar-
miklu starfi í heilbrigðisgeir-
anum, og mér fannst sjálfsagt
að við héldum áfram að skipta
verkunum bróðurlega á milli
okkar. Ef til vill vorum við of
sjálfselsk og ósveigjanleg í
samskiptum okkar og þannig
fór að síðustu tvö árin sem við
bjuggum saman var það ein-
göngu Eiríks vegna. Við gát-
um ekki hugsað okkur að
hann yrði rótlaust skilnaðar-
barn og auk þess gat hvorugt
okkar hugsað sér að lifa án
hans. En að síðustu gáfumst
við upp.
Akvörðunin um skilnaðinn
var tekin í bróðerni. Það var
aðeins eitt vandamál sem við
stóðum frammi fyrir: Eiríkur.
Við vorum sammála því að
skilnaðurinn mætti ekki koma
niður á honum, hann yrði að
finna það að hann ætti ennþá
bæði pabba og mömmu þótt
þau byggju ekki lengur saman.
Hvorugt okkar gat í raun og
veru hugsað sér lífið án Eiríks.
Þess vegna komurnt við að
þeirri niðurstöðu að best væri
að við hefðum sameiginlegt
forræði yfir Eiríki og við
myndum skiptast á að hafa
hann aðra hverja viku.
Það var ekki auðvelt að
segja Eiríki frá skilnaðinum.
Hann sat og horfði á okkur
stórum augum og sagði: Hvers
vegna getum við ekki haldið
áfram að búa öll saman? Við
Jónas reyndum að útskýra fyr-
ir honum staðreyndir lífsins,
um mömmur og pabba sem
ekki geta búið saman, allt of
erfiðar útskýringar fyrir lítinn
gutta. Það eina sem hann
skildi var að litli öruggi heim-
urinn hans var alls ekki örugg-
ur lengur.
Það varð úr að ég flytti í
burtu, ég réði ekki við að reka
húsið okkar fyrir launin mín.
Jónas var betur launaður og
auk þess gat hann ekki hugsað
sér að flytja úr húsinu sem er í
útjaðri borgarinnar. Ég keypti
mér litla þriggja herbergja
íbúð í miðbænum og í samein-
ingu innréttuðum við Eiríkur
eitt herbergið fyrir hann. Sí-
fellt skutu upp kollinum ýmis
vandamál sem hefðu átt að
segja mér að þetta væri ekki
eins einfalt og við pabbi hans
álitum. Eiríkur átti bágt með
að skilja að hann ætti allt í
einu tvö heimili og herbergi á
báðum stöðum.
Af hverju get ég ekki haft
leikfangalestina mína hérna?
spurði hann. Það er svo
þröngt hérna að hún verður
að vera í herberginu þínu
heima hjá pabba, svaraði ég.
Þú býrð líka hjá honum.
Já, en þú veist það mamma
að ég er vanur að leika mér
með lestina mína á hverjum
degi, kjökraði hann. í hans
huga var þetta stórmál. Hið
sama endurtók sig hvað varð-
aði önnur leikföng þrátt fyrir
að við kæmum helmingi þeirra
fyrir í íbúðinni minni. Eiríkur
var alveg ruglaður og fannst
sem hann í raun og veru ætti
ekkert herbergi sem tilheyrði
honum. Það var ljóst að það
gæti tekið hann langan tíma
að finna til öryggis í þessum
nýja heimi.
Leikföngin voru ekki eina
vandamálið. Vandamálin voru
kannski ekki stór í sniðum en
margt smátt gerir eitt stórt. Til
dæmis vorum við Eiríkur einu
sinni boðin í fjölskylduboð og
því miður gleymdi pabbi hans
að senda hann með uppá-
haldsbuxurnar sínar. Hann
neitaði staðfastlega að fara í
aðrar buxur, frekar vildi hann
sleppa því að fara í boðið. Það
endaði með því að ég varð að
taka leigubíl heim til Jónasar
til þess að sækja buxurnar.
Skortur á leikfélögum var eitt
vandamálið í viðbót. Eiríkur
hafði verið á sama dagheimil-
inu frá því hann var tveggja
ára. Það var í nágrenni þess
sem eitt sinn var sameiginlegt
heimili okkar allra og þegar
hann var hjá Jónasi gat hann
leikið við félaga sína allan
daginn. Það var útilokað þá
vikuna sem hann var hjá mér
og í blokkinni þar sem ég bjó
voru engin börn á hans aldri.
Auðvitað vorum við Jónas
meðvituð um þessi vandamá!
en reyndum að sannfæra okk-
56 Vikan