Vikan - 09.11.1999, Blaðsíða 7

„Ég er með brjálað keppnisskap, ég geri nú sjálf grín að bvf að ég get
ekki spilað við dóttur mína. Ég boli hreinlega ekkl að tapa."
byrjaði í þriðja fiokki og spilaði í
honum í nokkur ár því hann var
alltaf lengdur um eitt ár. Ég fór
svo loksins upp í annan flokk en
byrjaði í meistaraflokki fimmtán
ára gömul. Þá fór ég að spila
með stelpunum sem ég var búin
að líta upp til nokkuð lengi. Hóp-
urinn var mjög góður og þótt
brottfallið væri mikið á tímabiii þá
komu aðrar frábærar stelpur inn í
hópinn. Við vorum líka yfirleitt
alltaf með mjög góða þjálfara."
Nú hefur það sýnt sig að stelp-
ur, fremur en strákar, hætti í
íþróttum á ákveðnu aldursbili.
Hvaða reynslu hefur þú af því?
„Það er verið að tala um að
brottfallið sé sérstaklega mikið í
dag en ég held að það hafi alltaf
verið svona mikið. Það tengist
þessu unglingatímabili sem er nú
reyndarteygjanlegt hugtak, en í
kringum sextán ára aldurinn
hætta mjög margar stelpur. Það
er sorglegt því á þessum aidri
eiga þær svo mikið eftir, þær eru
rétt að byrja lífið. Það hefur líka
sýnt sig að kvenfólk stoppar ekki
eins lengi og karlarnir. Fyrir því
eru margar ástæðurt.d. eigum
við ekki eins auðvelt með að
hlaupa áhyggjulausar á æfingar.
Við erum frekar með hugann við
eldamennskuna, þvottinn og
börnin. Reyndar hef ég verið
mjög heppin, því maðurinn minn
er jafn upptekinn og ég, hann
hefur algjörlega séð um elda-
mennskuna á okkar heimili.
Margar konur hætta f handbolta
um leið og þær verða ófrískar,
þær treysta sér ekki til að halda
áfram. Við erum alltof fáar sem
eignumst börn en höldum samt
áfram. Handboltinn er svo stór
hluti af lífinu að ég get ekki hugs-
að mér neitt annað. Ég er ekki að
meina að konur eigi að sleþþa
því að eiga börn en það er hægt
að sameina þetta tvennt. Ég spil-
aði þangað til ég var komin fimm
mánuði á leið þegar ég gekk með
dóttur mína. Hún var tekin með
keisaraskurði og ég var mætt aft-
ur á æfingu sex vikum sfðar. Það
gerði mér mjög gott að byrja aftur
að æfa. Ég var samt með barnið
á brjósti í átta mánuði. Ég var
alltaf harðákveðin í að halda
áfram og iáta barneignir ekki
stöðva mig á þessum tíma."
Boltinn fram yfir
barneignir
„Hins vegar hefur handboltinn
stoppað mig á undanförnum
árum í að eignast fleiri börn. Dótt-
ir mín er að verða sjö ára og búin
að suða um lítið systkin í nokkur
ár. Þegar hún var orðin fjögurra
ára langaði mig til að eignast
annað barn en á þeim tíma gekk
mér sjálfri svo vel að ég var bara
ekki tilbúin til að taka mér hlé. Ég
hugsaði með mér að ég skyldi
bíða aðeins og maðurinn minn
var mér alveg sammála. Ég hef
oft hugsað með mér hvað skyldu
margar handboltakonur hugsa
eins og ég, að láta ekki undan
lönguninni? Ég held að við séum
alltof fáar sem tökum þetta svona
virkilega af lífi og sál. Kvenfólk er
líka ólíkt og áhuginn mismikill.
Þetta er gríðarlegt púl en gefur
manni líka heilmikið. Ég finn það
núna, þegar búið er að kippa mér
út úr öllu og ég hef allan heims-
ins tíma, að ég hugsa með mér,
hvað allar þessar stelpur eru að
fara á mis við sem hætta f hand-
boltanum. Þegar ég hafði sem
mest að gera, var aldrei heima
og með stöðugt samviskubit út af
barninu, óskaði ég þess oft að
hafa tvær klukkustundir til viðbót-
ar í sólarhringnum. Eftir að hafa
verið heima undanfarna mánuði
þá segi ég það satt að ég vildi
frekar hafa þetta eins og það var
áður en ég slasaðist. Félagsþátt-
urinn skiptir svo miklu máli og ég
finn það vel í dag hve mikið ég
sakna félagsskaparins. í mínum
huga eru þetta stelpurnar mínar.
Þetta er ekki bara áhugamál
heldur lífsstfll. Ég hef æft með
þessum stelpum til fjölda ára og
er í góðri aðstöðu til að segja
þetta núna af sannfæringu: Það
eru forréttindi að vera íþrótta-
maður í fremstu röð í góðum
hópi. Söknuðurinn er gríðarlegur,
bæði félagslegi þátturinn og það
að geta ekki stundað sitt helsta
áhugamál."
Það er alltaf að koma betur f
Ijós að handboltinn er að breytast
úráhugamáli f atvinnumennsku
og þá kannski sérstaklega karla-
boltinn. Hefur þú ekki fengið til-
boð frá öðrum félögum?
„Jú, og oft hugsað málið. Mig
hefur kannski langað til að breyta
til og prufa eitthvað nýtt. Ég hef
bara ekki getað látið verða af því,
alveg sama hve freistandi þau
hafa verið. Reyndar vorum við
fjölskyldan farin að stefna að því
að flytja til útlanda þegar ég slas-
aðist. Ég ætlaði að spila hand-
bolta og maðurinn minn að bæta
við nám sitt en hann er íþrótta-
kennari að mennt. Atvinnu-
mennskan er samt rétt að byrja í
af mér
„Eftir uppskurAinn
frétti ég að aðgerðin
hefði verið mjög stór.
Drep hafði komist í
sinina og eyðilagt
hana að miklu leyti.
Það var mikið mál að
púsla henni saman."
Vikan 7
Herdís og Jörundur Áki á hrúökaupsdaginn 8. ágúst 1998.
Á þessum tíma hlómstraði Herdís í handholtanum og lánið lék við
hana. Engan grunaði hve iniklum hreytinguin líf liennar átti eftir
að taka á cinu ári.